POV:SEM
"Thomas doe het niet" zeg ik zo rustig mogelijk. "Je bent te laat. Nog maar even en dan is de rest van MIJN team hier. Die jongens zijn niet meer te redden" zegt Thomas. "Als je ze ook maar iets aan doet vermoord ik je!" zegt Lianne. Thomas zet zijn geweer nu op scherp. Er gaat van alles door me heen: Wat als hij schiet? Wat als ik hem nu neer schiet? Waar blijven Alesha en Kimberley? Meteen na die laatste gedachte wordt er geschoten. Oh my god...
POV: LIANNE
Thomas valt neer. Ik kijk achterom en Henry staat daar nog met zijn wapen voor zich. Achter hem staan Alesha en Kimberley. Ik kijk weer naar Thomas en dan naar Sem. "Het is oke" zegt Alesha tegen Henry en pakt voorzichtig zijn geweer. Kimberley loopt naar Sem en slaat een arm om haar heen. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Dan gaat de deur van de kelder open. Luuk komt naar buiten en ik vlieg hem in zijn armen. "Het is al goed" zegt hij. Ik voel tranen op komen, maar wil me groot houden. Ik zie de andere jongens voorzichtig de kelder uitkomen. Ze kijken met grote ogen naar Thomas. "Kom we gaan hier weg" zegt Sem. Ik knik en we lopen naar buiten. Daar worden de andere boeven, die nog leven, gearresteerd en de jongens van MainStreet worden opgevangen door slachtofferhulp. Daar zullen ze hun ouders weer zien. Voor ons gaat alles heel snel: we moeten een verklaring afleggen, onze wapens inleveren en dan mogen we gaan.
POV: DAAN
We zitten in een auto van slachtofferhulp. Geen idee waarom. Niemand zegt iets en de sfeer is om te snijden. Als we zijn aangekomen worden we naar een kamer gebracht, moeten we onze gegevens geven en dan moeten we wachten in een kamer. Na twintig minuten worden we gehaald: er zijn mensen voor ons. Als we in de hal komen van het grote gebouw, staan onze ouders daar. Ik ben nog nooit zo blij geweest om ze weer te zien. "Ach jongen" zegt mama als ik haar een knuffel geef. Ze heeft tranen in haar ogen. Ook mijn vader heeft tranen in zijn ogen. Als ik mijn ouders nog een keer een knuffel geef, komen achter hun Lianne, Sem, Alesha, Kimberley en Luuk binnen. Ze blijven wachten totdat wij alle vier los zijn gelaten door onze ouders. "Hoe gaat het?" vraagt Lianne. "Best oke. Met jullie?" vraagt Nils. "Ook best oke" zegt Sem. "Dankjewel, zonder jullie was het heel anders gelopen" zegt Rein. "Geen probleem" zegt Luuk. "Wacht, hebben die kinderen jullie al die tijd beschermd?!" zegt dan de moeder van Nils. "Wie heeft jullie dat werk gegeven zeg?!" zegt mijn moeder dan. "Jullie zijn daar nog veel te jong voor!" zegt de moeder van Rein.
POV: SEM
"Maakt u geen zorgen om ons" zeg ik. "Dit was onze laatste zaak" zegt Kimberley. "We hebben besloten om te stoppen" zegt Lianne. "Fijne dag nog" zegt Alesha. We draaien om en lopen het gebouw uit.
"Wacht!" wordt er dan geroepen. De jongens komen achter ons aan gerent. "Zien we elkaar nog vaker?" vraagt Owen. "Uhm denk het wel" zegt Alesha. "Misschien als Sem en Lianne weer naar een concert willen" zegt Kimberley. "Ook buiten dat om. Dat beloof ik" zegt Lianne. We geven de jongens nog een knuffel. Ik voel tranen opkomen. "Het komt goed" zegt Rein tegen mij. Dan nemen we afscheid en gaan in de auto zitten. Ik kijk naar buiten en begin te huilen. Alles wat we mee hebben gemaakt is zo veel. Ik word naar achter getrokken door Lianne en ze trekt me in een knuffel. Dan trekt ze Kimberley, Alesha en Luuk er ook bij. Ik ben blij dat het achter de rug is!
Dit was de story☺ Dankjewel voor het lezen en ik hoop dat jullie het leuk vonden! Lees ook mijn andere boeken😊❤ xx
