Hot Chocolate (dutch)《BOYXBOY》

6. de gevoelens

Ik was bezig met de olifant toen ik de voordeur open hoorde gaan. Ik stopte even en wachtte tot iemand de keuken binnenkwam. Het was Max. "Hey." zei ik en ging weer verder met het beeldje. Max keek me niet aan en liep door naar een keukenkastje en pakte er een glas uit. hij vulde het glas met limonade en nam er een slok van. "Hey." Groette hij zacht terug. Ik legde mijn spullen neer op de keukentafel en keek hem bedenkelijk aan. Ik ken hem nog niet lang, maar ik weet wel dat dit niet is zoals hij meestal is. "Hoe was je dag?" vroeg ik. hij moest grinniken. "Je klinkt net als mijn moeder wanneer je dat zegt." ik glimlachte. "je kan nu tenminste wel lachen." zei ik en pakte de olifant weer vast en zette het mesje er weer tegen. Ik was bezig met de ogen toen Max naast me ging zitten. "Doe je dit al lang? het maken van houten beeldjes bedoel ik." ik haalde mijn schouders op. "Een jaartje of drie, denk ik."

normaal gesproken zou ik nooit zo antwoorden tegen iemand zoals mijn ouders, maar hij is niet iemand zoals mijn ouders. Hij is iemand waarbij ik mezelf kan zijn. in deze korte tijd dat ik hem ken voel ik me op mijn gemak terwijl ik in al mijn jaren dat ik bij mijn ouders heb geleefd, ik altijd op gespannen stond. Het is fijn. Hopelijk blijft dit zo.

"Hey jongens, hoe was jullie dag?" vroeg de moeder van Max terwijl ze een wasmand met schone kleding vasthield. Ze glimlachte naar ons en zo voerde we even een gesprek over onze dag. Max was bezig met het vertellen toen hij opeens stopte. "Waarom stop je? Je zat midden in een zin." Max ontweek mijn blik en zei iets, maar het was te zacht om te verstaan. "Wat zei je?" Hij zuchtte even. "Ik zei dat ik terug ging naar de balie om je huiswerk op te halen toen de meneer achter de balie zei dat je verhuist was en niet meer in het schoolsysteem staat..." hij speelde met zijn vingers. Ik keek hem niet begrijpend aan. Was dat het? Ontweek hij daarom mijn blik? Was dat de reden?

"Oké. Maar ik snap niet waarom je mijn blik ontwijkt." Zei ik. "Her is niet erg hoor. Ik had het eigenlijk wel verwacht." "Serieus?" zei hij. ik knikte alleen maar. ik had het al verwacht. voor mijn ouders was ik alleen belangrijk voor hun reputatie. ze hebben natuurlijk wel een heel advocatenbureau. dan heb je wel een reputatie hoog te houden. maar ja, als je je kind uit huis zet neem ik aan dat dat niet meer uit maakt. ik zuchtte. Max keek me nog steeds verbaasd aan. " als je m'n ouders zou kennen zou je het begrijpen." verzekerde ik hem. ik gaf hem een halve glimlach die hij teruggaf.

het was een paar minuten stil voordat Max me wat vroeg. " Hoe lang ben je al bezig met de olifant?" nadenkend keek ik de olifant aan. " volgens mij twee weken. want sinds onze ontmoeting ben ik begonnen en dat was niet zo heel lang geleden." beantwoordde ik zijn vraag. "ben jij goed in wiskunde?" vroeg hij onverwachts na een minuut stilte. Ik zette de olifant neer. "Ja. dat zou je wel kunnen zeggen." ik bekeek de olifant aandachtig. "Zou jij me willen helpen? Ik ben namelijk super slecht in wiskunde en ik wil niet een klas blijven zitten." "Tuurlijk. Wil je nu beginnen?" "Graag." Ik knikte en legde mijn spullen aan de kant. Max pakte zijn spullen erbij en hij legde me uit waar ze mee bezig waren.
Terwijl ik bezig was met het uitkeggen van het onderwerp, merkte ik hoe dicht we bij elkaar zaten. Onze schouders raakte elkaar en mijn hand raakte de zijne toen ik zijn potlood uit zijn hand nam en de fojt verbeterde. Zijn haren zaten een beetje voor zijn ogen maar je kon nog steeds de uitdrukking op zijn gezicht zien. Zijn ogen stonden geconcentreerd en werden soms afgeleid maar gingen daarna snel weer terug. Op zijn voorhoofd stonden rimpels van het nadenken en zijn wang was een beetje ingedeukt doordat hij erop beet.
Ik weet niet hoe ik moet reageren wanneer hij me recht in de ogen aankeek. Ik verdronk in zijn groene ogen terwijl hij me vragend aankeek. "Freddy? Gaat het?" Ik keerde weer terug naar de echte wereld waar ik wist dat Max me nooit op die manier zal zien... als ik hem al op die manier zal zien. Maar ik weet, dat als het zo doorgaat ik voor hem zal vallen. En dan niet zacht. Nee, met een keiharde klap. "Ik ehm... moet even naar de wc." Ik stond abrupt op en liep de keuken uit.

《~~》

Ik stond voor de spiegel met m'n handen in m'n haren. Wat moet ik doen? Is het wel normaal om zo snel voor iemand te vallen? Ik ken hem niet eens zo heel goed! Ik weet niet eens of hij een vriendinnetje heeft of niet. Waarschijnlijk heeft hij er wel één. Hij is knap, aardig en zijn haar is zacht, denk ik. Zijn ogen zijn groen, een groen die je laat denken aan lente en je een warm gevoel geeft. En zijn lippen... ik weet nie hoe ik ze kan beschrijven. Ze zijn zo... zo... kusbaar. "Freddy? Ik moet naar de wc!" Hoorde ik achter de wc deur vandaan komen. De stem was van Adam, Max' broertje. Snel haalde ik de handen uit mijn haren en deed m'n haar snel weer goe. Ik deed snel de deur open en liet Adam binnen die z'n handen op zijn zaakje had liggen en van het ene been naar het andere sprong. Ik keek hem verontschuldigt aan en hij vloog naarbinnen.

In de keuken weer aangekomen zag ik Max met zijn hoofd op zijn wiskundeboek liggen. Zijn gum was alles weer aan het uitgummen terwijl hij klaagde over waarom we wiskunde hadden. "Het is totaal niet leuk!" "Ik vind het anders wel leuk, hoor." Grinnikte ik plagend. "O ha.ha.ha. het is ook zó leuk." Reageerde hij terug. "Ik ben er helemaal klaar mee. Die cijfers hebben me genoeg uitgelachen." Zei hij en klapte daarmee zijn boeken dicht en gooide het weer in zijn tas.

Ik kom op gevoelens, zei ik tegen mezelf, werk mee.