SOLUĞUM

YENİ BİR BAŞLANGIÇ

"Küs muyuz Damla?"

"Ne münasebet ne alaka yaa.Böyle çocuksu şeyler için alınmam sadece senin digerlerinden farklı olduğunu düşünmüştüm ama sen özür dikerken bile çevre ne derin peşindesin bana göre değil böyle şeyler."

"Gerçekten üzgünüm  bir anlık gaza geldim ışte onlardan farklı olma konusunda da evet farklıyım çünkü sadece kendimi düşünmüyorum.Dünya sadece benden oluşmuyor ya da benim etrafıda dönmüyor.Bunu gorebildiysen sen de benim gibisin öyle değil mi?"

"Yooo aslina genelde insanları önemsemem umrumda falan değiller."

"Bana bunu yapma herkesi kandirsan bile beni kandiramazsin o ukala tavırların onemsememeye çalışmamalarin hepsi güçlü görünmek için.Tıpkı benim yaptığım gibi."

"Hayır sen özür dilemeyi küçülmek sananlardansin egon sarsılmasına diye onlara uyarın ama ben oyunu kendi kurallarimla oynarım.Ben süredeki koyun değil kurtum."

"Tamam öyle olsun ufaklık ama bu dediklerine pisman olacaksın haberin olsun."

"Hiç sanmam."

Arkasını dönüp gitti.Tövbe Allah im yaa.Deliler bitmiyor ki bi pis Ediz bi Burak.Tövbe tövbe daha dün gayet sade bir kızdım ben yaa oluyor bana böyle.Saate baktım ve uzun zaman geçtiğini farkettim.Eee Efecana da bu kaari iyilik yeter fazlası bünyeme zarar verir.Onu kolundan tutup sürükleyerek eve götürdüm.Tabi ki zirlamasi umrumda olmadı.

Eve geldigimizde annem bizi karsiladi erken donmustu.

"Hosgeldin anneciğim."

"Hoşbulamadım  Damlacığım.Bana vermiş oldugun sözü unuttun herhalde.İsim vardı diye cezasız kalacagini mi düşündün.Seni nezarethanelerden toplamak da ne.Nesin sen eşkiya falan mi?"

Annem açtı ağzını yumdu gözünü.Nasıl bi saniyede bu kadar fazla kelime söyleyebiliyor ki rep yapsa  dünyayı sallar.Yeni rekorlara imza atar.Alla a şükür şu Ediz ile anlaşma yaptım.Vicdanim ise yaramıştı aferin sana vicdan.

"Kime diyorum ben bi cevap versene."

"Anne benim bir sucum yok ki (Allah affetsin gerçekten Ediz in dediği gibi yalandan ölecek ilk insan olacak sanırım.) istersen Ediz le de konuşabilirsin."

"O da kim Damla?"

"Haaa o mu? Nezarethane ye girme nedenim."

"Olayı anlatsalar bir sen bana."

"off anne uzun hikaye boşver ben zaten suçsuzum dedim yaa . Bana inanmıyor musun yoksa?"

"Hayır inanmiyorum.Sözünde duramayan birinden ne bekleyebiliriz ki.Ayrıca önceki vukuatlarini dusunursek sana inanacak kadar hayal gücüne sahip değilim.Hadi anlat benim vaktim de bol zaten."

"Aaa ama benim.ödevleri vardı.üzgünüm annecim.Sonra anlatayim ben sana madem ki vaktin de bol şimdilik erteleyelim bence."

"İyi hadi bakalım bu seferlik böyle olsun ama unutmuyorum.Ona göre."

Aannemdeki hafızaya filler bile hayranken unutmak mi o neci ki öyle.

"Tamam anne ben şimdi gidiyorum.Sen bana şimdi şu müthiş sarmalarından yapana.Çok özledim."

"Hayır evlat sen beni değil varmalarını ozle."

"Aaa anne öyle şey olur mu sonuçta sarma cik kutsevi bir yemek bana göre.Tabi kıde seni değil sarmalarını ozlecem."

"Damlaaa terlik geliyor bak şimdi."

"Tamam tamam ben gittim"

Pacayi zor kurtardım terlik en nadide yerime geliyordu az kalsin.Odama hızlı girdim.Nefes nefeseydim.Biraz kendimi yokladim ve ne yapmak istediğimi düşündüm.

Evet bi çılgınlık yaptım ve yarım kalan tüm hikâyelerimi yırtıp yepyeni bi hikayeye başladım.Yaşadıklarımı yazacaktım.Nedeni bilmediğim bi şekilde istedim bunu.Normalde hayatını yazanları narsist olarak görürdüm.Ama hayatımı yazmaak bana fena şekilde iyi gelecek sanki.Yazmaya Ediz le tanistigim günden başladım.Sormayın neden olduğunu ben de bilmiyorum.Yazdıkça içim açıldı ferahladim.Sanki uçurumun kenarindan biri bana yardım eli uzatti caresizligi çare oldu ne bilim iste iyi oldu böyle.

Saatin nasıl geçtiğini anlamadim bile akşam yemeği vakti çoktan gelmiş.Annem anons faslına gecmisti bile.ama mevzubahis yemekse gerisi teferruatti benim için.Heyecanlı ve sabırsız bir ses tonuyla seslendim anneme:

"Geliyorum anne ."

"Ellerinizi yikmayi unutmayın çocuklar."

Tipik anne replikleri ışte ne yaparsın.Hepsi aynı sözleşmesi gibiler neyse yemek beklemeye gelmez hemen gitmeliyim.