Paranoid (Andy B.)

7

Κλαίω. Είμαι απλά ξαπλωμένος στο απαίσιο κρεβάτι αυτού του απαίσιου δωματίου σε αυτό το απάισιο ίδρυμα που βρίσκεται σε αυτόν τον ακόμα πιο απαίσιο κόσμο και κλαίω.

Δεν κλαις. Δεν έχεις αισθήματα. Οι 'ψυχοπαθείς' δεν νιώθουν.

Κλαίω γιατί το μόνο καλό που είχε δημιουργηθεί σε αυτό τον κόσμο πρόκειται να καταστραφεί. Αργά αργά, βασανιστικά, τόσο για αυτήν όσο και για εμένα. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Όχι, όχι, δεν έπρεπε να γίνει. Δεν έπρεπε.

Έπρεπε. Εσύ φταις που έπρεπε. Εσύ φταις που έγινε.

Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω τους άδειους τοίχους του δωματίου.

Άδειοι, σαν την ψυχή σου.

Πρέπει να τη βγάλω από εδώ μέσα. Δεν θα ξαναπάθει κακό.

Και τι θα κάνεις για να τη βγάλεις;

Θα κάνω ό,τι χρειαστεί.

Θα κάνω ό,τι χρειαστεί, αρκεί να μην την ξαναδώ να κλαίει έτσι. Αρκεί να μην ξαναπονέσει, ποτέ στη ζωή της. Ό, τι κι αν πρέπει να κάνω, θα το κάνω, αρκεί να μην ξαναδώ τις μελανιές στο πλάι του κεφαλιού της. Αρκεί να μην ξαναδώ την μελανιά στο λαιμό της.

Θα τα παρατήσεις όλα για αυτή;

Θα τα παρατήσω όλα για αυτή. Θα τα παρατήσω όλα για να είναι καλά αυτή.

Τα πάντα;

Τα πάντα. Θα παρατήσω τα πάντα για να της τα δώσω όλα.

Χωρίς εξαιρέσεις;

Χωρίς. Χωρίς καμία εξαίρεση.

Ακόμα και τη ζωή σου;

Ακόμα και τη ζωή μου. Θα δώσω ό,τι έχω και δεν έχω για να ζήσει αυτή.

Χωρίς αυτή, δεν έχω ζωή. Δεν είχα ζωή πριν από αυτή, και δεν θα έχω ζωή μετά από αυτή.

Αυτή είναι όλα. Τα πάντα. Η ζωή σου.

Αυτή.

***

Κοιτάζω το κενό, με δάκρυα να τρέχουν στα μάτια μου. Για ποια ζωή μιλούσε; Ποιο είναι αυτό το άτομο που αγαπάει τόσο ώστε να παρατήσει τα πάντα για αυτό;

Οι ερωτήσεις περνούν σαν σίφουνας από το μυαλό μου, ταλαιπωρόντας το ακόμα περισσότερο.

Εγώ είμαι.

Δεν μπορεί να είναι αυτή η ασθενής. Αυτή είναι άρρωστη, καταστροφική, τρελή. Σχιζοφρενής.

Δεν είναι αρκετή για αυτόν. Δεν μπορεί να είναι αυτή.

Ο Andy με αγαπάει. Λέει πως θα έκανε τα πάντα για μένα. Άρα κι εγώ θα κάνω τα πάντα για αυτόν. Θα τον βγάλω από εδώ μέσα, και μετά θα μπορέσουμε να φύγουμε μαζί. Θα πάμε μακριά, πολύ μακριά. Κάπου όπου δεν θα μπορεί να μας βρει κανείς. Θα ζήσουμε μόνοι μας, ήρεμα, χωρίς τίποτα να μας απασχολεί, εκτός από το αν ο άλλος είναι χαρούμενος.

Μια φωνή με βγάζει από τις σκέψεις μου.

"Δεσποινίς Valsane, είναι όλα εντάξει;" ρωτάει ένας φύλακας.

Θέλω να φωνάξω πως τίποτα δεν είναι εντάξει, τίποτα σε αυτό τον άθλιο κόσμο δεν είναι εντάξει, πως όλα είναι λάθος, πως το σωστό μοιάζει κακό και το κακό μοιάζει σωστό, όμως καταπνίγω τις σκέψεις μου που θέλουν τόσο απεγνωσμένα να γίνουν φωνή με ένα ψεύτικο χαμόγελο και απαντάω όσο πιο ήρεμα μπορώ.

"Ναι, όλα είναι εντάξει. Έχω αλλεργίες"

Δεν δείχνει να με πιστεύει, αλλά δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί παραπάνω με μια νοσοκόμα που κλαίει στη μέση ενός διαδρόμου. Ευτυχώς.

Ελέγχω όσο γίνεται το πρόσωπό μου στο θολό μεταλλικό υλικό της πόρτας και, μετά από μερικές στιγμές, χτυπάω.

Καμία απάντηση.

Χτυπάω ξανά. Πάλι τίποτα.

Χρησιμοποιώ την κάρτα μου για να ανοίξω την πόρτα, προετοιμασμένη για το χειρότερο.

Αντί για αυτό, ωστόσο, βλέπω τον Andy καθισμένο στο μικρό κρεβάτι, να επιθεωρεί τα νύχια του, με μια υποψία χαμόγελου στα χείλη του.

Στέκομαι στην πόρτα, με ένα ξαφνιασμένο βλέμμα στα μάτια μου και το χέρι μου ακόμα πάνω στο πόμολο. Φαίνεται να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμα την παρουσία μου.

"Andy; Είσαι καλά;"

Σηκώνει το κεφάλι του και μόλις με βλέπει μου χαρίζει ένα υπέροχο χαμόγελο. Ψεύτικο.

"Α, γεια σου Adi. Συγνώμη, δεν σε άκουσα να μπαίνεις"

"Δεν πειράζει"

"Ωραία"

Μετά από ένα λεπτό, τη σιωπή σπάει ο Andy.

"Adi, μπορείς να καθίσεις λίγο; Θέλω -πρέπει- να μιλήσουμε. Για κάτι σοβαρό"

"Δηλαδή;" λέω, κατευθυνόμενη προς το κρεβάτι.

"Θέλω να μιλήσουμε για την απόδρασή μου"