Yürürsün sessiz bomboş sokaklarda
Hiç bir şey yokmuş gibi
Ansızın kendine gelir hatırlarsın
İçinde bir parçanın eksik olduğunu
Gözler buğulanır sessiz sokakların ağıtlarıyla
Yaşamak ağır gelir o an
Kalbin ölüm döşeğinde sayıklar onun ismini
Unutulmuş zannedilen aşk acısını yeniliyordu içinde
Kabuğu soyulup yeniden insana acı veren doyumsuzluğunu gösteriyordu
Gözlerden kalpteki acının çığlıkları iniyordu
Yavaşça iniyordu bir zamanlar aşkla öpülen yanaklara
Şimdi kalpten inen çığlıklar sokağın ağıtlarına karışıp
Beni, seni, bizi yok ediyordu.
-Kaybeden-
