Assassinated [DUTCH]

II

Na een minuut wist ik zeker dat beide medeplichtigen dood waren. Grijnzend maakte ik het mes schoon en stal het in mijn sok. Ik trok mijn handschoenen weer aan en klom uit het raam. "Slaap zacht," fluisterde ik nog voordat ik uit de boom sprong en naar huis rende.

__

Met die zachte 'boem' geluiden landden mijn messen in de dummie voor me. Hart, keel, buik. De dodelijkste plekken. "Goedzo," complimenteerde mijn vader en ik grijnsde. "Zeven jaar werk is niet voor niets, hè?" Zei ik. Ik trok de messen uit de dummie en hing ze weer op in het speciale rek voor werpmessen. De klok gaf zes uur aan. "Ik ga omkleden en naar school, dag pap!" Riep ik terwijl ik de trap oprende naar boven, naar mijn slaapkamer. Ik kleedde me snel om, pakte mijn schooltas en haastte me het huis uit.

Ons kleine huisje was aan de rand van ons dorpje. Mijn school lag in de stad, zo'n drie kwartier fietsen. Meer van mijn school woonden hier en meestal fietsten we in een grote groep, ik achteraan. Het grootste gedeelte was door het bos, wat zogenaamd gevaarlijk was. Veel waren bang. Ik niet. Ik heb geen angst. De donkere schimmen zie ik niet, de enge geluiden hoor ik niet. Vroeger was ik wel bang. Bang voor een monster onder mijn bed. Mijn vader had me een week onder mijn bed laten slapen. Het was verschrikkelijk. Na die week was mijn rug helemaal stijf en deed alles pijn. Maar het monster was weg. Zo ben ik over al mijn angsten gekomen. Fearless. De beste beschrijving van mij.

School was druk. Overal liepen kinderen. Op onze school had je verschillenden groepen; de Populaire, zoals cheerleaders en de spelers van het lacrosseteam. Je had nerds, die altijd tienen haalden, alleen maar leren en vooraan in de klas zaten. Je had de kunstfreaks, zoals ze dat noemden. Ze waren dagenlang te vinden in het kunstlokaal. Zo had je heel veel clubjes. Je had de standaard groep, zoals ik. Mensen hadden je vast wel eens gezien, maar kendenje niet. Ik had geen vrienden. Vrienden horen niet in mijn leven. Net als liefde. Dat leidt je alleen maar af. Net zoals school. Ik lette wel op. Maar leerde niks. Mijn vader had altijd alle antwoorden van een toets, ooit ergens gestolen. Ik leerde altijd genoeg voor een zeven, soms een acht. Voor gym stond ik een tien. Ik kan alles wel, vooral rennen. Dat heb je wel nodig als je mijn leven hebt.

Niemand had me nog ontdekt op school. Dacht ik. Behalve een jongen, Scott. Scott is 17, hoorde bij de populaire Lacrossejongens en vond het raar dat ik sneller ben dan hij. Scott woonde ook in mijn dorpje, en fietste mee. Altijd hield Scott mij in de gaten. Het was best creepy.

Op een dag kwam Scott naar mijn huis. Hij belde aan en ik deed open. Dom. Scott vroeg of hij binnen mocht komen. Ik zei ja. Dom. Ik bood drinken aan. Scott vroeg waar de wc was. Ik vertelde het hem. Dom. Ik hoorde geluid vanuit de kelder. Ik liep naar beneden en zag Scott.

Alles ging zo snel. Mijn vader, dood op de grond. Scott wist van onze plannen. Hij wist alles. Over het Project. Scott kwam met een idee. "We ontvoeren kinderen, trainen ze tot moordenaars en laten ze iedereen die slecht is vermoorden. De wereld zal een veel betere plaats zijn, voor jou en voor mij," zei hij trots, altans, dat was waar het op neer kwam. Ik vond het idee verschrikkelijk. De gedachte aan onschuldige kinderen die vermoord werden. Rillingen gingen over mijn rug. Ik zei nee. Dom. Mijn leven was in een klap over.

Nu zit ik hier. In de koude kelder van de Basis. Scott heeft zijn ideeën uitgevoerd. Ik werkte niet mee en nu zit ik hier. Al twee jaar lang. Ik ben niet dood. Elke dag krijg ik wel te eten. Niet veel. Ik hoor kinderen, rond mijn leeftijd. Ze zijn bang. Ze worden per vijftallen naar een plek gebracht. Er is een Butcher, die ze allemaal vermoord. Één voor een. Dood. De laatste levende van de vijf komt terug. En dat steeds opnieuw. Allemaal door mij en mijn vader. Door Scott.

Ik ben Zara Greens. Ik ben 16 jaar oud. Ik zit al twee jaar opgesloten in deze kelder. Mijn ouders en zusje zijn dood. Scott heeft zijn organisatie.

Assassinated.

__

Lees ook Assassinated op AnonymousAlfaWriter voor Kira's POV