Hot Chocolate (dutch)《BOYXBOY》

4. het ontbijt

Dit gevoel dat ik nu heb is voor mij moeilijk uit te leggen.
Ik zal aan het begin beginnen. Het was ochtend...

Toen ik mijn ogen open wou doen merkte ik een zwaar gevoel op mijn buik. Een klein jongetje met bruine haren en groene ogen keken me nieuwsgierig aan. Hij had bolle wangetjes die rood waren en een grote glimlach stond op zijn gezicht. "hoi!" Zei hij met een vrolijke stem, " Ik ben Adam. En wie ben jij?". Hij ging rustig van mijn buik af en kwam met zijn kleine beentjes voor mijn hoofd staan. " ehm hoi, ik ben Freddy een vriend van Max." 

Ik zal eerlijk zijn, kleine kinderen ben ik niet gewend. Vooral niet in de ochtend. Dat komt vooral door het feit dat ik maar één klein nichtje heb die ik nooit spreek ook al woont ze in dit dorp. Dus je kunt wel zeggen dat ik geen ervaring heb met kleine kinderen. Volgens mij is dit jongetje, Adam, even oud als zij. Ik vraag me af of het goed met haar gaat...

"Grote broer zei dat ik moest zeggen dat het onbijt klaar staat." Hij pakte met zijn kleine handjes mijn grote hand en trok me overeind van de bank. Max had zijn bed aangeboden maar ik vond dat ik dat kon maken dus ik sliep ik op de bank. "Kom."

En nu zit ik dus hier aan een ontbijttafel met een croissantjs voor mijn neus en iedereen die gezellig zit te kletsen. Max en Adam zit te praten over een kinderprogamma dat Adam blijkbaar elke dag kijkt. Volgens mij heet het spongebob. Zijn moeder zit te luisteren en zegt soms dingen zoals: 'Niet vergeten te eten, Adam.' En 'Je thee word koud, Max.'

"Freddy?" Ik stopte met eten en keek toen naar Adam, die mij vragend zat aan te kijken. " ehm... ja?" "waarom sliep jij hier?" De vraag zou me eigenlijk niet moeten verassen, maar toch zat ik daar in mijn stoel met mijn hand in de lucht om een hap te nemen van mijn croissantje. " ehm..." ik liet het croissantje zakken. Ik keek naar mijn handen... wat zou ik moeten zeggen tegen dat jongetje? " Freddy werd niet geaccepteerd bij hem thuis." Zei Max. Ik keek Max dankbaar aan. Wanneer redt hij me niet? Hij glimlachte eventjes naar me. Graag gedaan, zeiden zijn ogen. Zijn moeder legde een hand op mijn arm en keek me met een bemoedigde blik aan.

het gevoel dat ik iemand om me heen heb die me ondersteund is zo fijn. Ik zou nooit meer willen stoppen met dit ontbijt.

"Max, je moet over tien minuten naar school, ga je klaar maken. En jij ook Adam." Ze keek beide jongens doordringend aan. "som skola väl en gång brann ner..." mompelde Max zuchtend. Ik keek hem verbaasd aan. Wat zei hij nou? Blijkbaar merkte hij mijn open mond op, want hij gaf me een knipoog met een glimlach die ik wel voor altijd zou willen zien. Max en Adam stonden op van hun stoel en liepen de trap op. Ik wou Max achterna kijken, maar dat zou een beetje raar zijn dus hield ik mijn blik strak op mijn half gegeten croissantje.

Ik weet niet wat het is, maar ik voel me een soort van aangetrokken tot hem. Zijn haar, zijn ogen, zijn bewegingen, ik word door alles aangetrokken en ik kan het niet stoppen. Ik word er eerlijk gezegd een beetje bang van. en na die botsing die we hadden dagen geleden, kan ik niet stoppen om aan hem te denken wanneer ik verder ga met het houten beeldje voor hem. Het olifantje...  ik moet hem nog steeds afmaken...

"Freddy? Ik wil dat je vandaag thuisblijft en je mij vertelt wat er allemaal is gebeurd. Oké? Ik wil je met alle plezier innemen in mijn familie, maar dan moet ik wel weten wat er is gebeurd. "Ik keek de moeder van Max aan. Thuisblijven? Een thuis? Ik heb een thuis? Het feit dat ik haar alles moet vertellen boeit me opeens helemaal niks en ik glimlach naar haar. Ik knikte . "Natuurlijk, als ik maar hier kan blijven." zei ik. Ze schonk me een glimlach en nam een slok van haar thee.

"Wij gaan nu!" riep Max vanaf de voordeur. "oké! heb een fijne dag jongens!" schreeuwde hun moeder terug. ik hoorde de deur opengaan en weer dichtgaan. " Oké, ik denk dat ik vanaf mijn vijfde moet beginnen..." zei ik. opeens hoorde ik de voordeur weer opengaan " Doei Freddy! ik zal trouwens je huiswerk meevragen van één van je vrienden!" riep Max door de gang. ik hoorde een paar geluiden en dacht dat hij waarschijnlijk de deur weer wou dichtdoen. mijn hoofd sprong omhoog en riep gehaast, "Ik heb geen vrienden!" ik liet mijn hoofd hangen en keek naar mijn handen. "toch bedankt." zei ik er nog zachtjes achteraan. ik hoorde hem iets mompelen en toen kwam het geluid van de voordeur die dicht ging.  

ik speelde wat met mijn handen terwijl ik na dacht over de dingen die ik zou moeten zeggen. waarmee kan ik beginnen? "ik was vijf toen het eerst begon. het was winter en het had gesneeuwd. ik ging naar buiten en maakte een sneeuwpop zoals elk klein kind zo doen," begon ik. hoe nu verder? "ehm... mijn moeder riep me en ik zei dat ik buiten was. toen ze me buiten een sneeuwpop zag knuffelen stuurde ze me naar binnen. het was de eerste keer dat mijn moeder me boos aankeek. een blik vol met walging en ongeloof. ik was toen een kind en wou alles doen om mijn moeder blij te maken. tot aan gisteren had ik alles gedaan om de mensen om me heen blij te maken. maar ik denk dat het gisteravond genoeg was. iets in mij, het knapte gewoon. we waren bezig met het toetje en toen hadden ze het over homo's." ik kneep mijn ogen dicht. ik wou dit stuk niet zeggen. het was bijna te pijnlijk. een hand werd op mijn onderarm geplaatst. ik hield mijn ogen dicht en ging verder. " elke avond hebben ze het erover hoe homo's eigenlijk niet zouden moeten bestaan en wat ze haten aan hun. ik werd woedend en schreeuwde dat ik het haat dat ze niet eens wisten dat ze het nu over hun eigen zoon hadden. ik ben homo." ik beet op mijn kaken om mijn tranen tegen te houden. ik ga niet huilen. dat kan gewoon niet. ik heb het al eerder gedaan. ik moet er niet uit zien als een zwakkeling. ik was even een minuut stil en ging daar verder met praten. "toen mijn ouders realiseerde wat ik zei zei mijn moeder met een- " mijn stem haperde even op de terugblik van het moment." met een kille blik dat ik uit het huis moest. ze gaven me tien minuten om mijn dierbaarste spullen te pakken. daarna moest ik vertrekken. " nadat ik de laatste zin zei barstte ik alweer in tranen uit. een hand bracht mijn hoofd naar een nek. ik klemde mijn armen om haar lichaam en snikte. "shhh. het komt allemaal goed." ik knikte alleen en liet de tranen op haar kleding vallen. " en toen kwam Max. de reddende engel. ik ben jullie nu al dankbaar. dank u."

de rest van de middag heb ik rond het huis geholpen en een beetje meegekregen wat de regels hier waren. ik ben zo blij dat ik nu niet op school zit. ik vraag me af hou het Max gaat...

som skola väl en gång brann ner... betekent als de school nou eens afbrandde... (het kan zijn dat de vertaling niet helemaal klopt. voor als je het wilt weten, dit is zweeds)