UNUTULMAYAN (Devam Edecek)

Bölüm 1.♧Geri Dönüş♣

→Gri - Olmaz

Geri dönüş.

Önceden belki defalarca kez İzmir'e gidip, geri dönmüştüm. Belki sadece tatillerdeydi ama elinde sonunda buraya geri dönüyordum.

Şimdi ise herşey çok farklıydı.

2 yıl.

Tam tamına İstanbul'dan uzak geçirdiğim 2 Yıl.

İlkay ve Müge'den uzak 2 yıl.

Ondan kaçtığım 2 Yıl.

O.

Hayatımın belki de bu noktaya gelmesini etkileyen tek kişi.

Asla unutamadığım kişi.

Hayatımda büyük ve acımasız kararlar almamı sağlayan kişi.

Sorarsınız ki onun bunlardan olanlardan haberi var mı ?

Kesinlikle Yok.

Hatta benden haberi olduğuna bile şüpheliyim.

Onu ilk Lise 2.sınıfta görmüştüm. O zamanlar tek derdim eğlenmek, hayatı dolu dolu ve eksiksiz yaşamak, zamanımın her salisesini boşa geçirmemekti.

Sonra o geldi.

Bütün Lise hayatım onu çözmeye çalışmakla geçti. Gizli gizli, haberi olmadan çözmeye çalıştım onu. O en güçlü tuğlayla döşenmiş olan duvarlarının nedenini öğrenmek için çabaladım.

Peki ya sonuç ?

Koskoca bir hiç.

Yavaş yavaş hiçliklerde boğulmaya başlarken, annem fark etti beni. Halime, acizliğime, çöküşlerime şahit oldu.

Ama her zaman yanımda oldu. Her ne olursa olsun. Ağlasam bile ağlama demedi, omzuna yatırıp ağlattı.

Her gece benimle sohbet etti. Bir nebzede olsa umut yeşerdi içimde. Sonra birgün bir karar aldım. En büyük etkenlerden ikisi de Müge ve İlkay'dı.

Müge ve İlkay.

Hani insanın keşke gerçekten kardeşim olsa dediği insanlar vardır ya, kesinlikle benim için onlar Müge ve İlkaydı.

Anaokulundan bu yana, her zaman beraberdik biz.

Anaokul, ilkokul, ortaokul, lise..

Aldığım kararla beraber birgün otoparkta çıktım karşısına. Anlattım her şeyi 2 yıldır uzaktan izlediğimi, onu sevdiğimi hatta duvarlarını yıkmaya bile hazır olduğumu söyledim.

O ne yaptı ?

Öylece yanımdan geçip gitti.

Kalbim daha önce hiç parcalanmadığı kadar parçalandı. Cam kırıkları vücudumun her yerine ulaştı ve derin yaralar açtı.

Dayanamadım. En çok ölmeyi düşündüm. Belki saçma geliyordu insanlara, ama değildi.

Saçma bir lise aşkı değildi benimki..

Gerçekten aşıktım ona.

Grurumu hiçe sayamadım, annemin aldığı karar ile İzmir'e geri döndük.

İlk yılım ortada ruh gibi gezmekle geçti.

Sonra unutmak için çabaladım. Başardım da. Başarmamam için bir sebep yoktu.