EROİN

Sayfa3

Asansör gelip beni 11. kata çıkarıncaya kadar ben pantolonumu ıslatmıştım bile. Babam beni dövdü. Yukarı, tuvalete yetişmeye çabaladım bir kaç kez. Her defasında da dayak yedim. Sonra ben de,kimsenin göremeyeceği bir yerde çömelmeye başladım. Apartmanların üst katlarından her taraf gözüktüğü için merdiven sahanlığı en emin yerdi.  

Gropiusstadt sokaklarında da önceleri aptal köylü çocuğuydum. Öbürkülerin elindeki oyuncaklardan hiçbiri bende yoktu. Su tabancam bile yoktu. Üstüm başım farklıydı. Başka türlü konuşuyordum. Ve oynadıkları oyunların hiçbirini de bilmiyordum. Hem bilmiyordum, hem de sevmiyordum. Köydeyken sık sık bisikletlere atlar,ormana dalardık. Bir çay geçerdi ormandan. Bir de köprü vardı. Oraya giderdik. Suyun içinde şatolar yapar,barajlar kurardık. Bazen de hepimiz ayrı ayrı uğraşırdık. Ama sonunda,yaptığımız şeyleri yerle bir ederken sevinir ve birlikte zevk alırlardı. Köydeyken hiç çete üyemizde olmamıştı. Ne oynayacağımıza ilişkin herkes bir şeyler önerebilirdi. En sonunda bir oyunu oynamaya karar verene kadar da bağırışıp çağrışırdık. Ve bazen büyüklerin dediği kabul edilmeyip küçüklerin istediği oyun oynanınca  da bu hiçbir soruna yol açmazdı. Gerçek bir çocuklar demokrasisi yaşardık.

Gropiusstadt'da,  bizim blokta, çocuklardan biri şefti. En güçlü oydu ve en güzel su tabancası onundu. Genellikle hırsız-polis oynuyorduk. O çocuk tabii hırsızların çete reisi oluyordu.Ve oyunun önemli kuralı, o ne emrederse yapılmasıydı.

Bunun dışında da birbirimizle değil birbirimize karşı oynuyorduk. Her defasında iş, bir başkasını herhangi bir şekilde kızdırmaya gelip dayanıyordu. Örneğin, birinin yeni oyuncağını alıp kırmak. Bütün oyunlar,karşındakini perişan etmek, kendin için bir takım çıkarlar yaratmak, güç kazanmak ve gücünü göstermek olup çıkıyordu.

En zayıflar en çok dayak yiyordu. Küçük kardeşim, pek güçlü kuvvetli değildi ve biraz da ürkekti. Hep dayak yiyordu ve ona yardım edemiyordum.