YENİDEN

SORUM KENDİME

 Hayat ne garip... Önce annem sonra babam,babalarım... Yalnızdım. Hayatımı kaybetmiştim. Tüm günlerimi, nefesimi babamı kaybettim, ben.Dünya dediğimiz bu yerde benimle olan tek kişiyi kaybettim. Nefessiz kalmak istedim. Onun yokluğunu kapatmak için ağzımı burnumu tıkamak istedim. ya içim dolup taşarken ,taşmasın istedim.benimle kalarak beni boğsun. Ama sonra farkettim. ben tüm yalnızlığımı babamın o .. Ben tüm yalnızlığımı o hastane odasında Emir gelene kadar bırakmıştım. Anlamadım, belki o da anlamadı ama babamdan kalan yer şimdi onla dolmuştu. Bilmiyorum belki daha fazlası...

 Hayatın oyunu bu kaderin cilvesi mi bilinmez ? Gerçek mi ? O bile şüpheli. Masal .Sanırım ben de masal kahramanı . Masalımı okuyacak babamın elvedasıyla başlayan öyküm.Belki de elveda şarttı!

-Kapıda kaldınız hadi içeri geçelim.

-öhöm Yağmur 

-efendim a  özgür

- arkadaş kim canım 

Özgür'ün bıyık altı sırıtması ve ciddi tavrı kesinlikle hiç hayra alamet gibi durmuyor. Emir mi ona bakmaya cesaretim yok.

-içeri geçseydik. 

Özgür içeri adımlarken Emir den ayak sesleri gelmiyordu. kafamı zorla kaldırdım. ilk halini gördükten sonra böyle zorla kaldırıyorum. evet başarabilirsin yağmur ve ee hani bu çocuk ! gitti mi :( 

Kapıyı kapatıp içeri girdim. masumca koltuğa oturayım derken. hiç de masum olmayan işler yapmışım. evet hadi ama gerçekten görmedim. 

sadece Emirin oda oturduğunu görmedim ama, bana pişkin pişkin sırıttı. of ama cidden!

Özgür'ün kahveler hazır seslenişiyle hemen ayağa fırladım ve kendimi karşı kanepeye attım.Özgür içeri girerken Emir

-az önce iyiydi , dedi 

evet evet ben kıpkırmızı oldum. Özgür yanıma oturup hadi dedi, gözleriyle ağzıyla burnuyla Emir'i işaret ediyordu.

-e bu  demeye kalmadan Özgür başladı,

-Ben Özgür sen kimsin?

Emir çok sakindi. neden olmasın ki ama dimi

-Emir ben

-Emir le hastanede tanıştık. çok yardımcı oldu bana 

Özgür bir an daldı sonra Emir

-ben artık gitmeliyim

-Özgür nereye kardeşim otursaydın dedi 

Emir in gözlerinde ilk defa bir duygu okudum sen ne ayak kardeşim falan o an Özgürün komik halini de görünce uzun zamandır unuttuğum kahkahalarımdan atmak istesem de ölüm nedenim olabilirdi. hiç gerek yok.

Zaten sonrasında duyduklarım istemeden de olsa vücudumu dondurmaya olduğum yerde öylece kalmama yetti.

-Sevgilim ,kardeşim özledim.

Her harfi öyle keskin çıkmıştı ki bu cümlenin Özgür de böyle mi duymuştu kalbine iğne batarmış gibi acı çekmiş miydi acaba ? neden bu acılar var ki? neden o gözler öyle saf keskin,akıl karıştırıcı, neden bu adam birden beni böyle yordu?.

Sorularım kendimeydi. Duyduğumsa kapı sesi. gitti.