BEBEĞİM

> Final <

zaman geçmişti Araf ve Aral 3 yaşındaydı Atlas'ın 2. yaşı dolmuştu Yankı'yla bu duruma alışmıştık eskisi kadar tecrübesiz değildim Ekin'in oğluda büyümüştü adını Hakan koydular. Atlas'ın doğumu harika bir tecrübe olmuştu gerçekten onu kucağıma alışım olsun kokusu Araf ve Aral'ın Atlas'a verdiği tepkiler olsun o kadar güzeldiki anne olmak gerçekten harika bir his herşey gerçeken bir masaldaki gibi Yankının benim için hazırladığı aile ağacı olsun çok mutluydum hayatımın en güzel yılları gerçekten çok şükür büyük bir sorunlada karşılaşmamıştık uzun zaman sonra hayat bana gülümsüyordu.

aralık kapının tamamiyle açılmasıyla yatakta oturur pozisyona geldim kapının ardında ise oğullarım Aral beni görünce koşarak yatağa çıkmaya çalıştı ama popsunun üzerine oturdu Araf ise ona bakıp somurttu ve

"bey saya koyşma demiştim ama bak beyi dinlemessen böyye oluy"

onları hiç sallamadan arkalarından bana bakıp sırıtan oğluma baktım

"ayye baba uyuyoy muyki"

"uyuyor Atlas noldu annecim"

"bis uyandıyayım onu ayye mama istey şimdi"

kahkahama engel olamadım kafamı onaylar anlamda salladım ve kelebeklerim babalarını uyandırırken ben alt kata indim ve kahvaltıyı hazırladım Atlas için mama sandalyesinide kurduktan sonra herkesi kahvaltı için toparladım. kahvaltılarını yapınca her zamanki gibi yankı onları oyun için üst kata çıkardı bende mutfaktan başlayarak önce alt katı sonra üst katı toparladım evde fazla dağınık yer yoktu hergün azar azar yapınca daha kolay oluyordu banyoya girip bir duş aldım rahatlatıyordu üzerimi giyindim ve yatağa uzandım Atlas akşam çok sık uyanmıştı hazır Yankı evdeyken biraz uyuyabilirdim..

2010

lisenin son yılını tamamlamıştık zordu onu uzaktan sevmek gerçekten zordu gidip sarılamamak öpememek kouşamamak herkesin hayatında bir imkansız vardır ya benim imkansızım Yankı'ydı sanırım böyle sevmek çok zaralıymış aslında ruha vediği zarar geçmiyormuş ama ne yapayım bir kere olmuştu beni o kadar çok yoruyorduki içimden hiçbirşey gelmiyordu bütün gün odamda şarkılar dinleyip düşünürdüm hatta bazen ağlardım kısacası tam bir ergenim vazgeçermiydim sanmıyorum ama alışırdım belki onsuzluğa ben artık mutlu sonlara olan inancımı yitirmiştim böyle mutlu olmayı öğreniştim ben sanırım benim sonumda lise nin 2. yılındayken sevdiği çocuk için kendini öldüren kız gibi olacaktı artık seven erkek yoktu sadece erkeklerin oyuncak olarak gördüğü kadınlar vardı öyle değil mi? Yoksa yanlış mı düşünüyorum hiçbir fikrim yok daha fazla dayanamıyacaktım bence umutları tükenmiş bir kızdan en fazla ne olurdu ki?

GÜNÜMÜZ

Yankının'ağzından

sanırım Esin yorulmuştu bazen bir hizmetçi almayı düşünsemde ekin bunu istemiyor ve üstüne "burası benim evim sadece ben temizlerim!" diye azarlıyordu oğullarım uzun bir enerji atma sürecinden sonra uyumuşlardı Atlas ben abimle uyuyacağım diye Araf'ın üzerine yapışmıştı mecburen beraber yatmışlardı hiç şikayetçi değillerdi durumlarından hazır onlar uyumuşken biraz Esinim'in yanına gidip sarılsam hiç fena olazdı şurda yakklaşık 3 saat görmesemde bir insan nasıl bu kadar özleyebiliyordu gerçekten anlamıyorum Esin'in yanına gittim ve uzandım onu kendime çektim ve sıkıca sarıldım bana birisi huzur ne diye sorsa 2 şey söylerim 1. Esin 2.canlarımın kokusu birşeyin farkına varmştım Esinden önce ben yaşamıyormuşum meğer. güzel bir aileye sahiptim ve onların mutluluğunu sonsuzluğa kadar götürecektim.

Esin'in ağzından

bebek telsizinden gelen kıkırdama ile kalktım ve üstümde uyuya kalmış sevgili kocama baktım eşşek ölüsü giydi bu adam bu kadar ağır mıydı Yankıyı uyandırmadan üzerimden kaldırdım ve ikizlerin odasına girdim Atlas kalkmış Araf'ın saçlarıyla oynyordu Araf uyuyordu ama heran uyanacak gibiydi Atlas yaptığından o kadar keyif alıyordu ki Araf'ı uyandırana kadar durmadı tabiki Aral Atlasın yüksek sesli kahkahasını duymayacak kadar derin uyuyordu sanırım beni hiç takmayan oğullarıma gülümsedim ve alt kata indim aniden gelen mide bulantısıyla tuvalete koştum kusmaktan nefret ediyordum Atlas'a hamile olduğumdan bu yana hiç bu denli mide bulantısı yaşamamıştım aklıma gelen ani düşünceyle buz kestim olamazdı değil mi ? ağzımı çalkalayıp hemen üst kata çıktım ve regl tarihimin yazdığı not defterini buldum. bir şok daha yaşarken test yapmadan rahatlamayacağımı anladım ve yankıyı uyandırıp evden çıktım testi alıp eve geri döndüğümde hemen testi yaptım o 5 dakika bana saatler gibi gelirken test sonucunun pozitif çıkmasıyla sayamadığım şok dalgalarından birini daha yaşadım.

sakinleşip çıktığımda olmuşla ölmüşe çare yok diyerek oturdum 3 tane çocuk varken 4. niye ? aldırmayı aklımın ucundan dahi geçirmedim sonuçta yankıdan bir parça daha içimde sevinsem mi ? üzülsem mi ? bilemedim Yankı yanıma oturup

"Esin'im ne oldu ? bir tuafsın kötü birşey yok değil mi?"

"saçmalama Yankı kötü birşey yok sadece hamileymişim ama testlere güvenmemek gerek bir doktor randevusu alacağım."

"hamile misin? sen ? yine ? şaka değil dimi hayatım? "

"hayır şaka değil yankı niye böyle bir şaka yapayım ki?"

şaka değildi ama şaka gibiydi yankı beni aniden kucağına alıp etrafında döndürdü sayamadığım kadar öptükten sonra

"4.kez baba oluyorum lan daha güzeli varmı ?"

diye bağırmıştı onun bağırışına kelebkelerim aşağıya gelirken yankı ikizleri kucağına alıp öptü bende ne olduğunu anlamayan masum oğlum Atlası kucağıma aldım yankı beni kendisine çekti bir kere daha öptü ne olduğunu soran Araf'ada güzel haberi verdikten sonra hepimizi ezerek sıkıca sarıldı sanırım mutlu sona ulaşmıştık...