Alışmak sevmekten daha zordu. Seni sevmek cesaret istiyordu. Sen bana gitmeyeceğini hissetiremedin ve ben bu korkuyla yaşadım. Senden başkasını istemedim hayatımda. Sadece sen ol istedim. Çünkü sen yanımda olduğun zaman kendimi güvende hissederdim. Kimsenin veremediği o güveni sen verdin bana. Huzur kelimesi senin adının tanımıydı. Bi gün senin için yazacağım aklıma gelmezdi. Şu sıralar çok doluyum. Hayatımda kimse için bi satır bile yazmamışımdır. Ama sen bana sayfalar yazdırdın. Sana yazamadıklarımı , içimdeki sakladıklarımı , kimseye anlatamadıklarımı yazdım. İçimi sayfalara döktüm. İnsanların anlayamadığını anladı o sayfalar...
Kağıtlar kalemimle buluşunca anladılar seni ne kadar sevdiğimi. Ve dedilerki bana; kimse senin kadar sevemeyecek onu. İnsanlara anlatsam anlamazlar. Bu yüzden içine kapanık biri olmak benim tercihimdi. Ben susardım, şarkılar konuşurdu. Ben susardım, kitaplar okurdu. Bazen kitapların sayfasında ikimizi görüyorum. Ve her kitaba başladığımda, ikimizden bi kaç parça arıyorum.
Benim 13 harflik bi savaşım var. Savaşın adı "seni seviyorum". Biraz yoruldum sanki, zaten 13 harflik bi savaş olmaz.
Sen uyurken seni düşünen bi kadın var. Nereden mi biliyorum ? Kendimden. Çünkü sen uyurken sabahlara kadar sevildin.
