Assassinated [DUTCH]

I

"Papa? Papa waar zijn mama en Lizzy?"

"Weg, Zara. Weg voor altijd."

___

Ik keek door de bladeren van de boom naar het huis voor mij. Abbeyroad 45. Medeplichtigen aan het Project.

Ik ben Zara Greens, veertien jaar en ik woon in Canada. Mijn leven ging altijd goed, tot de dag voor mijn zevende verjaardag. Mijn moeder en jongere zusje Lizzy verdwenen, niemand wist hoe. De politie heeft dagen, weken, zelfs maandenlang gezocht. Zonder succes. Ze gaven het op.

Mijn vader en ik waren woest. De afgelopen zeven jaar hebben we allemaal informatie over medeplichtigen verzameld. Dat niet alleen. Ik ben getraind, getraind om te doden.

Ik lijk een normaal tienermeisje, die naar school gaat, vervolgens niet oplet en zo haar leven verpest met telefoons en andere dingen, zoals jongens. Maar dat bestaat niet voor mij. In de binnenzakken van mijn vest zitten messen, perfect om te werpen naar een doel. Bij mijn enkels zitten langere, dunne messen, om een keel mee door te snijden zonder det iemand doorheeft dat er een snee zit. En dan niet te spreken over het kleine zwaard, verstopt in mijn kluisje. Of de boog en pijlen onder mijn bed. Ik ben alles behalve normaal. Ik wil wraak.

Wraak op de medeplichtigen, zoals de desbetreffende bewoners van Abbeyroad 45. Ze gaan eraan. Iedereen die iets te maken heeft met mijn moeders en zusjes verdwijning moet dood. Ze zijn dood, dat is zeker. Ik zal Lizzy nooit meer zien. Mijn moeder ook niet. Nooit meer. En dat is lang. Daar moeten ze voor boeten.

Het licht gingn uit in het huis op Abbeyroad 45. Ik grijnsde, mijn avond is begonnen. Ik kroop over de tak naar het raam. Geruisloos brak ik het slot open en sprong naar beneden, landde zachtjes en rolde door om mijn val te breken. Ik trok het lange, dunne mes uit mijn sok en sloop naar het bed toe. Meneer en mevrouw sliepen vredig, alsof er niks kon gebeuren. Er zou ook niks gebeuren. Heel even en dan was het over. Het doet geen pijn, schoot er altijd door mijn hoofd bij dit soort missie's. Het doet geen pijn. Ik bleef die zin herhalen in mijn hoofd als ik het lange mes op de keel van meneer legde. Zachtjes duwde ik door, wetende dat dit genoeg was om hem te doden. Voor de zekerheid bleef ik een minuut staan luisteren bij zijn pols, dat alle hartslag weg was. Eén weg, nog één te gaan. Zachtjes, zoals mijn vader het me geleerd had, ging ik naar de andere kant van het bed. Mevrouw had niks door. Goedzo, dan had ze een mooie laatste droom. Ik maakte het mes even schoon met de mouw van mijn zwarte vest en plaatste het tegen de keel van de mevrouw, zachtjes duwend. Na een minuut wist ik zeker dat beide medeplichtigen dood zijn. Grijnzend maakte ik het mes schoon en stak het in mijn sok. Ik trok mijn handschoenen weer aan en klom uit het raam. "Slaap zacht," fluisterde ik nog voordat ik uit de boom sprong en naar huis rende.

__

Best kort hoofdstuk. Volgenden zijn langer :) Lees ook Assassinated op AnonymousAlfaWriter voor Kira's POV (komt later in verhaal nog)