Sabretmem gerek, haklısın. Derslere girdikçe kafayı yiyorum ve tek kurtuluşum uyku, çevremde ki arkadaşlarımın bir bilgin edasıyla bana öğüt vermeleri ne kadar sinirimi bozsa da gülerek karşılık veriyorum. Klasik bir söylemdir "senin ki dert mi? Dünyada ne dertleri olan insanlar var." Herhalde var, daha dün ülkemin başkentinde bomba patladı ve benim ablam oraya çok yakındı. Ona bir şey olsaydı şuan benim dersler falan umurumda olmazdı. Lakin her insanın yaşadığı rutine ve yaşadığı ortama göre sınırlama koyduğu bir dert kalıbı vardır. Bu yüzden şuan bu benim için en büyük sıkıntı ve insanların boş öğütleri bir şey değiştirmeyecek. Zorunlu olarak okuyorum bu okulda ve diğer okullara göre dersler daha ağır. Sen de benimle aynı durumdasın belki hatta notların da çok iyidir bunlara rağmen. Olabilir, belki ben geri zekaya sahip biriyim yani gerizekalı. Buna neden ihtimal vermeyim ki? Saçma sapan söylemler de bulunup kendimi akıllı çıkarma çabasıyla niye kendi benliğime oyun oynayayım? Gerçekten çok daralıyorum şu dersler de ve yok olup gitmek istiyorum bu okuldan. E niye hala bu okuldayım o zaman mal mıyım ben? Belki vazgeçemediğim bir ortam vardır, belki de başka okula gidersem yanlış yollara meyil edebilirim ve ya burada dersler dışında gerçekleştirmek istediğim başka şeyler vardır. İşin diğer gıcık tarafı yurtta kalıyorum, daha garip tarafı bir nevi hapishane burası. Çünkü yurt ve okul yan yana bir lojman içinde ve her zaman o lojmandan dışarıya çıkamıyorsun. Gece karnın acıktığında yemek yiyemiyorsun mesela. Allah'tan akşam 8'den sonra katı şeyler tüketmeme alışkanlığım var. Yurdun yemek saatine göre ayarlamalısın işlerini. Bir kursa gideceksen etüt saatine denk gelmemeli. Saat 11 'de ışıklar kapanır ve karşı oda da saat 10-10.30'da uyuyan minnoşları rahatsız etmemen gerekir. Gerçekten sabır isteyen bir durum.
