GECMISTEKI ACILAR

Bir Mutlu Tanişma

Gidemedim yanina ne bileyim bi garip oldu icim.Kısacık kolüdor gittikce uzkalsiyodu sanki.Bir tohaf oluyordu icim dilim sustu sanki o an gozume bir perde indi her taraf karardı bir anda .Karanligin icinden karanligi aralayan gozümü alan bir güneş misaliydi .Bir anda ayaklarim tutmaz hale geldi.Ama ben karaliydim yapabilirdim bana en kotü günlerimde yardimci olan o gizemli kişiyi bulup bir teşekkürür etmem lazimdi.Yavaş adimlarla yurumeye başladim.Sanki tüm dünya susmuş benim adimlarimi dinler gibi öylece sesiz ve sakin.Sonuda bittio bitmeyen koludor .Sustum oylece sanki bir sozunde baglanacagim .Bir kelime edemedim sadece gözlerine öylece baka kaldim.Sanki o an gözlerine hapsoldum.Gözleri hapisane gibi demir parmakliklar ardinda kalan umutlarim gibi sesiz ve kimsesiz.Sesizligimi bozan bir ses vardi hayatimda yedigim onca kaziga ramen bu kadar icimi bozan bir olay olmadi.Neye bakiyorsun diyen amacsiz icinde kin nefret öfke kıskanclik püsküren bir bir sesti bu.Kafami cevirir cevirmez kendimi yerde buldum.Birden suratimin kan ile ıslanmıs sanki yedigim o kazigin gozumden akan yaşı gibiydi .Canim o kadar yandıkı ama yine gozum onu ariyor du bir ses iymisin diye haykiriyordu .Kulagimda bir cinlama başım dönüyordu.Gözümü actigim anda kendimi bir hastanede buldum.Doktorlar birşeyler söylüyorlardi.Tanimadigim bilmedigim kişilere.Bir ses duyuyorum oğlum oğlum nasilsin diye ama ben niye tanimiyorum bu insanlari.Bir kadin haykiriyor yanimda bir kiz agliyor yanimda sanki ölmüşüm ama yaşiyorum onlar görmüyor beni.Düşünüyorum acaba bu insanlar neden agliyorlar tanimadiklari insana.Bir adam elini oynatiyor ve takip et diye komutlar veriyordu.Ben bana ne oldugunu sordukca bişeyin yok iysin diyorlar.Ama pek inadirici gelmiyordu dedikleri.Öyle sacma konusmalar dı ki ne dedikleri anlaşilmiyorudu.Tek duyabildigim acı bir agitti.1 hafta boyunca hastanede kaldim.Sürekli durmadan bana hizmet eden bir kadin vardi ve onunla birlikte bir erkek .Hastaneden taburcu oldum.Ama bu iki kişi beni evlerine götürdü .Eve gider gitme gelmez siz  kimsiniz dedim.Biz senin annen ve babaniz dediler.Ama ben hic sizi tanimiyorum dedim ve o kadinin gözleri doldu ama nasil canim yanmaya başladi.Sanki bu göz yaşlari bişeyleri hatirlatir gibi ama cok karmaşik bir yapboz gibi nereden baslayacagimi hic bilmiyordum.Ama bu göz yaşlari cok şey ifade ediyordu.Sonra yanimda duran adama sordum be  kimim sizler kimsiniz.Adam tum sorduklarima cevap veriyor ama bir biri ile uyuşmayan parcalar vardi hala kafamada.Sonra sordum peki bana ne oldu diye sordum
Adam söyle demeye başladi;
: Okuldaydin bi kiza bişeyler söyleyecektin ama olmadi
:Neden söyleyemedim? ;
:Cünkü Mustafa kafana demir ile vurdu.
:Mustafa kim?
:"Elifin kuzeniymiş"
:Elif kim peki ?
:Konuştugun kiz
:Peki sen kimsin?
:Baban
:Babamisin sen ? O Kadin kim ?
:Ben senin babanim o kadinda seni canindan cok seven annen.
:Bana ne oldu ki sizi hatirlamiyorum ?
:Mustafa kafana vurdugu zaman hafizani kaybettin.
Îşte o an bişeyler oluşmaya başladi .Ama en cok kafami kariştiran şey Mustafa bana neden kafama demir ile vurdu ve Elifle ne konuşacaktim.Buna cözüm aradikca kafamda bisey canlanmaya başliyordu.Olayin ardindan 1 ay gecti artik daha net hatirliyordun herşeyi.
Ama hala kafamda olan şey Elif nasil biri ve ben onla ne konusacaktin.Buna cözüm bulmak icin okula gitmeye karar verdim ama bunun icin baya zorladindim.Biraz yalvarip sonrada gidebildim okula .Okul bahcesine geldigim ada herkezin hos karsilamasi ile kendimi mutlu hissetim.Sonra kafami cevirdigimde beni orada oyle sesizce izleyen biri vardi.Kim diye merak ettim acikcasi.Yavaş adimlar ile ona dogru yürudüm.Sanki ayni şeyler i yaşiyorum ama ne yaşadigimin pek bi baglatisi yoktu .Yaklaştim ve kimsin diye sordugumda sustu öylece sesizce biradaha sorunca artik cevap verdi.
:Ben ELİF
:Bişey sorabilirmiyim?
:Tabi dedi
:Ben o gün senle ne konuştum?
:Hiç bir şey öylece gözlerime baka kaldin.
:Ben mi ?
:Evet sen..........