holyminghao's.
160221. Ghost.
"BREAKING NEWS BULLETIN! Young Korean Idol, Jeon Jungkook of the boygroup BTS has been reported missing since last night."
"Omo!" Malakas na sigaw ko habang nanglalaki ang mga mata ko. "Ajumma narinig mo ba 'yon?"
"Hwa Min! Tigilan mo nga yang pag sigaw sigaw mo at kainin mo na ang almusal mo!" Sabi ni Ajumma mula sa kusina.
Mabilis akong sumubo ulit ng oatmeal bago ko ilagay ang blue ceramic bowl sa coffee table. Umalis ako sa sala at saka mabilis na nagpunta sa counter ng kusina kung saan nakatayo si Ajumma.
"Ajumma!" Sigaw ko.
"Hwa Min! Kainin--"
"Ajumma! Narinig mo ba yung nasa balita ngayon?" Pagputol ko sa sasabihin niya.
"Hindi. Anong nangyari?" Sagot niya. Agad niyang nilapag ang hawak niyang mug ng kape at saka ako tinignan.
"Jungkook of BTS is missing!" Sigaw ko and i string my fingers through my dark hair.
"Hwa min-ah. Kung maka react ka kala mo kilala mo talaga siya personally." Sabi niya at saka ni rolyo ang kanyang mga mata.
"But at least show me some empathy." Sabi ko at saka madramang nagkibit balikat. At saka nilagay ang likod ng kamay ko sa noo ko to symbolize pain, "Nawawala yung bias ko!"
"Aish." Sabi niya saka bumalik sa paghigop ng kanyang kape.
'Sana talaga mahanap na nila siya.' Isip ko. At saka umupo sa maroon couch.
Inangat ko ang ulo ko at tinignan ang Bangtan na ini interview ng mga news reporters. May kung ano akong naramdaman ng makita ko ang Bangtan who look so anxious and hurt.
Kinuha ko ang TV Remote at pinatay ang TV. Atsaka ko nilagay ang ulo ko sa kamay ko. I lean forward and groan loudly.
"This is so painful..."
Kinuha ko amg porridge bowl ko at iniwan sa lababo, ng hindi tinitignan si Ajumma. Hindi naman sa galit ako sa kanya, hindi niya lang kasi maintindihan.
Nang nasa hagdan na ako, nakarinig ako ng malakas na tunog sa taas. Bumilis ang tibok ng puso ko. Kami lang naman ni Ajumma ang nakatira dito sa bahay.
Binilisan ko ang pag akyat ko, at saka dumeretso sa kwarto ko. Habang binubuksan ko ang pinto, hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako.
Tinignan ko ang kwarto ko at wala naman akong napansing iba, hanggang sa nahagip ng mata ko ang mga libro na naka kalat sa sahig. Bumilis ang tibok ng puso ko.
"Hello?" Sabi ko, habang nanginginig ako.
"Hello..." A soft and cold voice says behind me.
Inikot ko muli ang mata ko, wala namang tao, its just the empty hallway. Agad akong bumalik sa kwarto ko at napansin ko na ang kaninang mga librong nakakalat sa sahig ay ngayoy naka ayos na sa lamesa.
