Everyone against me

4, I may consider it...

De schooldag was tot een einde gekomen, gelukkig maar want het leek een eeuwigheid geduurd te hebben. De gedachten over mijn nachtmerrie zijn naarmate het einde van de dag verminderd. Ik denk dat het komt doordat ik vroeger zoveel riep tegen mijn ouders, ik voel me daar soms nog schuldig over, maar ik weet dat ik er niet veel aan kon doen.

Ik stond aan de toiletten te wachten op Hanne die de inkt aan haar handen van haar uitgelopen vulpen zo goed mogelijk aan het afschrobben was.  Het enige wat ik me nu afvroeg was hoe ik thuis zou geraken... mijn fiets was al geen optie meer, en te voet met dit weer? Nee. Hanne woonde maar vijf minuten verder van mijn huis, misschien moest ik maar eens vragen of ik achterop de fiets bij haar mocht.

'Hey dromer!', Hanne gaf me een duwtje in mijn rug in een poging me te laten verschieten, en dat was aardig gelukt. 

'Wil je dat ik sterf?' vroeg ik lachend. 

'Stiekem wel, stiekem ben ik een seriemoordenaar' zei Hanne met een mysterieus stemmetje.

 'Hahaha, nu ben je net iemand uit een horrorfilm' merkte ik op.

'Zin om er eentje te gaan kijken bij mij thuis? Ik heb gehoord dat The Ring een hele enge is, ik download hem zo meteen wel' Zei Hanne.

'Dat komt supergoed uit want ik heb geen vervoer om naar huis te gaan! Jij woont toch maar 5 minuutjes verder' Zei ik opgelucht.

Hanne nam haar gsm en gaf even een seintje aan haar moeder.

Het heeft niet gestopt met regenen, de hele rit lang. Natuurlijk waren we kleddernat toen we eindelijk waren gearriveerd. Ann(De moeder van Hanne) stond ons al op te wachten aan de voordeur met twee handdoeken en kopjes warme chocolademelk. Ann is een van de liefste dames die ik ken. Haar man is toen Hanne 4 jaar oud was van het dak van hun toenmalige appartementsblok naar beneden gesprongen. Ik praat regelmatig met Ann. Ze had me wel eens verteld dat hij soms dingen zag die er niet waren, maar meer wist ik er eigenlijk niet over. Het was een heel sterke vrouw, en vooral een super lieve.

'Meisjes, meisjes, meisjes toch! Wat een weer!' riep Ann bezorgd naar ons.

Snel sprongen we van de fiets en liepen we zo snel mogelijk naar het houten afdakje dat boven de voordeur hing. Brrrrrrrr, ik trilde helemaal. Het weer in België was toch ook niet altijd alles...

Een halfuurtje later zaten ik en Hanne achter de televisie. We zaten in de bruine, leren zetel die al jaren in hun huis stond. Je zakte helemaal weg in de zetel alsof je op een wolk ging zitten. Ik had een jogging aan die voor Hanne al te klein was geworden, want met mijn kleren kon je een hele emmer met water vullen.

'Oke, ik heb The Ring 1 gedownload, het vervolg kunnen we een andere keer bekijken anders word het te eng' zei Hanne, en ze had nog gelijk ook. Gelukkig leek de film vele minder eng door al de flauwe grappen die we tussendoor maakte. 

Kort nadat de film gedaan was riep Ann me even apart. 'Ellie, kom eens even' 

Over wat zou dit nu kunnen gaan... 'Zet je, we moeten praten' zei ze.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ik een beetje onzeker. Maar toen ik het kaartje van Pieter op de tafel zag liggen wist ik het al.

'Ik wou je natte kledij te drogen leggen op de verwarming en dit kaartje viel uit je broekzak.. wat gebeurt er? Voel je je slecht? Zie je dingen?', Ann was helemaal overstuur. De angst stond te lezen op haar gezicht. 

Tranen sprongen in m'n ogen en we vlogen elkaar in de armen. Ik wist niet wat er gebeurde. 'Huil maar even goed meisje'

Toen ik wat bekomen was vertelde ik Ann over hoe ik me de laatste tijd voelde. Dat ik bang was dat ik gek aan het worden was. Ik vertelde haar over de rare, oncontroleerbare gedachten die van het ene onderwerp naar het andere overgingen, hoe ik aan dat kaartje kwam en hoe ik dacht dat Pieter verliefd op me was en een date met me wou, over het staren in de verte, niet kunnen slapen of concentreren,... Ann was helemaal bleek geworden. 'Ik denk niet dat ik me zorgen moet maken, ik denk dat ik gewoon meer slaap nodig heb, zou dat het niet kunnen zijn?' vroeg ik hoopvol.

'Ellie, ik denk dat je best eens contact opneemt met Pieter, al was het maar voor één gesprek. Dit lijkt verdacht veel op de symptomen die mijn man vroeger had toen zijn psychose begon en...' Ann kon haar zin niet afmaken want ik onderbrak. 'Een wat? een psychose? Ik heb geen psychose, waar zou dat nou opeens vandaan komen?' zei ik geschrokken. 

'Rustig, ik ben ook geen dokter. Ik zeg alleen dat het me eraan deed denken. Moést ik gelijk hebben moet je vroegtijdig ingrijpen voordat het erger word, geloof me dit wil je niet meemaken, Ellie. Er bestaan verschillende mentale stoornissen die leiden tot psychoses' Legde Hanne's moeder uit.

'Ann, bedankt voor je bezorgdheid maar ik ben niet mentaal gestoord.' Zei ik lichtjes beledigd. Ik nam m'n kledij van de verwarming, nam afscheid en vertrok.

Ondanks de hevige wind en de miezerige regen nam ik toch een omweg. Het gesprek met Ann heeft iets geraakt in me en ik had even tijd nodig om er over na te denken. Langs de ene kant zou het kunnen dat Ann een beetje over reageerde, haar man had tenslotte zelfmoord gepleegd omdat hij in een psychose zat. Maar langs de andere kant voelde ik dat er iets vreemds met me aan de hand was. Ik herinner me hoe paranoia ik soms kon zijn, hoe depressief ik me soms kon voelen... misschien was er toch iets mis? Ik nam het kaartje van Pieter weer teboven en keek naar de gegevens... Zou ik?