"Sen kendini bu işe uygun görüyor musun?"Adamın söyledikleri beni sinirlendiriyordu.6 yıldır bunu okudum.Bunun hayalini kurdum."Tabiki uygunum bu işe" diyerek yanıtladım adamı."Üzgünüm" diyerek adam yürümeye başladı.Sislerin rasında kayboldu.Koştum, koştum, koştum...Ama bir türlü adamı bulamadım.Her ağacın arkasına tek tek baktım."Lütfen...Lü-lütfen çık ortaya .Sana,buna ihtiyacım var.Lütfen.Çık ortaya. Omzumda bir ağırlık hissettim.Arkamı dönüp baktım."Sen uygun değilsin" dedi ve, tekrar gözden kayboldu.
Birden sıçradım yataktan.Çok korkmuş olmalıyım.'Böyle birşeyin rüyası bile olamaz.Olucak...Bu iş olucak.Ve ben bu evden ,bu hayattan kurtulacağım.Bu pislik babamdanda,pislik-lanet-cadı...Zeynep karısındanda ...Hepsinden kurtulacağım.Kendi ayaklarım üzerinde duracağım.Ünlü bi cerrah olup tüm hayatımı hastalarına adıycam.'Bu saliselik zaman diliminde aklıma bin bir türlü şeyler getirmiştim.Alaycı bir şekilde kendi me güldükten sonra ayağa kalkıp banyoya gittim.Suyun soğuk kısmını ayarlayıp yüzümü soğuk suyla yıkadım.Elime havluyu alıp odama doğru geçerken,bir takırtı duydum.'Bu ne?Hayır,Panky olamaz .O odada uyuyor.Zeynep mikrobuyla, kendini baba sanan Mustafa pisliğide yatağında.Betülde okul seyahatinde olduğuna göre...Hıhh! Ağzımı elimle kapatıp, salona doğru yavaş adımlarla yürüdüm.Yavaşça salona girip,derin bir nefes aldıktan sonra ışığı açtım.EE kimse yok.Nasıl yani.Doktor olucam derken,delirmeye başlamadımdemi...Gene kendime güldükten sonra idama geçmek için arkamı döndüğümde ...Birden ALLAAAAAAH diye çığlık attım."Be Be...Betül!!".Gerçekten çok korkmuştum."Noluyo kız gece gece.Aklınımı yedin ?".Gene bu kadın geldi.Bunu görünce miğdem bulanuyo ya."Bişe yok.Git zıb...Yani git yat.".O odasına gidince bende idama gidip yatağına girdim.Hala sogumamıştı yatağının içi .İyice yorganıma sarılıp gözlerimi kapattım.
Sabah alarmımın sesiyle uyandım.Fakat ilk defa bu sese kızmadım.Aksine bu sesi bekliyormuş gibi,alarmın çalmasıyla yataktan doğrulmam bir oldu.Koşarak banyoya gittim.Elimi ve yüzümü sıcacık su ve bol sabunla yıkayıp ,odama geczpembe pantolonun ve beyaz gömleğini giyindim.Saçlarımı iki yandan tutturup,koşarak mutfağa gittim.Dolaptan bir elma aldım.Hızlıca yıkayıp,odama koştum.Çantamı ve ceketimi alıp kapıya yöneldim.Ayakkabılarımı ,hızlıca ayağıma takıp,dışarı fırladım.Koşa koşa otobüs durağına gittim.Kalbim adeta yerinden çıkacakmış gibi atıyordu.Buna engel olamıyordum.Okulumun 6. yılına geldim.Ve bu sene bir hastanede stajerlik yapacaktım.Daha doğrusu öyle umuyorum.Ben bunları düşünürken, otobüs çoktan gelmişti.30dk'lık bir gidişin ardından okuluna gittim.Eğer puanim yeterse stajerlik yapabilicem.Eğer yetmezse 6 yılı boşuna okumuş olacağım.Koşarak hocamın yanina gittim."Gelebilir miyim hocam?"."Gel"diyerek karşılık verdi.Yavaşça kapıyı kapatıp yanina gittim.Yüzüme değil,bilgisayara bakıyordu.Hayır...ALLAH'IM lütfen olumlu şeyler konuşsun.Lütfen.İki elini birleştirip burnunun altina koydum ve hocamın gözlerinin içine bakmaya başladım.Yüzü asık bir şekilde,"hayır,bu gerçekten kötü oldu."dedi.Yanagimdan aşşagı göz damlalarının aktığını fark ettim.Elinin tersiyle yanağımı silip titrek bir sesle "hocam,lütfen.Lütfen yapmayın.Kötü olan ne?"dedim.Ayağa kalkıp yanıma geldi.İki omzumdanda tutarak,"senden nasıl ayrılıcam ben."dedi.Gözlerim açıldı.Olduğum yere çivilendim.Gözümden akan damlalar şiddetini arttırıyordu."Na-nasıl yani,gerçek mj bu?Hocam..."Kalbim fırlayacaktı.Ne zamandan beri hayal ettiğim şey gerçek olacak, doktor olacaktım.Hocam titrek bir sesle konuştu."Evet kızım.Kabul edildin.Artık cerrahlık bölümünde stajersin"diyerek sarıldı bana.Artık ağlamamı durduramıyordum.BEN ARTIK STAJER CERRAH AÇELYAYIM.AÇELYA GÜÇER..
