Dangerous Soul

Hoofdstuk 2

Alith
Van alle kanten hoor ik opeens stemmen het lijkt wel alsof ze naast me staan en hard in mijn oor zitten te schreeuwen. Mijn hoofd bonkt erg waardoor ik een zacht pijnlijke kreun maak door de pijn. Mijn ogen openen zich en ik kijk om mij heen. Waar ben ik? Opeens voel ik een golf water tegen mij aan. Ik ben bij de.. Strand? Hoe kom ik hier terecht? Net toen ik allerlei conclusies probeer te trekken dat op niks uitliep komt er een voorwerp mijn richting op ik vang hem gelijk door mijn automatische snelle reflex en kijk attent uit welke richting hij kwam. Hoe deed ik dat? Er beginnen gelijk jongens te juichen en roepen om het voorwerp in mijn hand. Terwijl ik nieuwsgierig het ronde voorwerp bekijk. Hopend dat het antwoord erop staat.  "Schatje, mogen wij de volleybal weer terug?" Ik kijk naar de jongen die naar mij riep en gooi de volleybal met een onmogelijke kracht zijn richting. Hij valt achterover en de andere jongens beginnen te lachen. "Shane je viel achterover door een meisje!" De jongens begonnen harder te lachen door de andere jongen zijn opmerking. Negerend dat ik op een onmogelijke snelheid de bal gooide. De jongen met de naam Shane stond op en keek met verbazing mijn kant gericht. Hij had dat dus wel door. Ik kijk hem ook verbaast aan. Wat gebeurde er net-.. Hoe kon ik die voorwerp zo ver gooien? Ik wendde mijn blik af van de groep jongens die nog steeds aan het lachen waren en draaide mij om. Ik moet weten waar ik ben zodat ik weer naar huis kan. Maar waar woon ik? Ik schudde die vraag van me af. Dat komt later wel eerst moet ik weten waar ik mij nu bevind. Ik keek om mij heen en zag allerlei vrouwen in pakken dat hun benen, armen en zelfs hun buik blootstellen. Hoe durven ze zich zo te kleding richting de velen mannen hier? Ik keek hun walgend aan en keek verder. Er stonden mensen elkaar in te smeren op de bovenbenen, onderrug en nog vele plekken wat ze eigenlijk niet openlijk moet stellen aan anderen. Ik keek gelijk weer weg. Ik hoor daar niet naar te kijken. Er stond verder op een man dus begon ik naar hem te lopen misschien weet hij wel raad.. Hij zit in een ongelofelijke strakke rode zwemonderbroek dat mij vanzelf al ongemakkelijk maakt. Hoe durven mannen zich daar in te lopen dat is toch veel te schandalig? Toen ik dichterbij kwam zag ik beter hoe hij eruit ziet. Hij heeft een kale hoofd met enkele haartjes en een snor, gespierd is hij niet en borsthaar leek hij ook niet te hebben erg mannelijk leek hij niet en het vele blootheid die hij liet zien stond mij ook niet echt aan. Wat heeft deze plek toch met zich blootstellen aan elkaar? Hij zit helemaal onder de zonnebrand -vooral op zijn neus- en kijkt als een havik om zich heen ik volgde zijn ogen waar hij op een punt vast leken te zijn en zie waar hij naar kijkt. Een vrouw die veel rondingen heeft en stevig is opgebouwd stond zichzelf met zonnebrand in te smeren. Ik kijk weer terug naar de man en zag zelfs dat er een klein beetje kwijl langs zijn mondhoeken zat. Walgend kijk ik hem aan en loop verder naar hem toe. "Kan ik u misschien iets vragen?" Zei ik toen ik recht voor hem stond zodat zijn aandacht meteen op mij gericht zou zijn. Langzaam keek hij mijn richting op en begon te knikken. Hij glimlachte met een enge blik naar me en nam me gelijk in zich op. Ik negeer zijn ogen die opmerkelijk naar plekken op mijn lichaam keek waar een heer niet hoort te kijken en kuchte hardop."Weet u misschien waar we nu precies zijn?" Hij knikt en richtte zich -eindelijk- waar zijn ogen hoor te zijn, mijn gezicht. En keek me met een bepaald blik in zijn ogen dat mij niet erg aanstond alsof hij mij uitdaagde. "Natuurlijk voor jou geef ik altijd mijn antwoorden prachtige dame" hij kwam met een stap dichterbij en pakte mijn hand vast en zette een natte kus op mijn hand met zijn dunne droge lippen hij probeerde er meer op te zetten als ik niet mijn hand weer snel terug trok. Zijn houding veranderde gelijk en werd serieuzer. "Schat dat moet je dus nou niet doen" Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Sorry meneer ik vroeg alleen waar we zijn" Hij keek mij nu met een opgetrokken wenkbrauw aan en liet een spottend lach horen. "Ik hou wel van je taalgebruik schatje" Ik keek hem vragend aan. Ik praat toch met een normale taalgebruik of is hier iedereen asociaal? Nu je het zo zegt: vrouwen en mannen stellen zich openbaarlijk bloot aan elkaar, ze zitten aan elkaar alsof ze al jaren zijn getrouwd en alleen zijn en oudere mannen kijken naar jongere vrouwen. Ik moet hier zo snel weg komen, hier hoor ik niet thuis. Die man zou mij ook niet veel kunnen helpen zo te zien. Zulk soort mannen hebben echt geen zelfrespect. "Bedankt, maar ik moet nu gaan" Hij zat weer te kijken naar de plekken waar hij niet hoort te kijken. Het gaf mij een teken als een dupe hier weg te gaan. Vooral bij deze man. Zijn ogen keken verschrikt opeens op alsof hij bang was dat ik weg zou gaan. "Maar wil je je antwoord dan niet schatje?" Ik wuifde het gelijk af. "Bedankt, maar ik herinner het mij al weer" Hij kinkte afwezig en dat zag ik als mijn kans om gelijk van de vieze man weg te glippen. Hij had nog niks door toen ik al een paar meter verwijderd was. Zijn ogen waren op de grond gericht en met een glazige blik bleef hij daar naar staren, rare man. Ik draaide mij nu volledig om en keek weer om mij heen. Waar moet ik nu heen gaan ik ken het hier niet. Ik begon de zanderige pad te volgen dat leidde naar het donkere kant van de strand waar ik mij bevond. De kilte trok me mee het leek wel alsof het mij ernaar toe wou brengen alsof ik daar thuis hoorde. Duisternis. Ik hoorde opeens allerlei stemmen ze leken naar mij te fluisteren de taal die ze spraken verstond ik niet. Het kwam mij wel bekend voor. Hoor ik daar thuis? Roepen ze dat ik weer terug naar huis moet? De stemmen brachten mij in een trance waardoor ik mijzelf niet zelf kon bedwingen, mijn voeten begonnen zelf over de zanderige pad onder mij te bewegen. Net dat ik bijna mijzelf aan het duistere kant gaf werd ik hardnekkig op de grond geduwd. Een zware lichaam drukte mij tegen het zachte warme zand dat verwarmt is door de zon. Ik keek recht in de groene ogen van een jongen. Mijn wangen kleurden gelijk rood en werden warm van schaamte. Zijn ogen onderzochten me alsof ik mij ergens heb verwond en leken bezorgd te zijn. Een seconde later realiseer ik mij pas dat een vreemde op mij ligt. Ik duwde hem met al mijn kracht -dat behoorlijk hard aan kwam- van mij af en stond gelijk op. Door de snelle beweging nam ik de wildvreemde gelijk in mij op. De jongen heeft een zwart leren jacket aan met een zwart T-shirt erin waar zelfs door het jasje heen zijn sportieve spieren er goed uitkomen, door het T-shirt dat wat strak zit zie ik ook een glimp van zijn lichaamsbouw dat veel mannelijker is dan de vreemde man van eerder. Zijn donkere haren zaten warrig dat er nog beter uit zag. Gelijk kwam ik weer in de realiteit door naar zijn gezicht te kijken. Negerend dat ik hem bekeek kijkt hij mij vol ongeloof mij aan ik keek naar mijn eigen handen hoe doe ik dat toch steeds.. Hij leek weer uit zijn eigen trance te komen en keek mij woedend aan met zijn smaragd groene ogen, alsof ze glommen als jade met de schitteringen van de water wanneer de zon erop schijnt.. "Je moet nooit maar dan ook echt nooit in de buurt van de duistere bos gaan het is er te gevaarlijk" Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Hij beslist niet wat ik wel of niet mag doen! Misschien is het daar mijn thuis. Gevaarlijk of niet ik moet er heen gaan. "Dat beslis jij niet" Ik draaide mij weer om en nog een millimeter en ik raakte de duistere kant dat mij ook naar zich leek te verlangen totdat -mijn ergenis- weer de vreemde jongen mij ervan weg duwde. Ik keek hem geïrriteerd aan. Hij keek mij nog woedend terug met zijn smaragd groene ogen dat een tint donkerder werd. En probeerde mij ermee te commanderen, alleen draaide ik mij weer koppig terug naar de duistere bos en probeerde het weer aan te raken, maar de vreemde irritante jongen zou niet irritant geweest zijn als hij mij weer ervan weg probeerde te krijgen. Na meer pogingen gedaan te hebben -met veel irritatie en waar mijn woede juist meer van werd- zuchtte ik vermoeiend en geïrriteerd hard en draaide mij nu volledig naar hem. Hij keek mij geamuseerd aan waarbij zijn ogen ook glommen door de glinsteringen van plezier die hij blijkbaar beleefde. Integendeel. Tot mijzelf beleefde ik hier een zeer grote ergernis mee met een vleugje woede erin. Net dat ik hem met al mijn kracht en woede wou slaan onderbrak een andere stem me.