Królestwo szczurów

III

Nick wyszedł na zewnątrz. Zdawał sobie sprawę, że przyłączył się do czegoś nielegalnego, ale nie za bardzo się tym przejmował, bo przed jego oczami znów ukazała się perspektywa wspólnych świąt z rodziną, za wszelką cenę chciał aby te najpiękniejsze chwile wróciły. Wsiadł do samochodu i bez chwili zastanowienia ruszył drogą wskazaną przez nawigację. Myślał tylko o jednym. O tym, żeby uratować Emilkę.

Słońce zaczynało zachodzić, a Nick błądził po peryferjach miasta. W końcu po godzinie jazdy trafił na wskazane miejsce. Ostrożnie ruszył przed siebie. W korytarzu garaży stało kilkoro ludzi. Nick był w jeszcze większym szoku, bo ci młodzi ludzie to ci sami, elegancko ubrani dżentelmeni z jego księgarni. Starszy mężczyzna stanął jak słup soli i nie wiedział, w którą stronę ma się udać i jak zagadać do nich. Po chwili ruszył do jednego z chłopców.

- Hej, nie wiecie może gdzie tutaj można kupić... - Popukał palcem o nos, dając im znak o co chodzi. Chłopcy szybko spostrzegli, że to ten sam mężczyzna z księgarni i uśmiechnęli się.

- Tamtędy Pani Miles, zapraszamy. - Powiedział jeden z nich wskazując na jeden z garaży. Nick bez słów ruszył w jego stronę, otworzył klapę i jego oczom ukazało się pogrążone w mroku zejście w dół. Mężczyzna odwrócił się w stronę chłopców, a oni zachęcająco pokiwali głowami. Ruszył do środka. Powolnymi krokami z wyciągniętą jedną ręką do przodu szedł w głąb mrocznego pomieszczenia. W pewnym momencie przestał widzieć światło z wyjścia. Zapanował całkowity mrok. Nagle w oddali Nick zobaczył żółte światło niczym światło świec. Po kilku chwilach był już w mrocznym pomieszczeniu, który oświetlały tylko liczne świece, które wcale nie dodawały mu odwagi. Był tam ogromny tłum młodych ludzi, wszyscy wlepili wzrok w Nicka. Ich martwy wzrok nie świadczył o ich przyjacielskich zamiarach. Nagle spośród nich zaczęła wyłaniać się znajoma twarz. To był ten „Szef", wszyscy widząc, że on idzie, schodzili mu z drogi, jakby był tam najwyższą świętością.

- Miło Pana tu wiedzieć. Czemu Panu potrzeba? - Uśmiechnął się serdecznie chłopak. Zabrakło mi języka w ustach. Nagle jakiś wychudzony chłopak z tłumu syknął:

- Odpowiadaj, jak Pan do ciebie mówi! - Na to „Szef" odwrócił się dynamicznie i powalił chłopaka. Zaczął go bić po twarzy, nie przestawał. Nikt z tłumu nawet się nie zawahał, nikt nie ruszył się, żeby pomóc. Nick też, ale tylko dlatego, że wystarczająco bał się tego tłumu i jeszcze ten „Szef". Chłopak wstał, a jego ofiara nadal leżała. „Szef" uśmiechał się dumnie, miał krew na rękach. Nick cofnął się o krok. Nikt nie ruszył się, żeby sprawdzić czy chuda ofiara jeszcze w ogóle żyje.

- P... Po... - Westchnął Nick – Potrzebuję...

- Spokojnie Panie Miles. - Usiłował go uspokoić.

- Potrzebuję od was... Amfetaminy. - „Szef" uśmiechnął się serdecznie i otworzył ręce.

- Było tak od razu. Mariusz, przynieść produkt! - Zawołał. Po chwili z tłumu wyłonił się podobnie ubrany do „Szefa" chłopak. Chyba ktoś ważny. Miał ze sobą wagę i mały worek z produktem.

- Ile Pan potrzebuje?

- Ehm. - Zawahałem się. - Nie wiem, może z pół kilo?

- Wow! Widzę, że chcesz Pan ostro zaszaleć. - Zaśmiał się po czym odważyli pół kilo i wsypali do worka.

- To wychodzi 150 zł. Zawsze zniżka 80% dla nowych klientów. - Uśmiechnął się. Jego pomocnik, Mariusz wpatrywał się w Nicka. Chyba skądś go znał. Był w delikatnym szoku, że widzi tu akurat tego mężczyznę. Nick podał odpowiednią kwotę i stał jeszcze przez chwilę patrząc na dwóch odróżniających się młodzieńców.