İçimde sana karşı günden güne artan bir öfke var. Bunu dizginleyemiyorum önüne geçemiyorum. Kendime, sebepsiz yere öfkelendiğime inandırmaya çalışıyorum ama pek başarılı olamıyorum galiba. Hemen ardından "öfkende haklısın" diyorum. Evet, artık kendimi bu konuda fazlasıyla haklı bulmaya başladım. En basiti kendi kafanda günler öncesinden bitirmiştin bizi ama bunu bana söyleme zahmetinde bile bulunmadın! Sadece geçiştirip "işim var" diye erteledin. Oysa ki sana birkaç ay evvel "eğer beni sevmezsen bunu hemen söyle" demiştim sen bana "tamam, o zaman söylerim" demiştin. Ama soylemedin...
Günlerce kendimi "işi var, müsait değil, çalışıyor, bitince döneceğim dedi dönecek" diye aldattım.
Aslında, hissetmiştim benden ayrılacağını ama "öyle bir şey olursa yani ayrılacağım zaman sana uzatmadan söylerim" demiştin ya hep bu söze güvendim. "Ayrılmayacağız, işi var, bitince dönecek, ayrılacağım zaman söylerim dedi" diye bu saçma yalana inandırmaya zorladım. Ama sen söylemedim...
Saatlerce bekledim seni.. Aptal bir kız çocuğu gibi saatlerce senden bir haber bekledim. Ama sen hiçbir şey yapmadın. Sadece "bitti" yazıp göndermek bile senin için çok zormuş.. Sana en büyük kızgınlığımda bu biliyor musun? Ben kalbimi sana az, küçük diye görürken meğer sen bir beş harfi kısacık "bitti" yi çok görmüşsün bana..
