Gizemli Adam

27. Bölüm

İnsanoğlu bencildir.Yaratılışımız gereği galiba,çünkü bu bir iki kişide olan bir özellik değil bu.Tüm insanoğlu için geçerli bir durum.Hadi ama,kim diyebilir ki ben bencil biri değilim diye?Diyebilir misiniz?Hiç bencillik yapmadığınızı savunabilir misiniz?Hiç kalp kırmadığınızı?

Bende öyle düşünmüştüm.

Baran ortalığı dağıtıyor ve ben sadece dikiliyorum.Bunu bana zarar vermemek için yaptığını biliyorum.Şuan beni öldürmek istiyor.

Her zaman daha iyisini isteriz biz,her zaman.Bisikletimiz mi oldu,araba isteriz.Arabamız mı oldu,daha üst modelini isteriz.Daha üst modeli mi oldu?İşte o zaman bisikletle gittiğim günler ne güzeldi be der iç çekeriz.Bizler benciliz,üstüne birde nankörüz.Asla elimizdekilerle yetinmeyiz,hep her zaman daha fazlası olmalı.İşin komiği de şu;herşeye sahip olduğumuz da bile,bir süre sonra onunda kıymetini bilmez bu sefer açgözlü olan nefsimizin başka bir isteğine boyun eğeriz.Ve bu böyle uzar gider,ta ki hatalarımızı anlayana kadar.

Baran şuan onu terkettiğimi düşünüyor.Kapıdan çıktığım an,aramızdaki tüm bağların kopacağına inanıyor.Bu inanca öyle sıkı sıkı tutunmuş ki,beni kaybetmeyi göze almak istemiyor hiçbir şekilde.

Gitmeyebilirim.Ailemin sözleri yaptıklarından sonra benim için o kadar da kıymetli değil.Önceden evet,ama şuan hayır.

Burda kalıp Baran'la yaşayabilirim.Beni sevdiğini hiç dile getirmemiş bile olsa,bana çok değer verdiğini biliyorum.Hayatım boyunca bunu arzulamıştım.Birinin beni koşulsuzca sevmesini.

Baran benim iyiliğimi istiyor,gülmemi sağlıyor,benim mutlu olmamı sağlıyor.Peki neden gidiyorum?

Çünkü,artık ailem tarafından da şımartılmak istiyorum.Baran bana çok değer verdi,beni mutlu etti.Kalbimin boşluğunu doldurdu bir miktar.Ama yetmedi,yetemedi ve bu onun farkında.Farkında olduğu için bu kadar delirdi. Ve daha fazlasını istediğimi anladığı için bu halde.Onu bu hale getiren benim.

Anlayamadığı şey şu;ben hep aile özlemi çekerek büyüdüm.Ailem ölmemişti fakat ölüden farkları yoktu.Anneme sevgi dolu bir şekilde 'Annem' diyememiş,babamın kolları arasına girerek kendimi güvende hissedememiştim.Hayat bana bir şans vermişti.Kalbimdeki boşluğu kapatacak bir şans.

Hayatıma kim girerse girsin,babamın kalbime açtığı sevgisizliği yokedemezdiki.

Hayatımda ister binlerce dostum olsun,annemin bana bahşettiği o sıcak gülümseyi veremezdi.

Açelya umurumda değildi fakat annem ve babam aynanın karşısına geçtiğimde beni neden sevmediklerini sorguladığım insanlardı ve öyle derin duygular hissediyordum ki yapabildiğim tek şey acı acı iç çekmek oluyordu.

Şimdi aynanın karşısına geçsem,başım dik yüzümde de bir gülümseme oluyor.Seviliyorum,hissediyorum.Ah,öyle güzel bir duygu ki bu!

Bir evlat annesiz eksik,babasız eksik.Ve ben artık eksik olmak istemiyorum.

"Eşyalarımı alacağım."

Şimdi ailem tarafından sevilmek istiyorum.Onların ben şımartmasını istiyorum.Koşulsuzca sevsinler beni,yokluklarının acısını çıkarırcasına.

Yavaşça ilerlerken dişlerimi sıkıyordum ağlamamak için.Ona anlattım.Gidersem hiçbir şey değişmeyecek dedim.Dinletemedim.r.

Ah,benim Baran'ım.Şu dünyaya tekrar gelsem,tekrar bulurum seni.Tekrar öperim,tekrar severim.