Pencereden vuran güneş Yağmurun gözünü kamaştırmıştı.Eliyle gözünü ovuşuturdu ve gerindi.En yakın arkadaşı olan Baharla buluşması gerektiğini biliyordu.Yataktan kalkıp duşunu aldı.Sabahları ona çok iyi gelen ıhlamurunu içip kahvaltısını yaptı.Odasına gidip hazırlandı ve evden çıktı.
Baharla buluşacağı kafenin önüne geldi.Bahar çoktan oradaydı.Yağmur Baharın arkasına gelip eliyle gözlerini kapatarak ona bir şaka yaptı.Ama Bahar onun Yağmur olduğunu hemen anladı.Biraz güldükten sonra Yağmur da masaya geçti ve birer sütlü kahve söylediler.
Kahvelerini içerlerken Yağmur Baharın moralinin bozuk olduğunu farketti.
"Ne oldu canım neyin var?"
diye sordu.
"Bir şey yok canım ya annemle tartıştım.Sanırım ona biraz bağırmış olabilirim.Ondan canım sıkıldı.Neyse ya ben onun gönlünü alırım.Sen anlat bakalım Mertle nasıl gidiyo?"
Aslında bu soru Yağmur için pek iç açıcı olmamıştı.Aslında iyi gidiyorlardı.Yağmur mutluydu.Mertide seviyordu.Hem de neredeyse bir buçuk senedir.Evet bir buçuk sene Merti beklemişti.Mertin ondan haberi yoktu ama... Geç olsa da Yağmura açılmıştı.
Mertinde kendisini sevdiğini düşünüyordu.Ona güveniyordu ve Mert Yağmura iyi davranıyordu.Sadece onun kafasını karıştıran Mertin biraz üzerine geliyor olmasıydı."O kadarda olsun ya sonuçta mutluyum" diye düşündü.
"Noldu canım sessiz kaldın.Bir şey mi oldu. Yoksa sana kötümü davranıyo veya kavgamı ettiniz.Kızım söylesene çatlatma insanı.,!"
Yağmur gülerek;
"Sakin ol canım bir şey yok gayet iyiyiz.Aksine mutluyum.Merak etme sen."
"Tamam canım ya sen öle diyorsan."
Artık dışarı çıkmak istiyorlardı.Kahvelerini de bitirip hesabı istediler.
