Ben Efe Kağan. Annem izin verirse dışarıda dolaşmak istiyorumm...Ve annemden izin aldım. Annem izin verdi allahtan. Sıkılarak yürümeye başladım. Orada yoksul, çaresiz oturan bir çocuk vardı. İçim ağladı ona... Yanına gittim. Titrek bir sesle ismini sordum.Bana,benim adım Yaprak cevabını verdi. Beraber dertleşmemizi söyledim.Gerçekten zor durumdaymış.Ona çok üzüldüm. Annesi trafik kazasında vefat etmiş. Onun yaşadıklarını anladım. Ve onu anlayışla karşıladım. Neyse beraber yürüdük. Kırmızı bankta oturan bir çocuk etrafına bakınarak ağlıyordu. Acaba ne sorunu vardı? Yaprakla onun yanına gittik. Derdini sorduk. Köpeği Alexi kaybetmiş. Sonra bana, "Bu arada benim ismim Ozan"dedi. Sonra hep beraber yürüdük. Çaresizce Alexi aradık. Nereye gitmiş olabilirdi? Ozan yerde Alexin tasmasını buldu. Biraz olsa da Alexe yaklaşmıştık. Tasmayı bulduğumuz yere doğru yürümeye başladık.çalıların arkasından tıkırtılar geliyodu. Bir çocuk Alexi bulmuş,sahibini arıyordu. Ozan hemen Alexin
yanına gidip ona sarıldı."Canım köpeğim benim,seni kaybettim diye öyle korktum ki" dedi.Alexi bulan kıza ismini sordum."Asena" dedi. Meğer kız yetimmiş. Onu da gruba aldık. Oradaki parkta biraz oynadık. Sonra biraz dinlendik. Dinlenirken yerde bir harita bulduk. Hemen oturduğumuz yerden kalktık. Heyecanla haritadaki perili eve gitmeye başladık. Dağ,tepe dolaştık. Sonunda yeri bulduk. Kırık dökük bir yerdi burası. Bir o kadar da korkunç... İlk girmeyi düşündük. Ama Asena ve Yaprak girmeye cesaret edemediler. "Ne kadar korkunç bir yer burası" dedi Asena. Sonra Ozan "insan korkularını yenmek istiyorsa o işi denemelidir."dedi. Tabii gece olmuştu. Yaprak "Şu binada benim bir yakınım var. Orada kalabiliriz."dedi. O eve gidip kapıyı yavaşça tıklattık. Orada kalmak için izin aldık. Teyzecik hemen kabul etti. Ve battaniyeleri üzerimize çekip gözlerimizi yumduk.
