Ben aşka inanmam ama sana inandım. Korkup kaçmazsın sandım. Herkesten vazgeçtiğimde, bir sen kalırdın sol yanımda, ben öyle inanırdım. Öptüğünde avuç içlerimden, hiç vazgeçmezsin sandım. Ben aşka inanmam ama sana inandım, korkularımdan kaçıp sana sığındım, tüm evrene kafa tuttum senin için, daha sağlam bastım ayaklarımın üzerine. Senden öncesini yokmuş gibi, senden sonrasını kabul etmedi gökyüzü. Çok ağladı arkandan bulutlar, birde gözlerim. Kış geldi sen gittikten sonra şu koca şehre, üşümeyi sevmeyen ben sokakların hakimi olmuştum artık. Yaslandığım, korkup kaçtığım ne varsa vurdu yüzüme rüzgarla. Çok ağladık arkandan bulutlarla. Şimdi gel desem de.. gelme sen. Bırak inandıklarım kalsın benimle. Senin içinde sevdiğim o adamı hiç aldatma, o çocuk hiç büyümesin. Ben elini tuttuğumda hissettiklerim, öptüğümde içimden akan o heyecan hiç değişmesin. Hiç değişme benliğimde, bırak inandıklarım kalsın benimle. Bir çocuk koştuğunda, gökyüzüne uçurtma kaçtığında, biri güldüğünde ve çok sevdiğimde o çocuk canlansın hayalimde. Kendimden bile sakladığım o hayallerin tek sahibi oldu içinde ki o çocuk, demiştim sana gideceksen hayal kurdurma. Şimdi madem gittin, bırak.. Ne zaman gelsen aklıma, içinde ki o çocuk girsin rüyalarıma.
