When does it ends? [5sos Fanfic] {Deel drie van Twins!!} SLOW UPDATES!!

H.36

Voor je begint aan dit hoofdstuk wil ik -LittleCliffo- even wat zeggen ik heb met xsabientjex ook bekend als De hoofdstukken schrijfster van Ash Sabien en Cal. Hebben een weddenschap afgesloten. Wie schrijft het stomste depresiefste enz  hoofdstuk! Dus ik vraag jullie als lezers... Jullie mogen stemmen. Dus!! Hier het hoofdstuk van Sabine

P.O.V. Ashton
Het is diep in de nacht en ik, ik lig klaarwakker. Mijn gedachtes zijn hyperactief, ik denk alleen maar na over alles. Over Brian, Fee, Esmee, waarom Luke een enorme asshole is geworden. Ik zucht, wat is er met mij gebeurt? Niks, alleen Brian die weg ging bij me... Maar dat is logisch, met zo'n domme, stomme homo als ik. Ik zucht en draai me voor de zoveelste keer om, waarom kan ik niet normaal zijn zoals iedereen. Niemand kijkt om naar mij, en dat Esmee snijd is ook weer mijn schuld. Ik ga rechtop in mijn bed zitten, slapen lukt nu toch niet meer.. Ik knip zachtjes mijn lampje aan en ga op de rand van mijn bed zitten. Ik laat mijn hoofd tussen mijn handen rusten, wat kan ik doen? Ik voel me zo schuldig over alles, het is mijn schuld. Ik zucht, ik kan hier niet van afkicken.. Ik pak een klein doosje uit mijn nachtkastje, mijn beste en waarschijnlijk ook mijn enige vriend. Het mesje glinstert een beetje in het licht van mijn nachtlampje. Ik zucht en loop naar mijn kleine balkon, ik heb geluk dat ik nu alleen in dit huis woon. Dan kan niemand mij betrappen op wat ik doe. Ik open de deur van het balkom en ga op het stoeltje zitten. Ik kijk naar de grote tuin, het is echt hoog. Vooral omdat het zwembad onder het balkon zit en hij op dit moment leeg is..

Wat als ik nu gewoon spring, misschien is het hoog genoeg dat ik op slag dood ben? Ik zucht, dat kan ik ze niet aandoen.. Wie is ze? Niemand geeft om me, vooral deze tijd niet. Ik zucht en kijk naar de maan, hij staat vel aan de hemel. Zou er iets na de dood zijn? Ik weet het niet, misschien word ik wel een ster. Ik zucht en sta op, een traan rolt naar beneden en hij spat uiteen op mijn hand. Ik slik en tuur voor me uit, hoor ik Fee nou. Ik luister goed, ik hoor niks. Ik begin zelfs te hallucineren, ik klim op het balkon en kijk naar beneden. O gosch waar ben ik mee bezig? Ik zucht, ik pak het mesje en zet gauw nog een paar strepen. Het bloed stroomt langzaam langs mijn arm naar beneden, nog een streep. Ik zucht en druk wat harder bij mijn pols, tranen rollen over mijn wangen. Moet ik geen brief achter laten? Ik kijk naar de sterren en loop snel nog even naar binnen, mijn pols is nog niet helemaal open dus ik kan nog net schrijven.

Als het briefje af is frommel ik het in mijn zak, zo dat er een puntje bovenuit steekt. Ik begin te huilen en snij mijn pols open, het bloed stroomt er met een helse vaart uit. Op de grond van mijn balkon vormt zich een plasje bloed. Ik knipper, ik begin me licht in mijn hoofd te voelen. Wankelend klim ik over de balkon rails. Zonder er bij na te denken laat ik me vallen, een harde knal op mijn hoofd. Ik voel een pijnscheut door mijn hele lichaam gaan, dit is vreselijk. Ik voel me lichter worden en even later val ik weg. Zwart voor mijn ogen, het enige dat door mijn hoofd gaat is; sorry.

P.O.V. Calum

Sabine en ik wandelen buiten, het is nacht. Dat doen we wel vaker, om over van alles en nog wat te praten. 'Ik snap het niet.' Zucht Sabine. 'Wat snap je niet?' Vraag ik zachtjes, ik kijk haar aan. Ze heeft licht tranen in haar ogen. 'Er gebeuren altijd slechte dingen met ons, serieus, alleen ons.' Snikt ze zacht, ik sla een arm om haar heen. 'Weetje, vroeger vertelde opa mij altijd. "De meest slechte dingen gebeuren bij de meest leuke mensen." Volgens mij is dat waar.' Zeg ik zachtjes. 'Weetje dat ik nu hoop dat ik in een slecht mens verander.' Grinnikt ze. Ik glimlach zwakjes, we lopen de straat weer in. 'Ik krijg het koud.' Zegt Sabine, ze rilt even en slaat haar armen om haarzelf heen. Ik sta stil en kijk haar aan. 'Wacht even.' Zeg ik, ik doe mijn vest uit en geef het haar aan. Ze kijkt me dankbaar aan terwijl ze zich diep in het vest wikkelt. Langzaam lopen we verder, snel kijk ik de tuin van Esmee en Fee in. Ik wou Luke zeggen, maar die lul heeft haar verlaten. Misschien is hij wel jaloers op die Danny, een hele goede VRIEND van Esmee. Nee, dat zou hij toch niet doen. Ik zucht en we lopen richting Ashton's huis. 'Waarom staat de balkondeur van Ash open?' Vraagt Sabine, ik kijk verbaasd omhoog maar haal dan mijn schouders op. 'Die had het vast warm.' Zeg ik niet vermoedend. Ik kijk de tuin in en schrik me kapot. 'Sabine, niét de tuin van Ashton in kijken.' Zeg ik gehaast, gelijk draait ze zich om. 'Maak iedereen wakker en bel 112, zeg dat het spoed is.' Zeg ik gehaast, ze rent gelijk weg en ik loop de tuin in. Ik voel aan Ashton zijn pols. Hij ligt in een plas bloed, op zijn hoofd zit een wond en zijn armen zijn helemaal opengesneden. Hij heeft een zwakke polsslag, ik kijk waar Sabine blijft. Ik zie haar niet, shit. Ik denk na wat ik bij EHBO geleerd heb. Snel leg ik heb in de juiste houding, ik voel of hij nog ademt. Het lijkt steeds langzamer te gaan,Sabine , schiet nou op. 'Ashton?' Roep ik boven zijn oor, ik krijg geen reactie. Ik kijk naar zijn pols, er stroomt nog bloed uit. Ik heb van mama gekeerd dat je er dan iets straks om moet doen. Snel haal ik mijn riem uit mijn broek en bind hem zo strak mogelijk op de bebloede pols van Ashton. Ik zie dat hij een briefje in zijn zak heeft, snel pak ik die eruit, lees ik later wel.. Een traan rolt over mijn wang, ik hoor sirenes en verbijsterend kijk ik hoe Ashton op de brancard gedragen word. Een beste vriend van mij is bewusteloos. 'Hij is in een gevaarlijke situatie.' Hoor ik iemand vaag zeggen. Waarom heb ik nooit iets gedaan, ik wist dat het slecht met hem ging. Ik ben zo'n slechte vriend, ik ga tegen de muur van het huis van Ashton zitten. Ik laat mijn hoofd op mijn handen rusten en begin zacht te huilen.