Dorm of the AAW (AAW Fanfic...?) (STOPPED)

Chaptah 1 - Smile!

Chaptah 1

Soreh for errors. Not a perfectionist

People walking, chatting whatsoever, they continuously pass by me as if they don't see me. Ganyan naman ang mga tao eh. Naaawa sa kanilang sarili pero hindi naman naaawa sa iba. Sarili ang iniisip. If you ask me, they're worse than sharks. Buti pa nga yung shark pinapansin ka, eh ang tao? Kahin nandito ka lang naka upo, sirang sira na ang damit mo hindi ka parin pinapansin kahit nakakaawa ka ng tignan. Well sino ka ba para kunin ng pansin? Ate nila? Kuya nila? Nanay nila? Tatay nila? Hindi diba? Ikaw lang yung umaasa na balang araw may tutulong sayo. Remember, in this world no one can help you but yourself.

Nagtataka kayo kung sino ako? Hindi ba sinabi na ng letcheng awtor na 'yan kung sino ako? Oh well bahala na nga, ako'y isang batang kaawang awang tignan na nakaupo lang dito sa kalsada. 'Yan, alam niyo na kung sino ako =-= Tss... Yaan niyo na ako, wala kayong makuha sa akin.

Ba't kase ako nandito? Sa kalsada pa? Nasaan magulang ko? Ewan. =_= Lumayat siguro sa mataas na building.

Eto kasi ang nangyari.....

FLASHBACK

Kasalukuyan akong naglalaro sa panget kong manika na nangangalang panget ka. Hindi naman kagandahan ang bahay namin, Sakto lang. Hindi naman ako rets kid eh ._.)

"Oi! Kumag!" Tawag sakin ni nanay. Ewan ko ba kung bakit kumag ang tawag sakin ng baliw na 'yan eh. May sira siguro 'yan.

" Ano ba Nay?" Lumapit ako sa kung nasaan ang nanay ko. Nanay kong baliw =_= Habang hawak na hawak si Panget Ka.

"Oh eto! Pera!" Ibinigay niya yung 1,000 pesos sakin. At aba! Walangya na ina at sinampal pa naman ako??! Tss

"Para saan naman to?" Kahit galit na galit ako as in galit na galit at gusto ko nang ipakain ng shark 'tong baliw kong ina, nagawa kong kontrolin ang sarili ko at tinanong siya.

"Bigay yan sa ama mong malandi!" Si tatay? Namimiss ko na siya. Eh sa siya yung ka close ko simula ng ipinanganak ako sa mundong ito. Araw araw lagi kaming nag shoshopping pero minsan lang sumama si Nanay. Ewan ko dun sa kanila ¬_¬) Six years old ako nung iniwan ako ni Tatay at pinaubaya kay nanay. Bakit hindi niya nalang ako sinama para hindi ako magdurusa dito? Alam niya naman na kaya akong saktan ni nanay eh. Pero ano? Malandi? Sarili ba niya kinakausap niya? >:(

"Hoy baliw kong nanay! Hindi malandi ang aking tatay! IKAW LANG MALANDI! MALANDING MALANDI! KAYA NGA INIWAN KA NI TATAY EH, DAHIL MAY IBA KA NA! IKAW YUNG MALANDI! HINDI SIYA! BALIW KA NA NGA, DINUGTUNGAN MO PA!" Galit kong bulyaw sa kanya. Aba, wala siyang karapatan para sabihin yan sa tatay KO. Siya yung may kabit, hindi si tatay!

PAAKK!!!!

Awts.

"HOY KUMAG! WALA KA RING KARAPATAN PARA SABIHINNYAN SAKIN! SWERTE KA NGA AT PINAKAIN PA KITA! BINGYAN PA NG TITIRHAN! EH YUNG TATAY MO? MAY GINAWA BA PARA SAYO SIMULA NG INIWAN KA? HAH?! WALA DIBA? NGAYON LANG SIYA NAGPARAMDAM SA'YO FOR LIKE 10 YEARS! SABIHIN MO SINO MALANDI?" Sinampal ako ng nanay ko 0.0 Shocks. Umiiyak siya. First time... "MAY PAMILYA NA YUN! 'YUNG TATAY AKALA MONG HINDI MALANDIN AT INIWAN KA DAHIL MAY KABIT DAW AKO EH SIYA YUNG MAY KABIT AT INIWAN AKO DAHIL MAY IBA DIYAN! IKAW BATA KA, KUNG ANU ANO NALANG ANG SINASABI MO WALA KA NAMANG KA ALAM ALAM! HALA! LUMAYAS KA DITO SA PAMAMAHAY KO! WALA KANG RESPETO! Shoo!" At pinalayas niya ako sa bahay NIYA na walang bitbit na damit o ano kundi yung pera na binigay niya sakin na galing naman daw kay tatay.

Tss... kadramahan ba naman ngayon =_= Atleast may pera ako. I can still live for like a week. I started walking na at humanap ng pwedeng silungan. Akala niyo siguro iiyak ako at magmakaawa sa nanay kong baliw na wag po sana akong palayasin sa pamamahay niya at luluhod pa. Asa! Hindi naman ako bata para magmakaawa at mabuhay na may sumusuporta sa mga needs ko. Excuse me? I'm already fifteen years old and I know how to live on my own ~_~