Korku Seansı 2

Kırmızı

Korkuyorum...
Bileklerimde çelik kelepçeler var... Bıçak gibi keskin..ve ölüm kadar da soğuklar...
Gözlerimde şile bezinden bir bandana var...Çürümüş iplik kokusu burnuma geliyor...
Karanlığın doğruca içine bakıyorum...
Acı çeken insanlar görüyorum...
İşkence görüyorlar...Uzun boylu, ağızları ve gözleri olmayan yaratıklar var...Çığlık atan insanların dillerini kesiyorlar...Gözlerini kapatanların göz kapaklarını söküyor, yüzlerine bakanların gözlerini oyuyorlar...
Gözlerimi kapatmak istiyorum...
Artık görmek istemiyorum...
Biraz çırpınınca ayaklarımdaki ipleri fark ediyorum. Sıkı sıkıya bağlanmışlar...
Etraftan makina sesleri geliyor...
Kapanan kapılar, metal gıcırtılar, çığlıklar duyuyorum...
Ama bunlar karanlığın içinden gelmiyor...
Ayak sesleri yaklaşıyor...
Önümdeki adamın kokusunu alabiliyorum...
Gözlerimi açıyor...
Domuz maskesi takmış...
Homurdanıyor ve bana artık sonun geldiğini ve direnmemin anlamsız olduğunu söylüyor...
Elindeki parlak bıçak gözümü kamaştırıyor...
Işığa bakarken, "Öleceksin...bu herkese tanınan bir ayrıcalık değil..." deyişi kulaklarımda çınlıyor...
Parlak ışık şahlanıyor ve boğazıma yapışıyor...
Son gördüğüm şey kırmızı bir tablo gibi...
Domuz suratlı adam üzerime doğru eğiliyor ve "En sevdiğim renk kırmızı...bunu biliyor muydun..?" Diyor...