ARAF

Halimiz Duman

Bölüm 1

  Gözlerimi açtım karanlıkta. Nefes aldım. Bekledim. Gelmedi. İçim burkuldu her seferinde olduğu gibi. Doğruldum, acınası halime alaylı bir bakış attım. Bir yılda hayatım altüst olmuştu. Umurumda mıydı? Elbette hayır. Onun için değerdi. Bilmedi, görmedi öylece çekip gitti. Nefes aldım. Boğuldum. Çırpınmadım, kimse yoktu yanımda nasıl olsa. Şuracıkta ölsem bu oda bana mezar olurdu, iki haftada bir uğrayan kapıcı bulurdu belki. Belki de o da umursamazdı. Bir zamanlar güzel olan bedenim kendime yarattığım mahzenimde, sığınağımda yok olur giderdi.

  Anılar sürüklendi gözlerime. "Çok güzelsin, gözlerimi alamıyorum." derdi. Bende uzun uzun gözlerine bakar iç çekerdim. Ona olan sevgimi görüp uzaklaşmasından korkardım. Ta ki kendisi bana karışıp darmaduman olana dek. Gözlerime hücum eden yaşları savuşturup kalktım. Gecenin en kör anı, penceremden bana sarıldı. Yine ağlayarak uyumuştum ve şu an başımdaki ağrıdan gözlerimi doğru dürüst açamadan bakınıyordum etrafa. Boş sürahiyi avuçlayıp mutfağa geçtim. Eş zamanlı olarak masadaki sigara paketine uzanıp bir tanesini parmaklarımın arasına sıkıştırdım. İlerlerken yakıp içime çektim uzunca. Katran karası içimi zehirlemek yaptığım en normal şeydi. İntihar etmemiştim, onu sevmem başlı başına bir intihardı. Gülümsedim burukça. Bardağa doldurduğum suyu kafama dikip masaya bıraktım. Bu evde yaşayan tek insan olmaktan rahatsızlık duysamda alışmıştım. Ben yalnızlıktan korkardım. Şimdi geldiğim nokta ise yalnızlığın en uç noktası, ölümün başlangıcıydı.