Kussen in de schaduw(geschreven door Saradardikh)

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

Jennifer's Pov

"Jennifer, schatje wakker worden".
"Mmm..." wrijvend in mijn ogen begin ik te mopperen.
"We zijn er bijna".

Ik begin langzamerhand wakker te worden en begin te beseffen waar ik ben, ik zie dat we bijna op bestemming aan zijn gekomen. Manhattan, een wirwar van het verkeer en het openbare leven, tegelijkertijd houd en haat ik deze plaats. Een dunne lijn verdeelt verwarring door rust, maar het is juist die dunne lijn die het zo interessant maakt.
De mensen rennen overal heen, mannen met pak en een stropdas met een smalle aktetas stevig in hun handen en vrouwen met hun elegante pakjes en hun blousjes vol met verschillende kleuren op zoek naar een taxi, die langs enorme glazen gebouwen met een aantal wolkenkrabbers rijden, bars vol met jeugd, de straten vol met straatartiesten tot aan verschillende parken.
Enorme groene parken waar het onvermijdelijk is de frisse geur te ruiken van het gras en het gelach van spelende kinderen te horen. Sommigen liggen in het gras aandachtig te lezen , sommigen maken gebruik van het park om te joggen of om vrije tijd door te brengen met hun kinderen. Deze visie maakt mij een beetje verdrietig en het lijkt erop dat dat niet alleen voor mij geldt aangezien de ogen van mijn vader worden doorkruist door een dunne sluier van verdriet in een tijd wat we vroeger ons huis noemde.

"Waar verblijven we?" Vraag ik om de spanning in de auto te dempen.
"Ik heb in het hotel "New York Hilton" geboekt, voor nu verblijven we daar totdat de architecten klaar zijn met de laatste klusjes in het huis het moet helemaal klaar zijn.
Ik geef een onverschillig knikje, voor mij maakt het niet uit of we in een hotel of in een huis verblijven, ik voel me sowieso niet op mijn gemak.

Ik ben blij dat mijn vader heeft besloten om niet terug te gaan naar ons oude huis ondanks dat hij het huis nooit in de verkoop heeft gezet om welke absurde reden ook blijft hij de hypotheek door betalen. Misschien om een herinnering levend te houden en om aan iets vast te houden.
In de tussentijd heb ik op mijn mobiel gekeken wat voor een hotel het is en waar het zich bevindt. Getypt op naam van hotel op google opend de pagina.
Instictiev krijg ik een glimlach maar helemaal niet verbaasd. Éen van de meest prestigieuze hotel
niet ver van Manhattan. Ondanks dat ik niet prestigieuze uitzie, bezit mijn familie heel veel geld, Mijn vader had zijn weg gevonden in de arbeidsmarkt en werd een ervaren zakenman, Ik heb nooit iets te kort gehad en het veel geweigerd. Voor mijn 18 de verjaardag heb ik een auto gekregen waarvan ik helemaal niet weet hoe die eruit ziet, ik heb de auto nooit gebruikt en heb helemaal geen zin om de auto te zien. En om niet te vergeten de enorme hoeveelheid merkkleding die hij voor mij gekocht heeft inclusief schoenen in de hoop dat ik ze aandeed om met hem mee te gaan naar zijn zaken dinners of liefdadigheids doelen maar ze werden allemaal achtergelaten in een afgelegen hoekje in huis ,maar hij hield vol om ze allemaal mee te nemen naar Manhattan. Ik ben geen verwend meisje maar die dingen interesseren mij gewoon niet terwijl mijn vader liefhebber is van goede kwaliteit wijn, luxe auto's en comfort. Ik weet zeker dat hij het 5 sterren hotel niet geboekt heeft omdat het dicht bij mijn school is.
"Hier zijn we dan!", zijn harde stem dringt mijn trommelvliezen binnen. " Hey heb je gezien dat we aan zijn gekomen?". "Ja pappa ik ben niet blind hoor, en ook niet doof". Het is moeilijk om het niet te zien het is zo groot, vergeleken met mij lijk ik op een chewingum die gepled wordt op de grond. We komen de hal binnen, we hebben onze koffers nog in de auto laten liggen en we gaan meteen naar de receptioniste die heel mooi is, blond, lang en dun, ze ziet er erg professional uit. "Goedemorgen, welkom in New York Hilton Midtown, kan ik U helpen?", zegt ze steeds met dezelfde klanktoon, aan een stuk door met een glimlach met 32 tanden. Wie weet hoe vaak ze dat wel niet gezegd heeft elke dag met die geforceerde glimlach, en misschien ook wel tegen personen die ze niet leuk vind. Ik zou zoiets nooit kunnen, dat betekent niet dat ik onvriendelijk ben of onbeschoft maar ik ben ook niet echt buitengewoon vriendelijk het is gewoon bij mij als een persoon mij niet bevalt kan ik het niet helpen om hem te beledigen of te negeren. "Ik heb een kamer bestelt op de naam van Milton". De receptioniste stopt voor een kleine seconde voor de computer alsof ze een geest heeft gezien. "Oh ja hier is hij, ja hoor, sorry Mr. Milton maar ik had U niet herkent, hier is U sleutel van uw kamer en deze witte voor de juffrouw Milton. De kamers bevinden zich allebij op dezelfde verdieping en het zijn de beste kamers van ons hotel", haar stem wordt plotseling aarzelend verlegen omdat ze ons niet meteen herkend had. Het is steeds hetzelfde verhaal, ik hoef maar mijn naam te zeggen en ze worden allemaal stil of ook gewoon de aanwezigheid van mijn vader die inmiddels veel gebouwen heeft gekocht hier in Manhattan en heel veel zaken heeft afgerond, hij is hier in Manhattan erg beroemd en met zijn doordringende blik van " doe alles wat ik je zeg" helpt niet echt. De mensen worden er erg onrustig van , maar voor mij lijkt het een belachelijk gedoe. "Uw koffers worden meteen naar uw kamers gebracht en ..." jeetje mina ze is nog niet klaar met praten? Ik ben erg moe en wil graag even liggen, hou je kop en verdwijn! Ja hoor daar komt mijn opvliegende karakter eigenschap die er het beste van neemt.
Ok ok is goed hoor, tot de volgende keer! Ik pak mijn sleutel en ik loop met mijn chagrijnige gezicht naar de lift en met een scheef oog kijk ik naar mijn vader die een blik heeft van "ik vermoord je nu niet want er zijn teveel mensen in de hal".
"Eindelijk!" roep ik liggend op het zachte bed kijkend naar het plafond.

De kamer is erg groot, natuurlijk is het een suite en kan er hier rustig een hele voetbal elftal logeren, en feeksachtige cheerleaders en een trompetters groep. Maar het is alleen maar voor mij en dat maakt me niet rustig. Ik houd er van om alleen te zijn, ik met mijn boeken en mijn kwasten,
Ik geloof dat de mensen die om me heen zijn volkomen nutteloos zijn. Als ik mijn gesprekken kon herhalen met ieder persoon, behalve mijn vader, zal ik het zeker doen zonder  er bij na te denken. Tring tring. De telefoon gaat in mijn suite en ik stop meteen denken over de nutteloosheid van de mensheid.

"Jennifer Alexandra Milton!" dat is mijn vader die mij altijd zo noemt als hij kwaad is.

"John Greg Milton zegt u het maar", zeg ik met een grapje, en weet dat ik zo de situatie niet verbeterd ma ik houd er van om hem voor de gek te houden als hij kwaad is ook al belooft het niets goeds.

"Niet proberen om me voor de gek te houden, je moet je zo niet raar gedragen om mij daar zo te laten staan met mijn verontschuldigen.

Bla bla zeg ik in mijn gedachten terwijl ik een aap aan het nadoen ben door het hele kamer wetend dat hij mij toch niet aankijkt.

"En probeer mij niet na te doen. Ik weet haast zeker dat je daarmee bezig bent" ah... je kunt wel zien dat hij mij beter kent dan ik had gedacht.

"Vandaag heb ik een belangrijke afspraak met een klant, zou je het erg vinden dat je vandaag alleen moet lunchen en dat we elkaar met avondeten weer zien?".

"Zeker geen probleem, ik kijk wel of ik iets kan bestellen op mijn kamer of dat ik na buiten ga."

"Ah en niet vergeten dat je vanmiddag naar je nieuwe school  moet gaan om in te schrijven, je bent dat toch niet vergeten hè?

Eerlijk gezegd was ik dat helemaal vergeten, mijn gedachten heeft dat helemaal verdrongen dat ik daar heen moest.

"Zeker, nu ik me dat herinner, voor wie neem je mij aan", zeg ik op een toon dat je kunt merken dat ik me dat helemaal vergeten was, mijn vader gaf een gelaten zucht en wenst me een goede dag toe en dan gaat hij weer verder met zijn telefoon gesprekken.