American

Prolog

U progu mojej dorosłości chciałabym móc powiedzieć, że wszystkie podjęte przeze mnie decyzje, były warte swojej ceny. Że nie żałuję.
Że każda głupota i związane z nią konsekwencje zostały opłacone wystarczającą dawką śmiechu.
Że każda łza, która spłynęła po moim policzku, znała swój wyższy, poważniejszy sens.
Że każda osoba, którą spotkałam na swojej drodze, ukształtowała mnie w człowieka, którym jestem dziś.
Każdy ból i każda strata pokazała mi, że przeżyć mogą tylko najsilniejsi.
Po wielu latach życia doszłam do pewnych konkluzji. Nie warto jest płakać za utraconymi ludźmi. Łzy nie koją smutków. Mogą one jednak liczyć wartość wspólnie spędzonych, dobrych chwil - gdy te już przeminą.
Nie warto płakać nad ludźmi. Rońmy łzy za czasem, bo tak naprawdę tylko on mija. Ci ważni zostają w naszych sercach.
Życie jest trochę jak spektakl. Cały czas jak najlepiej staramy się odegrać kogoś, kim nie jesteśmy. Zakładamy maski.
Lecz w życiu każdego z nas nadchodzi taki czas, w którym należy zejść z rozświetlonej sceny. Zdjąć kostium, zmyć makijaż, zbyt wysokie szpilki odrzucić w ciemny kąt.
Stanąć przed lustrem.
Zobaczyć, że Twoja cera wcale nie jest tak okropna, byś potrzebowała nakładać na nią tonę drogich, wyniszczających kosmetyków.
Że Twoje barki nie są zbyt wąskie, brzuch niewyrzeźbiony.
Twój głos nie jest piskliwy, nieprzyjemny, drażniący.
Że Twoje palce nie są krzywe - a już na pewno nie fakas, który tak często pokazywałaś ludziom, grając największą twardzielkę.
Twoje nogi nie są grube.
Stań przed lustrem i spostrzeż, że byłeś idealny - nie dla społeczeństwa, dla tej jednej osoby.
Nigdy nie zapomnij kim jesteś i skąd przyszedłeś. Jesteś całym swoim dziedzictwem. Nie graj. Chcę poznać Ciebie, nie przebojową (depresyjną), zwariowaną (zakompleksioną) laskę.
Daj mi się poznać, nie zasłaniaj się kartonem z napisem "Wszystko jest okej!".
Patrz sercem, bo najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.