With Love, Rae

P.S. II

"Traise?" I uttered.

His eyebrows rose when he heard me say his name as if inaalala kung kilala ba niya ako.

But he doesn't. He really doesn't know me. He never met me, atleast in person. I just know him. I saw him. I...well, he's someone, eh, handsome.

"I'm sorry. Have we met?" tanong niya, as the corner of his lips twitched upward, somehow forming a grin.

He looks so good for himself. It has been a while since I last saw him and I never knew he'd be this good-looking after a few fruitful years. Traise Palermo, a guy I used to stare at, from a far, or just his picture or his billboard.

"We just did," I whispered to myself.

"I'm sorry?" he said, catching up. Umakto siya na parang biglang may naalala and then he held me by my forearms, "Oh, I'm sorry. Geez, I did a mess. I am sorry..."

He motioned as if by that time I should be telling him my name.

"Rae," I said, feeling indifferent with the pressure I am feeling by his hold on my arms.

"I'm sorry, Rae but I am in a hurry. Is Kath here? I mean, yeah, do you know her? Is she here?" tuloy-tuloy niyang sabi at dahil sa sinabi niya biglang nag-iba ang timpla ng mukha ko.

I pushed his hands away coldly and said, "Another uninvited person, yeah, she's here. Go before I slap you because of this," motioning to my wet shirt.

Mukhang may sasabihin pa sana siya kaso nainis na ako kaya umalis na ako but not without giving him a hard shove so he could get out of my way. I growled because of frustration. Mabuti na lang that time wala nang lumapit sa akin na lalong makakapagpapainis sa akin.

Dumiretso ako sa labas. Uupo na sana ako sa may bench sa may garden namin nang narinig kong may tumawag sa pangalan ko. Si Irish.

"Ugh!" I sneered at dali-daling umalis, lumabas ng gate. Hindi ko na inisip na basa yung suot kong damit. I hurriedly walked away from the place. Gabing-gabi na nun, halos wala ka masyadong makitang tao, puro sasakyan. Good thing nasa loob pa rin ako ng subdivision and did not dare na lumabas.

Saan naman ako pupunta? Ni wala nga akong dalang gamit. Pati yung phone ko naiwan ko. Tss.

Malayo na rin ang nalakad ko kaya di naman impossibleng di ako mapagod. The fact na naka-heels pa ako, talagang mapapagod ako. Kaya naman agad na akong pumunta dun sa may playground at umupo sa swing. Hinubad ko na yung sapatos ko.

"Hay, evil shoes," sabi ko at basta-basta na lang tinapon yun sa kung saan.

Tanga, ba't ko naman tinapon? Ay, mamaya ko na lang kukunin.

Ngayon ko lang naisip na ang mga di magandang nangyari sa akin mula nung dumating ako. Tiningnan ko ang shirt ko at klarong-klaro yung kulay ng strawberry, nangangamoy pa. Napabuntong-hininga ako sa sobrang bad mood.

Dahil sa pag-iisip, di ko maiwasang di isipin si Kath. Si Kath na walang malay.

Kath. Anong buo mong pangalan? Katherine? Kathryn? Kathol? Bakit ba kita iniisip? Di ako insecure ha, kaya wag kang feeling. Kung tutuusin nga mas maganda pa ako kaysa sayo. Anong nagustuhan ni Kevin sayo? Mabait ka kaya? Cute ka kaya pagdating sa kanya? Napapasaya mo ba siya?

Iniisip ko pa lang, nasasaktan pa rin ako. Una pa lang alam ko namang di talaga magiging kami. Alam niyang aalis ako pero pinaramdam niya sa akin na ayaw niya akong umalis. Umasa ako. Umasa ako na bago ako umalis ay sabihin niyang ayaw niya akong umalis o di kaya'y hihintayin niya ako. Ako namang si assumera, umasa na parang tanga.

Mali ba talagang umasa?

Wala naman kasi talagang imposible sa pag-ibig.

Alam kong gusto niya ako nun. Halata naman sa mga ginagawa niya.

Kevin, naaalala mo pa kaya ang mga pinagsamahan natin?

"Mali ba talagang minahal kita?"

"Maling-mali na minahal kita, alam mo ba yun?!!"

Napataas ang kilay ko dahil sa narinig. Ano ba yan? Nang-aagaw ng moment!

"Hindi pa rin ako makalaya, Kevin," sabi ko.

"Bitawan mo ako! Please lang!"

Sino bang sabat ng sabat? Kitang nagmomoment ako, bakit nakikisawsaw? Dahil nairita ako sa pagsigaw ng kungsino mang bruhitang sumigaw, tumayo na ako at hinanap kung sino yun. Pero napatigil ako nang makilala ko kung sino.

Kevin.

"Bitawan mo nga ako, sabi eh!" si Kath.

Galit siya. Galit siya kay Kevin.

Tumingin ako kay Kevin. Damn, he still looks amazing, but more manly looking. I never knew I still feel love nang makita ko ang mukha niya. Kahit hindi ko masyadong maklaro, masaya ako. Napangiti ako. Kasabay nun ay ang pagpatak ng luha ko.

"Bakit mo kailangang pumunta 'ron, ha?! Tell me?" galit siya. Galit din siya.

Dun ko lang narealize na nag-aaway pala sila.

"Ano bang mali sa ginawa ko ha?! Gusto ko lang siya makita!" sigaw na tanong ni Kath kay Kevin na ngayon ay halatang inis na inis na.

"Ayan, nakita mo na! Masaya ka na ba? Masaya ka na bang ngayong pinagduldulan mo sa kanya na tapos na kami? Ha?!"

Tapos na kami...

Hindi naman ako tanga para di ko marealize na ako ang pinag-uusapan nila. Hindi ako tanga para di marealize na wala nga kami, na tapos na kami. Alam ko namang tapos na pero

Bakit sobrang sakit nang sabihin niya yun? Matagal ko nang alam pero parang ngayon ko lang nalaman. 'Yung sakit na dala ng katotohanang 'yun naging sariwa ulit. Sobrang sakit, sobra.

Tuloy ang pag-agos ng mga luha ko. Yung puso kong nasaktan na, mas nadurog pa, mas pinisa pa. Dali-dali akong tumakbo, ewan ko kung saan, ewan ko kung saan ba ako pupunta. Basta ang alam ko, tumatakbo lang ako. Tumatakbo lang ako nang biglan-

PPEEEEEEEEEPPP!

Sumagalpak ako sa daan bigla at ramdam na ramdam ko ang sakit sa tuhod ko, pati na rin sa mga palad ko dahil sa magkabagsak ko.

"Aray!" I hissed in pain and checked my knee. Damn it! Blood! Tell me bakit nga ba ako nagshorts!

"SHIT!" I heard someone say.

Agad ko namang tiningnan kung sino yun. I froze for a sec and so as he. It was as if all the boiling hot blood rushed into me and that I gone mad; I stood up, approached him and started attacking him by hitting as hard as I could.

"You asswipe! I do not care if you're just blind or plain dumb but you just got into my last nerve! Damn you! Why does it has to be me this time?!" I snarled, still punching him, on his chest, arms, anywhere!

I'm constantly giving him hits and he's also extending the same effort of stopping me from doing so.

Kahit alam ko na di ko dapat ginagawa 'to but I did not care! Malas niya!

"Hey, hey!"

"Hey, your face!"

"H-hey! Rae! He-"

I did not care whether I could injure him or what because for the record, he just caused me one. So it's better if you take that as a payback.

I swear, punong-puno na ako ng galit that I can feel fresh hot tears streaming down my face. Alam kong napansin yun ni Traise but I did not care. I continued on hurting him but I knew that whatever strength I have had already gone drained. My knees wobbling wasn't even a great help to keep me still.

And that time, I was, well, grateful somebody caught me before I fall...again.

Next thing that happened, I blacked out.