Kussen in de schaduw(geschreven door Saradardikh)

Hoofdstuk 1

Jennifer's Pov

"Jennifer word nu eens wakker!".

"Toe nou pappa, doe die gordijnen dicht, ik ben erg moe".

Ik begrijp echt niet dat er ochtend mensen zijn. Op moeten staan van je heerlijke warme bedje omdat het ochtendlicht binnen valt en buiten de ochtendkou trotseren voor een nieuwe eentonige dag. Als het aan mij ligt sta ik alleen maar op om naar de wc te gaan. Aangezien ik voor het eten alleen maar mijn lade van mijn provisiekast hoef te openen. Deze is gevuld met coca-cola, chips en chocolade, in het kort gezegd, alles wat gezond is!

"Jennifer ik wil geen gezeur horen, we moeten over een paar minuten vertrekken om op tijd te komen en jij hebt je koffer nog niet eens helemaal ingepakt". Jeetje wat een gedoe zegt hij bijna struikelend over één van mijn schoenen, die verspreid liggen in mijn kamer.

Hij lijkt vrij nerveus en boos, ik denk als ik niet binnen een halve seconde opsta, zal hij mij bij de benen pakken en mij naar de badkamer zal sleuren. Dus om een scene op de vroege morgen te vermijden, doe ik een beroep op al mijn krachten en ga ik opstaan. Strompelend de trap af, in de ware zin van het woord, ik voel mijn benen echt niet!

"Lukt het je om je te gedragen als een normaal persoon en fatsoenlijk die trap af te gaan?" zegt de simpathieke heer van het jaar of beter genaamd mijn vader.

Mijn vader is een zeer gerespecteerd persoon met een groot gevoel van zaken, hij werkt veel en ik heb nooit iets te missen. In eerste instantie als je hem ziet lijkt  hij een hard persoon  vooral zijn oog uitdrukking met ijs gekleurde ogen maar in werkelijkheid kost het weinig moeite om hem te ontdooien. Mij lukt dat altijd, dus ik besluit al mijn charmes in de strijd te gooien.

"Oh toe nou pappa doe het rustig aan" zeg ik met grote smekende ogen en ik sla mijn armen om zijn nek heen.

" Snel ontbijten en aankleden we zullen zeker te laat aankomen." toen zag ik een klein glimlachje verschijnen op zijn gezicht.

Missie volbracht, goed gedaan Jennifer.

Na alles te hebben opgegeten wat op tafel lag ga ik naar mijn kamer. Ik pak mijn lievelings trui,( i love it),hij is heel groot ik pas er twee keer in en de kleur is zwart, aan mijn voeten doe ik mijn grijze inmiddels versleten all stars aan, deze heb ik zoveel gedragen maar ik vind ze nog steeds leuk. Ik heb ze als kado gekregen.

Mijn gezicht ziet er niet uit, erg bleek en met donkere kringen onder mijn ogen en mijn lippen zijn erg rood, ik zie eruit als een zombie.

Ja ik heb altijd rode lippen, elke dag het hele jaar door zelfs in de winter als het ijskoud is, ik heb nooit begrepen waarom en ik vind het helemaal niet mooi omdat ik erg bleek vallen die rode lippen erg op. Het valt erg op in mijn gezicht en ik houd niet van opvallend te zijn.

"In theorie moet je een meisje zijn", zegt mijn vader die mijn kamer in komt en mij met mijn outfit ziet , ik steek hem mijn tong uit en hij zegt mij voor de duizendste  keer dat ik mijn koffer gereed moet maken, omdat we zo vertrekken.

Jeetje wat een gezeur voor een koffer hoelang zal het wel niet duren om hem in te pakken. Ik pak mijn laatste jeans , mijn petjes en mijn vele t'shirts die over zijn gebleven en ik stop ze allemaal snel in de koffer. Eindelijk klaar. Je hoeft daar geen genie voor te zijn.

Een laatste blik in de spiegel, ik lijk wel op een meisje van 15 jaar in plaats van 18 jaar , ik hoef nog maar 1 jaar naar school voordat ik naar de universiteit ga of de kunstacademie, het is nog te bezien of beter gezegd ik moet nog met mijn vader onderhandelen over dit besluit.

Ik zal mijn huis missen en heb weinig zin om naar die plaats heen te gaan.

We vertrekken naar Manhattan of liever gezegd we gaan weer terug naar Manhattan.

Na het bekende "ongeluk" toen ik 7 jaar oud was heeft mijn vader besloten dat hij niet meer in Manhattan wilde blijven en ik was daar absoluut mee eens, ook al op een leeftijd van 7 jaar kon ik er tegen in kunnen gaan als ik had gewild maar ik gaf geen weerstand. Teveel herinneringen, teveel roddels, nieuwsgierige ogen en valse barmhartigheden dit  was allemaal teveel voor een vader die in de bloei was van zijn carriere en met een klein meisje die nog moest opgroeien, ik heb er echt geen spijt van gehad om alles achter me te laten en te verhuizen maar een maand geleden begonnen de telefoontjes van verschillende kantoren in Manhattan met verschillende problemen van buitenlandse klanten  dat gebeurde de laatste tijd vaker en deze problemen konden  helaas niet op afstand opgelost worden, hier ben ik dan in de auto met mijn koptelefoon en met mijn hoofd tegen de autoruit, kijkend voor de laatste keer naar mijn huis.

"Is er iets mis? vraagt mijn vader plotseling. Ik kijk hem verbaasd aan "We zijn al een uur onder weg en je hebt nog geen woord gezegd"

Dat is inderdaad waar, maar ik was verloren in mijn eigen gedachten, probeer ik te begrijpen hoe ik alles opnieuw zal  beleven zonder in te storten een plaatsje kan geven zodat de muur die ik heb opgebouwd niet zal instorten.

"Ik weet dat dit alles heel plotseling is gegaan maar helaas had ik geen andere keuze, het zal nu wel moeilijk zijn om op een nieuwe school te wennen en je vrienden..." ik stop hem meteen een gebaar met mijn hand.

"Echt pappa maak je geen zorgen, we zullen zien dat alles goed gaat, op school zal geen probleem zijn ze volgen hetzelfde programma ik hoef maar weinig over te om mijn vakken op te halen doen en mijn vrienden..... nou ja ik houd contact met hun, zijn gezichtsuitdrukking werd rustiger en dat is genoeg voor mij."

Ik had eigenlijk niet gelogen, op school was ik aardig goed, ik haalde altijd goede cijfers. Wat betreft  vrienden die had ik niet echt, af en toe ging ik naar buiten en zei dat ik naar een paar vriendinnen ging of naar de bioscoop maar dat was niet waar vaak ging ik dan naar een park om een beetje te lopen of naar het strand om te tekenen, niet dat ik gek ben of zoiets of dat ik bang voor de wereld ben het is alleen dat ik menselijke relaties zinloos vind, je hechten aan personen die later toch weer uit mijn leven vertrekken en die me alleen laten voor een of andere reden, en ik wil die gevoel van verlatenheid voor geen reden niet meer voelen, alleen voor mijn vader maakte ik een uitzondering want hij had mij nodig zonder mij zakte hij zeker in.                                                                                                    Hij blijft zich te verontschuldigen en voortdurend zegt hij mij zijn lange lijst van problemen zonder te beseffen dat het echte probleem is niet het school, de vrienden of wie weet wat, het echte probleem zijn de herinneringen. Geen van ons tweetjes praten over haar sinds jaren want het doet pijn om te herinneren, maar wat doet meer pijn herinneren of net als doen of er niets is gebeurd?

Ik hou op met denken en val in slaap met mijn pantser als sterke persoon en zware oogleden.