1. Recurring dreams

89 13 0
                                    

1.  Recurring Dreams

I was in an unfamiliar place where seems so dark. I am alone and i don't have the slightest idea, kung saan ako pupunta.

"Margaux..." A voice suddenly called me from behind. Umikot ako to find whom it is pero wala akong makita. Madilim ang paligid at tanging sinag nalang ng pumapatay-sindi na streetlight ang nagbibigay ng kunting liwanag sa paligid.

"Go with me" A voice of a guy at my back shivered my spine. He was few meter away from me. Gusto kong tumakbo ngayon pero hindi ko maikilos ang mga paa ko.

I was trying to fight back the panic and fears rising over me. Anong gagawin ko? Should i scream? Should i turn around and face him?

"Go with me" I jump in horror when i heard him right beside me now. Kung paanu nya nagawa yun ay nanatiling paring katanungan sa utak ko.

"W-who are you?" I stammered. I was trembling with fear at feeling ko, mahihimatay na ako any seconds now. Pero hindi ko magawang lumingon, hindi ko kaya.

"I'm your man, Margaux. And you are mine" His husky voice sounds familiar like i heard him before. Siguro dahil ilang beses ko na syang napaginipan. But why i am aware i was just dreaming right now? And at the same time, why does it felt it so real. Sino ba sya? Bakit nya sinasabi sakin to?

I badly want to face him and spat on his face na hindi nya ako pagmamay-ari ngunit hindi ko magawa. Wala akong lakas para gawin yun.

"Margaux!" The most beautiful manly voice i ever heard called out my name.

He was here! My knight in shining armor!

The same guy na palaging dumadating sa mga sandaling gaya nito. He came to save me! I knew it.

Lumapit sya sakin at hinila ako palayo sa misteryosong lalaki. Kusa naman akong sumama sa kanya pero hindi ko makita ang mukha nya dahil may liwanag na bumabalot sa kanya, like he was an angel. And i used to believe, he is. The guy in dark let go of my hand and there was no fight like usual. But somehow deep inside of me, nararamdam kong magkaiba sila at magakalaban.

I closed my eyes as he did the same thing na alam kung nangyayaru rin sa iba ko pang panaginip. He lefted me and everything would turn-out bright white.

"Margaux! Margaux! It's your first day of school! You can't be late!" Nagising ako sa yugyug ni Mommy, she was pulling my blanket off my body. This is my morning routine. To fall in the same dream before the sunrise and then woke up by Mom. Unti-unti na rin akong nasasanay sa mga panaginip kong iyon. I know one day i could deal with it, fearless.

"Mom, gusto ko pa pong matulog" Tinatamad kong sabi at binalot muli ng kumot ang katawan ko. Dati gustong-gusto kung ginigising ako dahil sa mga kakaibang panaginip ko, but not at this point of my life.

"What? No. No. Bumangon kana! Gusto mo bang-" Hindi na ni Mommy natapos yung nais nyang sabihin when i bolted upright. Alam ko kung ano yung gagawin nya e. She will tickle me endlessly. Last time she did it, i end up rolling on the ground like an idiot. Tumawa lang si Mommy at inayos ang buhok ko.

"Good girl. Maligo kana then bumaba ka kaagad at kumain." Sabi ni Mommy, sabay pisil sa magkabila kong pisngi.

"Alrighty Mom. Labas na po kayo. Bini-baby nyu naman ako e. I will be an official college student later, remember that Mom! "

Tumawa lang si Mommy at lumabas na ng kwarto ko. She’s indeed the sweetest and loving Mom on earth!

After maligo at mag-ayos bumaba na ako para kumain. Nasa table na sina Mom, Dad, and Margie, my sister na two years younger lang sa akin. She was a boyish na hindi nauubusan ng boyfriend which is kabaliktaran ko. Girly ako pero NBSB. I'm not a nerd or geek, sadyang wala lang talagang nagkakamaling manligaw sa'kin. Hindi ko rin alam kong bakit. May be, i just don’t have the charisma or something.

"Hi Sissy! Good luck sa first day of college mo later!" Bati ni Margie sakin ng maupo na ako sa tabi nya. Mukhang mas excited sya sakin. Ngumiti lang ako pero deep inside, kinakabahan ako pag iniisip kong mamaya na talaga ako magbubuhay-kolehiyo.

We are getting late kaya matapos ang breakfast ay dali-daling tinungo ni Daddy ang garahe to get his car. Ihahatid pa nya kami sa school namin.

"Bubuksan ko muna yung gate" -Si Mommy hinatid nya kami sa labas. She was always the supportive mom.

"Ako nalang po" Awat ko naman sa kanya at tinungo ang gate. I opened it enthusiastically and ended dumfounded to see Martha standing there. Hindi naman ako masyadong nagulat. Agad syang lumapit sakin ng makita nya ako.

"Hindi mo matatakasan ang tunay mong pagkatao" Sabi nya. Her eyes were deepened on mine. Her words were so intriguing, palaging yun nalang ang bukam-bibig nya. I always end up, speechless sa tuwing naririnig ko yun. I heard it like countless times na, since i was six years old upto these days na 17 years old na ako.

"Martha! Hindi ka ba talaga titigil?! Layuan mo na ang anak ko!" Sumulpot bigla si Mommy at hinila ako palayo sa kanya. She was always afraid tuwing lumalapit sa'kin si Martha. She seemed over protective. Alam kong kahit sino naman ay matatakot sa isang taong grasa. Pero bakit paulit-ulit na sinasabi ni Martha sa akin yun? I know she isn't crazy; she was just a mysterious beggar. Wala namang normal na tao ang lalapit sa'yo at magsasalita ng ganun.

May kinalaman kaya yun sa mga panaginip ko? Sa mga kakaibang nararamdaman ko't napapansin sa aking sarili? Am i really that someone i used to believe? Paanu kung hindi? Paanu kung totoong may iba nga akong pagkatao?

-----------------------------------------------

a/n: Thank u for reading. I'm trying to write this in a normal plot para may seryoso naman akong story. Sana po magustuhan nyo.

Anyways i need at least 10 votes po to go on. Kung hindi umabot ok lang, mag-fofocus nalang ako sa ibang story ko and put this on-hold :))) tsalamat.

Margaux: The RevelationsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon