STATUS: Friendzoned.. BOOK 2! [ON GOING]

Chapter 2

How does it feel like to love someone with all your heart? Yung tipong with all your heart, mind and soul pa. Na kapag kasama mo siya, you become weak and strong at the same time. Contradicting yung pakiramdam pero ang sarap. Na gusto mong sa kanya nalang umikot yung mundo mo. Kasi naniniwala ka sa inyo. Sa kung anong kinabukasan meron ka at yung taong yun. That's how I love Stephen.

Na kahit gaano man kachildish, gaano man kaimmature yung relasyon na meron kami, he's simply the guy I love. The guy I want to be with forever.

Stephen: Krish..
Krish: Stephen?

Sabay kaming natawa.

Stephen: Di ako sanay tawagin kang ganun. Pano pag nagka anak tayo tapos ate kuya tawagan natin. Ang weird diba.
Krish: Oo nga eh. I want to call you mahal . Pero kuya yung endearment na makakapagpaalala sakin of you. At talagang naisip mo na agad magkaanak ha??
Stephen: Joke lang. Naisip ko lang. Di ako komportableng tawagin kang Krish. Kasi I respect you so much. Kahit tatlong beses palang kitang nahalikan sa lips....
Krish: Na..naaalala mo pa pala kung ilang beses.
Stephen: I wanted it to last forever. Kaya lang pakiramdam ko hindi tama. Pakiramdam ko nabastos kita.
Krish: Ang sweet mo. Ang bait mo kuya. Kasi naiisip mo yung mga ganung bagay. Pag ibang lalaki, they would take advantage of that weakness. Pero ikaw...
Stephen: Kung alam mo lang how much it makes me weak everytime na lalapit ako sayo. Nanghihina ako everytime we're just few centimeters away from each other. Tipong I can engulf you ate.

Ang hirap naman ng ganito. Wala nang paglagyan yung feelings namin para sa isa't isa. Hindi ko alam bakit hindi pa rin kami nagsasawa sa mga salitang yon. Yung kahit lagi niyang sinasabi, gusto ko pa rin marinig ng paulit ulit. Dahil mahal.. na mahal... na mahal... na mahal ko siya.

Krish: I can just die in your arms. Grabe nanghihina ako, kasi mahal na mahal kita. Di ko maipaliwanag.
Stephen: Wala akong masabi ate.
Krish: Ang korni ko sorry.
Stephen: To naman si ate ohh. Wala ako masabi kasi ganun dn yung nararamdaman ko. Di ko na alam pano ko pa idedescribe yung nararamdaman ko para sayo. Gusto ko nang sumabog sa sobrang saya na sa tagal ng panahon finally, akin ka na.
Krish: Magtanan na kaya tayo.
Stephen: Di na kailangan. Mas ok na gawin natin to ng tama ate.
Krish: Bilib na talaga ako sayo eh. Kaya naniniwala na ko kung gaano mo ko nirerespeto. Thank you kuya.
Stephen: Syempre naman. Nagsimula tayo na magkaibigan ate. Kaya di mo talaga ako macocompare sa ibang lalaki dyan na grabe makatake advantage. Pero aaminin ko, lalaki lang naman ako ate. Yun nga lang, ayokong iparamdam sayo na you're just a piece of meat na dapat kainin. Ikaw yung babaeng parang diamond na iniingatan at pinahahalagahan. You're special kaya di mo deserve yung lalaking itatanan ka lang. Mahal kita and let's do this the right way.

I hugged him tight.

Krish: Mas mahal kita.
Stephen: No, walang mas. Pareho lang nating mahal ang isa't isa. Ienjoy natin yung mga ganitong pagkakataon.
Krish: Sigurado ka na ba talagang ako nalang?
Stephen: Alam ko na kung anong gusto ko ate.
Krish: Ako ba yun?
Stephen: Gusto ko na kumain gutom na ako.

Natawa ako sa sinabi niya. This guy knows how to freakin make me smile, laugh, cry, and pissed off. Di ko alam kung meron bang iba pang lalaking kayang gawin yun.

*i kissed him on the cheek*
*he kissed me back*

Stephen: Kain tayo? Baka nagluto si mommy.

I nod.

He held my hand. His fingers fit the spaces on mine. Ayoko nang matapos ang araw na to.

Gusto kong gumising ng umaga na siya yung makikita ko.

Gusto kong matulog ng siya ang katabi ko.

How could I fall so hard on someone who has never been my official boyfriend but I love so much? And how could he catch me ahead right before I fall?

Sobrang blessed ako na kahit na ang dami naming pinagdaanan, ilang beses nag away, nagkahiwalay, fate just keeps bringing us back together. Sana, fate won't separate us anymore.

Ayoko.

Ayoko.

Ayoko.

END OF CHAPTER