Desílaty

-1-

''k weet waar je bent'' zei de stem in mijn droom. '' ik kom je halen, en ik laat je zien wat het echte leven is''. '' Ik laat je zien waar je vandaan komt, en neem je mee terug naar de realiteit''

Tot zover ging mijn droom. Elke nacht opnieuw. Ik was bang, hoe moest ik nou weten waar die stem het over had? Mijn hele leven heb ik geleefd zonder het ook eigenlijk mee te maken. Alles ging aan mij voorbij. Mijn vader sloot me op toen ik 11 jaar was. Alsof de wereld vol verdriet zat, en hij het niet meer aankon. Ik weet dat ik veel op mijn moeder lijk, maar daarvoor hoef je je kind toch niet op te sluiten?

Van mijn leven voor mijn gevangenschap wist ik niks meer. Het enige dat ik me herinner is dat mijn moeder vertrok, en mijn vader en mij gebroken achterliet.

En de volgende dag, precies op mijn elfde verjaardag, nam mijn vader mij mee naar dit gebouw. Hij had gezegd dat mij een verassing stond te wachten. En ja, het was nogal een verassing. Ik had nooit verwacht dat mijn vader mij zou opsluiten in een soort van kamer met alleen een klein bedje, en tralies, een tralies waarvan ik zulke erge brandwonden kreeg dat ik me niet meer naar de deur durfde te begeven.

De stem in mijn droom gaf me hoop. Ik was dan wel bang, maar wat de stem zei leek echt. Het leek alsof er echt iemand tegen mij praatte. De stem was gekomen na mijn 16e verjaardag. Dat was dan ook de dag dat ik mijn vader voor het laatst had gezien.

Altijd was mijn vader op mijn verjaardag langs gekomen en had hij voor mij gezongen. Ik weet niet waarom hij dat deed, maar telkens op de dag van mijn verjaardag, kwam hij naar mij toe en begon hij te zingen. Het klonk altijd alsof zijn leven er vanaf hing. Alsof hij het moest doen.

Hij legde er altijd zoveel gevoel in, dat ik even niet meer wist wie hij werkelijk was. Voor mij was hij niks meer dan een verrader. De persoon die mijn leven overhoop gehaald had, maar toch ook de persoon die aan mijn verjaardag dacht. In iedergeval dat dacht ik. Op mijn 16e verjaardag had ik een kalender gekregen van mijn vader. Hij zei er niet bij waarom, maar voor mij was het speciaal. Op het moment dat hij klaar was met zingen, stond hij op en liep hij weg. Vanaf die dag begon ik de dagen af te tellen. De dag waarop ik hem weer zou zien, en ik heel even door zijn emoties heen kon kijken. Maar 2 dagen na mijn 17e verjaardag drong het tot mij door dat hij niet meer zou komen. Hij was weggegaan, en zou ook niet meer terug komen. Ik heb dagenlang gehuild. Gehuild om een persoon van wie ik niet eens wist wat hij voor me betekende. Nu, vandaag de dag word ik 18. Stiekem had ik nog gehoopt dat mijn vader mij niet vergeten was, en alles weer werd zoals voorheen. Maar ik weet dat dat sprookjes zijn. Verhalen die nooit uit zullen komen, en dat het mijn lot was, om hier gevangen te zitten.

Heyy,

Ik ben net begonnen aan dit boek en ik zou graag willen wat jullie ervan vinden? Zouden jullie het achter kunnen laten in een comment? Ik heb op dit moment best veel inspiratie, maar ik moet het allemaal nog even op een rijtje zetten!

Hopelijk update ik vandaag nog een hoofdstuk!

Kusjes