Ya Sen Ya Hiç

"HERYERDE"

Sabah bin türlü düşüncelerle kalktım yatağımdan. Acaba bugün Cem bana selam verecek miydi? Yoksa hiç tanışmamış gibi geçip gidecek miydi?

Üstümü değiştirip okula gitmek için çıktım evden. Hep onu düşünüyordum, acaba gelecek mi, şuan ne yapıyor, nerede, kiminle, beynimin içi hep onunla dolu. Bunları düşüne düşüne vardım okula.
İlk teneffüs kantine gitmek için merdivenlere yöneldim ve Cem..
Yüzüme bile bakmiyor, görmemezlikten geliyordu beni.
Ona bakarak merdivenlerden inmeye başladım. Düşünceli bir hali vardi, moreli bozuk gibiydi. Acaba ne düşünüyordu veya moreli niye bozuktu ? Onu bu kadar düşünceli yapan şey neydi ? Ben bu çocuğu niye bu kadar önemsiyordum ki ? O popiler, yakışıklı, istediği her kızı elde edebilen, ukalanın teki, ben ise sıradan, platonik aptal bir aşık!

Eve gitme zamanı geldi çattı.
Ve zil !!

Bahçeye indim yürüyordum Cemi gördüm. Telefonla konuşuyordu. Telaşlı bir hali vardı. Kafam önde yere bakarak yürümeye devam ettim. Yanından geçerken "Seni daha sonra arayacağım." diyerek telefonu kapattı.

Beni görmüş olmalı ki arkamdan "Bilge" diye seslendi. Bir an duraksadım ve ona döndüm.
"Efendim" dedim sert bir şekilde.
Bana yaklaştı, elini omzuma koyup;
"Neyse, yok birşey" diyerek hızlı adımlarla uzaklaştı.

Eve geldiğim gibi odama çıktım.
Yatağa uzandım, tavana bakarak dalmışım. Neden bana böyle davranıyordu ? Benden nefret mi ediyordu ? Aklımda hep o vardı.

Aklımda, düşüncelerimde, kalbimde.
Aslında o, heryerdeydi...