When does it ends? [5sos Fanfic] {Deel drie van Twins!!} SLOW UPDATES!!

H.33

P.O.V. Sabine
Fee... Ze is weg. Die arrogante, egoïstische, mallotige lul heeft Fee meegenomen. Esmee gaat hier zo kapot van zijn. 'Mike, we moeten terug naar het vliegveld en het tegen Luke zeggen.' Zeg ik zachtjes. 'Sabine, Luke en Valerie zitten nu allang in het vliegtuig.' Zegt hij zacht. Ik zucht, dat is waar ook. Ik zie dat we bij het bos zijn, bijna thuis dus. 'Schatje, wil je me uit de auto zetten? Ik wil even een stukje lopen, oke?' Zeg ik vragend, bezorgd kijk Michael mij aan. 'Ik ga niks geks doen, beloofd!' Zeg ik, ik hou mijn pink in de lucht en Michael haalt zijn pink in de mijne. 'Oke, maak het niet te laat en pas goed op jezelf. Als er wat is bel je mij he?' Zegt Michael, ik knik en geef hem een kus. Ik pak mijn mobiel en stap uit de auto, ik loop het bos in en al snel hoor ik Michael wegrijden. Mooi, nu kan ik mijn zaken regelen. Ik loop weg van het bos, richting een flat van een oud bekende.

Ik druk op de bel van huis nummer 547, ik hoor allemaal gekraak en geluid. 'Hallo.' Zegt een stem die ik maar al te goed herken. 'Sabine hier..' Zeg ik zachtjes. De deur gaat open, met enige aarzeling loop ik naar binnen. Er hangt een briefje op de lift dat hij defect is, fijn, dat word traplopen. Ik loop naar boven, zeker wel een stuk of vijf trappen. Ik loop door een deur van de juiste verdieping, ik loop langzaam. Mijn voetstappen weergalmen in deze, bijna, verlaten flat. Volgens mij wonen hier maar tien mensen of zo. Mijn ogen glijden over alle deurnummers, mijn ogen blijven hangen op het juiste nummer. 547. Ik loop er langzaam heen en druk op de bel, na wat gestommel word de deur opengegooid. 'Je weet wat ik ervoor krijg he?' Zegt de bekende stem.

P.O.V. Calum
We zitten met z'n alle in de woonkamer, nou ja, Sabine was aan het wandelen. Michael zei dat het niet te lang zal duren tegen ons. Esmee is echt kapot, ze wil iedereen vermoorden. Als ze Fee niet terugkrijgt overlijdt ze wel uit verdriet, haar hart is gebroken door Luke. Nooit geweten dat hij zulke kut streken in zich had, echt niet. Nu is en de liefde van Esmee haar leven weg, en haar eigen kind waarmee ze een bloedband heeft afgepakt. Gekidnapt door vreselijke mensen. Nikki en Esmee zitten er helemaal verslagen bij, ze hebben net gezien hoe onze kleine Fee in elkaar geslagen werd. Helemaal bewusteloos, als ik er weer aan denk word ik woedend. Echt, hoe halen ze het in hun hoofd?! Hoe zijn ze eigenlijk vrij gekomen uit de gevangenis? Ze zaten toch minimaal 10 jaar vast? Er is pas drie jaar voorbij... De deur word opengegooid door Sabine, ze loopt naar binnen en zegt niks. Zonder ons een blik waardig te gunnen loopt ze naar de keuken. Zo ken ik haar niet!

Ik sta op maar word alweer op mijn stoel getrokken door Michael. 'Ze is vast ook helemaal verslagen van wat er is gebeurd.' Zegt hij kalm. Ik trek mijn wenkbrauwen op en knik. Dat zal het zijn... Maar waarom zag ze dan zo wit? Het is alsof ze een trauma heeft of zo? Misschien moet ik vanavond maar met haar praten over alles, van Fee en zo.. Ik zucht, waarom moet echt álles bij ons gebeuren? Ik bedoel, het is zo oneerlijk. Ik ken mensen waarbij bijna nooit wat gebeurd. Onze levens worden helemaal op zijn kop gegooid..