Zamanla geçeceğini düşünüyordum.Daha az hatırlarım hem "sanki onu unutamayacak ne var?" diye söylüyordum kendi kendime. Ama öyle olmuyormuş...Aksine senden haber alamadıkça,nasıl olduğunu bile bilmedikce daha çok hatırlıyorum.
Bazen seninle olan anılarımız aklıma geliyor önceden çocukça tebessüm ediyordum şimdilerde gözlerim doluyor.. Sesini duymayı, nasılsın demeni, aradığımda tek kelime söylememe fırsat vermeden "işim var sonra dönecegim sana" deyip telefonu kapatmanı, inatla "iyi geceler" derdim ya sana sen cevap vermez yatıp uyurdun, onu bile o kadar özledim ki...Şimdi seni arayamıyorum bile bazen saatlerce kendimce bahaneler bulmaya çalışıyorum arasam bir sesini duysam sonra "aaa! Yanlış aramışım kusura bakma" desem diyorum bir "efendim" dediğini bile duysam o kadar mutlu olurum ki!
Arada fotoğraflarına bakıyorum. Yüzünü olabildiğince yakınlaştırıp en küçük çizgilerini öğrenmeye çalışıyorum, dakikalarca küçücük ekrandaki gözlerine bakıyorum..
Sen bu yaptıklarımı duysan çok kızardın bana "ne diye böyle şeyler yapıyorsun, bak konuştuk bunları seninle, böyle saçmalıklar yapma" derdin bana kesin. Evet yapmak istemiyorum ama elimde değil ki...Sokaktan hiç tanımayan bir insan bile seni görebiliyor, sesini duyabiliyor, yanlışlıkla da olsa sana değip "özür dilerim" diyebiliyor. Peki ya ben?.. Seni göremiyorum, saatlerce duymak istedim o sesini duyamıyorum sana hiçbir şey yapamıyorum...
Sen beni özlemiyorsun ama ben seni çok özlüyorum... Sabah erkenden kalkıp, o uykulu sesini duymayı çok özlüyorum... Seni çok özlüyorum...
