Dediğini yapmıştı. Bana, benim hayatımdan sessizce terk edeceğini söylediğinde inanmamıştım. Elimi cebime soktum. Ve kulaklıklarım arasındaki telefonumu sıkıca kavradım. Cebimden elimi çıkarmamla kulaklıklarım yere düştü. Kaldırımın ortasına düşen kulaklıklarımı aldım. Bir anda buranın kalabalık olduğunun farkına vardım. Bir çırpıda kulaklıkları telefonla birleştirdim. Ve telefonun tuş kilidini açıp rastgele bir müzik açtım. Kulaklıkları taktım. Ve yürümeme devam ettim. Nasılda denk gelmişti bu şarkı? Bizim şarkımız! Belki dört yıl onun için fazlaydı. Zaten bir ihtimaldi sadece, beni onu sevdiğim kadar sevebilmesi. Belkide sorun bendeydi. Her kısa etek giydiğini görüp kızmamdı,aynı sırada oturduğunu görüp yanındaki çocuğu dövmemdi,saçlarını açmasına ve dudağına o boyalardan sürmesine izin vermememdi ve ya bir erkekle konuşmasıydı belkide benden ayrılmasının nedeni. Dinlediğim şarkının nakaratını yüksek sesle tekrar ettim. Hiç etraftaki insancıklara aldırmadan.
"Kendi hikayemi yazmaya çalışsam, ben yenilmez miyim hiç değilse korkmam yalnızlıktan. Kapat gözleriniiii."
Önümde yürüyenler bir kaç defa arkalarına dönüp dönüp bana 'Napıyo la bu!? ' tarzında bakıyorlardı. Son olarak yanımdaki mor saçlı bir kızın bana ' Abi iyimisin ya. Az ileride hastane var. 'bakışı attıktan sonra kulaklıkları bir çırpıda çıkardım.
"Bir sorun mu vardı?" kız omzunun üstünden bakarak cevap verdi "Bana mı sordunuz!?"
kafamı salladım. "Yoo siz kendi kendinize..."
Git gide sesi alçaldı sonuç olarak çümlenin devamını duyamadım. Ama tabi beynimde yapboz gibi birleştirdim. Kaşlarımı çalıp elimi uzattım - Hayırdır sen manasında - "Sen ne diyorsun lan?" yürümeye devam etti. Arkasından geldim. "Sanane be kardeşim!"
Bağırdım;
