Assassinated [DUTCH]

III

Ik ben Zara Greens. Ik ben 16 jaar oud. Ik zit al twee jaar opgesloten in deze kelder. Mijn ouders en zusje zijn dood. Scott heeft zijn organisatie.

Assassinated.
___

Een straaltje zonlicht schijnt in mijn ogen en maakt me wakker. De kelder is niet veranderd zo te zien. Het plasje water in de hoek is even groot, de rattenholletjes in de muur zijn er nog steeds. Mijn bed, wat een hooibaal met een laken eroverheen is, ligt nog steeds verschrikkelijk. Leve mij. Ik zie een dienblad met wat brood, water en een appel erop liggen voor de deur die uit mijn cel leidt. Een appel, ze zijn aardig geweest vandaag. Langzaam bijt ik erin terwijl ik met een scherp stokje een streepje in de muur kras. Vandaag zit ik hier iets meer dan twee jaar. Alleen maar omdat ik niet mee wilde werken met Scott's stomme plan. Ik kende die gast niet eens. Ugh, sukkel.

Terwijl ik meer happen neem tel ik de dagen na. Ik mag eens in de twee weken douchen, 5 minuten. Dan krijg ik nieuwe kleren. Wanneer was de laatste keer ook alweer? Aan mijn kleren te zien niet lang geleden. Sucks. Elke keer als ik mag douchen vang ik een glimp op van de Assassinkinderen die trainen om niet vermoord te worden door de zogenaamde Butcher. Ik vind ze allemaal dom. Als er iets dodelijks achter je aanzit ren je toch niet weg? Dan vecht je. Dat is wat mijn vader me altijd leerde. Maar hij is dood. Net als de rest van mijn familie. En dat moet ik accepteren.

Een nieuwe celdag is aangebroken. En wat doe ik op zo'n dag?

Niks. Ik doe niks. Ik lig wat op bed, verhalen te bedenken en te fantaseren over mijn leven buiten deze cellen. Vroeger heb ik ontsnap-pogingen gedaan, allemaal zonder succes. Ik ben ook helemaal alleen hier. Veel gevangenen sterven van de honger hier. Ik ben gewend hongerig te zijn.

Ik hoor een harde toeter van boven. Dat is raar. Een toeter wordt alleen gedaan als er iets heel belangrijks is. Zoals mijn opsluiting bijvoorbeeld. Of die van de kinderen die allemaal dood zijn. Ik krijg weer een maatje, totdat die doodgaat. Ik leun weer terug tegen de muur aan en probeer te luisteren naar Scott's geschreeuw. Ik hoor iets over een dode Butcher. Zou dan toch iemand een Butcher hebben vermoord? Is mijn tactiek toch niet zo slecht.

Zoals ik al dacht, een par minuten later hoor ik gestommel op de trap. Nieuwsgierig pak ik de tralies vast om te kijken wie het slachtoffer is. De twee helpers slepen een meisje, waarschijnlijk rond mijn leeftijd, mee naar binnen en gooien haar in de cel naast me. Er zit bloed op haar gezicht en ze lijkt uitgeput, alsof ze net van een Ronde vandaan komt. Boos slaat ze op de grond. "Laat me eruit! Ik heb niks fout gedaan!" Schreeuwt ze. "Dit is toch wat jullie willen!" Geen zin. De helpers zijn al weg. Het meisje slaat boos tegen de muur aan, alsof ze het kan breken. Zonder resultaat. Haar handen bloeden alleen maar erger. Radeloos drukt ze haar hoofd tegen de tralies om te kijken naar een uitgang. Er is geen uitgang. Ik ga weer tegen de muur zitten en neem nog een hap appel. Het meisje blijft doorschreeuwen. Zinloos. "Ze gaan je nooit vrijlaten," zeg ik emotieloos. Ik ben altijd emotieloos. Het meisje kijkt om. Haar ogen staan razend, haar wenkbrauwen gefronst. "Zit jij hier al lang dan?" Vraagt ze. Ja.

"Ik wil niet meewerken met je stomme plannen!" Schreeuw ik naar Scott. Mijn vader ligt op de grond, dood. Er zit een gat is de muur van de kogel. Het pistool is nu op mij gericht, wat me niks uitmaakt. "Je moet wel? Wil je soms hier blijven. Je hele leven?" Scott grijnst. Hoelang heeft hij dit al gepland? Hoe weet hij überhaupt van mijn vader en mij? Niemand kende me op school. Ik was dat ene meisje die wel een goede cijfers en onvoldoendes haalde, en redelijk goed was in gym. Niks bijzonders. Met dat, ik ben veel jonger dat Scott. "Stel je eens voor, een geweldig leven hebben wij. Een groot huis, veel geld! Je zult altijd wraak hebben op mensen zoals de ontvoerders van je familie," zegt hij. Ik zie alleen maar eenzaamheid en pijn voor me. "Nee. Nooit," zeg ik. Mijn stem klinkt koud. "Dan niet." Scott richt het pistool op mijn schouder en het laatste wat ik herinner voordat alles zwart werd was een stekende pijn in mijn schouder.

"Twee jaar," zeg ik tegen het meisje. Ze lijkt te schrikken. Tja... Niemand heeft gezegd dat de Organisatie goed was? De stilte die volgt is pijnlijk. Flashbacks van die verschrikkelijke dag komen terug. Het meisje zit vast na te denken over hoe fucked up haar leven nu is.

"Wat heb je gedaan?" Vraag ik om de stilte te breken. Niet denken aan je verleden. Het meisje schrikt op uit haar gedachten. "Hè? O, ehm... Ik heb de Butcher gedood. Ik dacht dat dat de uiteindelijke bedoeling was. Jaag de jager."

Jaag de jager.

Dat was een van mijn vaders motiverende quotes voor mij. Anders zou ik nooit meewerken met zijn plannen. Zoals onder mijn bed slapen voor dat monster. De jagers waren de ontvoerders. Iedereen die medeplichtig was moest dood. Dat was mijn doel. Is Scott medeplichtig? Ik zou het niet weten.

Het meisje gaat op haar bed zitten en leunt net als ik tegen de muur aan. Het straaltje zon is kleiner geworden, wat betekend dat het al langzaam avond word. Tijd voor avondeten. "Wat is je naam eigenlijk?" Vraag ik aan het meisje. Ze kijkt me even aan. "Kira Light," zegt ze uiteindelijk. Ik knik. Light. Ken ik die naam? Volgens mij niet. Is zij ontvoerd om te moorden, of heeft ze zich aangeboden? "En jij?" Vraagt het meisje, Kira.

"Zara. Zara Greens."

__
Lees ook Assassinated van AnonymousAlfaWriter voor Kira's POV.