SIRLARIN FISILTISI

8.BÖLÜM

Derin birkaç olukla zaman kazanmaya çalışıyordum belki düşünürsem bir çıkar yol olabilirmiş gibi

belki karşımdaki adamı oyalayabilirsem kendimi düşünce diyarına atabilirmişim gibi hissediyorum

yerdeki bakışlarımı karşımdaki adama verdim daha dikkatli bakacak olursam koyu gri pantolon üstüne gri bir t shirt giyinip siyah bir deri ceketle kendini tamamlamıştı bütün kötü pislikler bende diye el sallayan giyimiyle daha doğru bir seçim yapmam gerektiğini bir kaz daha vurgulamıştı beyaz teni ve tenine sertlik katan t shirtünün altından başlayıp ensesine doğru kıvrılan dövme egzotik bir hava katmış beyaz teninin yarattığı masumluğun zıttı kadar göğün üzerinde gizlenmiş sonsuzluğu gözlerine katmışlardı sanki o sonsuzlukta parıldayan beyaz gri ağlar yıldızlardan çok şeytanların orada dolaştığını hissettiriyordu bana havaya dikilmiş saçları asıl rengi olan kumrallıktan uçlara gidinceye kadar sarılığa doğru geçiş yapıyordu

bu kadar sürede birazda olsa kalan mantık kırıntılarımı topladığımdı çıkan sonuç kaç oluyordu karşımda bana gözlerini dikmiş adamın yüz ifadesi olduğundan daha sert bir al amaya başladığında fazla düşünce aleminde kaldığımı anlayıp etrafında dolanıp duran düşünceleri sanki dağıta bilirmişim gibi kafamı iki yana hafifçe salladım

''neden bana yardım etmeye çalışıyorsun''

Kendinden emin bir şekilde bir adım atıp durdu

''annenin yardımları zamanında çok oldu ''bu adam ne diyor böyle ne yardımı bu böyle kendini eskiden tehlikeye falan atmaya mı bayılıyor muş bu kadın ''bizde bu yardımlarını kızına ödenmesi kararını aldık'' evet tek başına bunu yapabilecek olmadığına göre tabiî ki fazla kişiler

''dık derken kaç kişinin yardımı bu'' gözlerindeki asi tavır gitmiş donuk bakışlara yerini bırakmıştı bile

''seni ilgilendirdiğini hiç sanmıyorum küçük kız''evet bu kadar sakinlik yeter ben burada dönen şeyleri öğrenmediğim sürece burada daha fazla kalamam

''bu kadar korkak olacağını düşünmemiştim kimlerki bu kadar seni korkutan ve KÜÇÜK BİR KIZIN öğrenmemesi gerekenleri sana söyletemeyecek güç merak ettim''

Bir erkeğe hayatta söylenmeyecek sözlerden biri sanırım güçsüz olarak görmek gözleineki beyaz ağlar tüm gözünü kafsarken sadece akı kalmış gibi duruyordu öyle derin soluklar alıp veriyor ki burnunda verdiği soluklar ateş oluşturmaya başlar gibiydi tehlikeli birkaç adımın yanında getirdiği tehlikeli yakınlıkla geriye doğru adım atmaya çalıştım sadece aniden ağaç evin tahta duvarına sırtımın yapışmasıyla arkamdaki duvarın tüm girintilerini ve şeklini hissedebiliyordum gözlerimin acıyla kapanmasına rağmen ses çıkarmamak için tırnaklarımı Avuç içlerime doğru sapladım Sinirden kızarmış hatta ve hatta morarmaya yüz tutmuş olan suratına sakince baktım ki bu onu daha fazla öfkelendirmiş olmalı ki eliyle yanaklarımı kavrayıp sıkmaya başladı o kadar sert sıkıyordu ki dudaklarım dışarıya doğru çıkmıştı

''ben kimseden ne emir alırım ne korkarım anladın mı beni'' bu gerzek ellerini suratımdan çekse belki anladığı söyleye bilirdim sesim yada onaylayan bir işaret vermediğim için yüzümü tutan elinin baskısı biraz daha artmıştı

Beni bırakmasını anlatmak için ayağımı ayağının üstüne sert bir şekilde ezdim bir adım geri çekilerek yeniden eski rengine dönen bakışları daha sakin olduğunun işareti

''yüzümü bıraksan sana cevap verebilirdim aptal şimdi çekil kenarı senin yada pardon o çok gizli kişiliklerin yardımını falan istemiyorum.''

Öldürücü bir sakinlikle verdiği cevap kan dondurucuydu zaten kabul etmemi sağlayan seçenekte bu olacağa benziyordu

''o minik beyninle ancak kaçmayı başarırsın belki bizim yardımımız olmadan annen gibi kimsenin seni görmediği bir anda sessizce öldürülürsün anladın mı şimdi şu gizli katili bulmamız için düş önüme arabaya biniyoruz''

Kimsenin sesimi duymadığı acı çığlıklarımı işitmediği bir şekilde sessizce azrailimi beklemek istemiyordum bu gerçek yüzüme koca bir tokat misali çarparken bir adım geriye dönüp kaçmak için çıktığım merdivenlere şimdi intikam ateşi ve ölüm korkaklığıyla geri dönüyordum