Everyone against me

3, Denial

Met veel tegenzin stap ik de school binnen. De gangen waren leeg, want iedereen zat al lang in zijn klaslokaal. Eerst ga ik naar de toiletten, ik ben toch al hopeloos te laat… Met een stukje wc-papier depte ik het bloed van m’n voorhoofd weg. Aww, ik heb m’n hoofd echt hard gestoten. Gefascineerd keek ik naar het miezerige stukje papier dat van spierwit naar donkerrood kleurde en ik zonk langzaam weg in mijn gedachten...

Net als in sneeuwwitje, het sprookje. Waar zijn mijn kabouters? Misschien kan Pieter mijn kabouter zijn. De kabouter in de witte auto. Hij houd van me, ik zag het in zijn ogen. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik weet wel waarom hij mij dat kaartje gaf, het was zijn visite kaartje, dat geef je aan mensen waar je wel geïnteresseerd in bent. Hij wou me nog een keer zien.

 Hanne was de toiletten binnengekomen. 'Wat sta jij hier nu zo creepy te staren, ben je misschien bang van een beetje bloed?' zei Hanne, die kennelijk een beetje geschrokken was. Dat ik niet direct reageerde hield Hanne niet tegen met vragen te stellen. 

'Sta je hier al vanaf het eerste lesuur? Wat is er eigenlijk gebeurt? Hé, Ellie?'… 

'Ik uhmm, ik ben tegen een boom gereden. Ik was echt even de controle kwijt'

'Tegen een boom gereden? Ellie, gaat alles wel goed met je, je ziet er zo moe uit!"

'Ik ben een beetje in de war' zei ik kortaf. We liepen de toiletten uit naar het klaslokaal.

Ik opende de deur en kreeg meteen een 20tal nieuwsgierige ogen op mij gericht. Mevrouw Hertjes, die engelse les gaf, keek me kwaad aan. Ze heeft altijd al iets tegen mij gehad. 'Ellie, can you tell me the reason why you look like a zombie? A way too late zombie?' Vroeg ze met een kleine glimlach alsof ze humor had. Maar toen geen enkele leerling lachte verdween dat lachje al snel. 'I fell with my bike, i'm sorry Miss Hertjes' Zei ik, maar het klonk niet echt overtuigend. 'Okay, for one time i will let it slip through my fingers, just like sand'. Mevrouw Hertjes wou altijd poëtisch klinken of grappig zijn, het lukte in ieder geval nooit. 

De middag was aangebroken maar ik kreeg geen hap door mijn keel. De koer was groot, we zaten met z'n vijven op het plekje waar we altijd zaten. Op de bankjes rond de boom. Hanne probeerde me op te beuren maar het lukte haar niet. Ik hoor steeds die zinnen weer, die gemene zinnen uit mijn droom, ik voelde hun afkeurende gezichten nog steeds naar me kijken. 'Ben je wel goed bij je hoofd? Wij haten jou ook! Je bent een blok aan ons been!'. Ik werd er GEK van! Als ik dat al niet was... Ik was uitgeput. Voor ik ga slapen deze nacht drink ik warme melk, en ik ga vroeg slapen, dat staat al vast. Ik dacht opeens weer aan pieter. Hij had mij een kaartje gegeven. En het was heus niet omdat hij verliefd op me was, hij was zeker 5 jaar ouder of zo. Ik weet niet wat me bezielde daarstraks in de toiletten, maar ik had geen controle over mijn eigen gedachten. Het leek wel of het mijn eigen gedachten niet eens waren. Ik haalde het kaartje uit m'n broekzak en las wat erop stond. "Pieter Achterhoek, Psycholoog en Therapeut" Daaronder stond z'n e-mail adres en telefoonnummer. Hij was een psycholoog! Waarom gaf hij mij dat kaartje? Zag hij dan dat ik me slecht voelde? Of gedroeg ik me echt vreemd? Oh wat voelde ik me dom! Hoe kwàm ik er nu bij dat hij me leuk vond... Had ik het woord psycholoog/therapeut dan niet gelezen? Verward stak ik het kaartje terug in mijn broekzak. Ik heb geen psycholoog nodig, ik ben niet gek. Ik heb gewoon wat meer slaap nodig.