Diyordum ki, her günüm mutlu geçer bundan sonra. Beni anlayan, beni gören ve bana değer veren bir insan vardı sonuçta. Bu yüzden gittikçe bencilleşmeye başladım, bana gösterdiği bu değeri benden başkası almasın istedim. Bana hep;
"Kimse sana iyi gelmez, sana iyi gelecek olan tek insanım bak adım gibi eminim." derdi.
Benimde ufaktan da olsa yüzüm gülümserdi, her gece uyumadan önce onun için dua ederdim. Karşıma böyle birini çıkardığı için şükrederdim. Ve her sabah uyandığımda onun varlığını hissetmek tarif edilemeyecek bir duyguydu. Onun yanında hiç konuşmazdım, hep onu dinlemeyi tercih ederdim. Neden sustuğumu soruyor, ben ise cevap veremiyordum.
"Seninle konuşunca kendimi iyi hissediyorum" diyemezdim.
Bana öyle mal mal bakıp gülerek cevap beklerdi, konuşmayı sevmiyorum diyerek kestirip attım her seferinde. Zar zor'da olsa beni konuşturmaya çalışırdı, artık konuşayım diye bir şey anlatırken o olayı bana yansıtır, sorular sorardı. Öyle bağlanmıştım ki, sesini duyduğumda sanki kalbim gülümsüyordu ona.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonra ne oldu biliyor musunuz? Ben o güzel insanı kaybettim, ne kadar elimde tutmaya çalıştıysam da başarılı olamadım, ölüm'den kaçınılmıyor. Hayatta tek tutunduğum daldı o, bir an sol yanım eksildi. Sahil yolunda beni bıraktığı için, her sahil gördüğümde içim içimi yiyor, bu acıyı size nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Eğer sizinde değer verdiğiniz, canınızdan çok sevdiğiniz bir insan varsa onun değerini bilin. Geçirdiğiniz zamanların değerini bilin, çünkü her an gidebiliyorlar.
Bağımlılık mı, alışkanlık mı, aşk mı henüz çözemedim ama şundan eminim, çok özlüyorum.
