Keii's POV
"Miss Gil." O__________O
"W-what?"
"Can we talk?"
"S-sure."
Sino kaya to? Muka syang chaperone pero parang syang si James Bond.
Pinapasok ko sya at pinaupo sa sofa.
"Can I have your drink? Juice, coffee?" Tanong ko.
"No thanks." Sagot nya.
"Ahm. Ano po bang kailangan nyo?" Nag aalangan kong tanong.
"Wait, till they arrive." Sagot nya.
"By the way whats your name for the meantime?" Tanong nya na ikinagulat ko.
"What do you mean?" Tanong din ang sagot ko.
"Forget what I asked you. " Silence again.
*ding.dong*
"They're here." Salita nya bigla.
Binuksan ko yung pinto and.....
O______________________O
Who are they?
"Tiffany?" Banggit nung babae.
"Huh?" Naguhuluhan na ko sa mga nangyayari.
"She's not Tiffany hon. She's----"
"Its Keii, not Tiffany. Who are you and what do you want?" Walang takot kong tanong.
"They are mister and misis Stanford, owner of this hotel. They want to talk to you. In private. Excuse me sir." Paalam nung chaperone.
"Thank you Charlie." nung lalaking Stanford.
"Upo po kayo." Sabi ko at umupo nga sila. Sa totoo lang, di ako kinakabahan.
"Tiffany----"
"Keii." Singit ko agad.
"Sorry..... Keii. Sorry to disturb you." Sabi nung babaeng Stanford.
"Ano po bang kelangan nyo?" Tanong ko dahil naguguluhan na ko.
"Ti--- Keii. We have to tell you something. Keii we are your p----"
"Keii, anak!?" Sulpot ng kilala kong boses.
"Papa. Mama." Tuwa kong sabi at niyakap sila. Pinaupo ko sila.
"What are you doing here!?" Galit na sabi ni papa sa lalaking Stanford.
"Nandito kami para bawiin ang anak namin." Sagot nung lalaking Stanford.
"Liam stop!" Pigil nung babaeng Stanford. Sobrang ingay na dito sa hotel. Si mama nakita kong umiiyak na kaya nilapitan ko.
"Ma. Ano pong nangyayari?" Alalang tanong ko. Nagtatalo parin si papa at si mr. Stanford.
"Sorry anak. Sorry." Sagot nalang nya at patuloy lang umiyak.
"Ma. Can you tell me what is happening?" Tanong ko parin. Di na sya sumagot at kinuha ko lang sya ng tubig upang mahimasmasan.
***
Nagtipon kaming lima sa kwarto at nag usap usap.
"Explain." Parang boss kong panimula. They all sighed and look at me.
"Tiffany---- Keii." Sabay nilang apat.
"Its Keii." Sabi ni papa.
"Okay enough." Pigil ko. Tumigil naman sila.
"Ma, explain please." Sabi ko. Huminga muna sya ng malalim.
"Year 2002, 15th of September. Brando and I found you infront of our house. Lost and crying. My heart melt when you called me mom and dahil wala pa kong anak nun, inampon kita inalagaan at tinuring na parang t-tunay na a-anak." Mama cried and papa hug him. Naramdaman ko na paiyak na din ako, pero pinigilan ko. Malakas ako at makikinig pa rin ako sa paliwanag nila.
"Kaya po ba September 15 ang birthday ko?" Tanong ko. Tumango lang sya.
"Keii...." Tawag ni mrs. Stanford.
"Bat di nyo ko hinanap?" Pagmamatapang ko.
"Hinanap ka namin. We almost killed most of people just to find you. When we remember that you always want to walk around the village, tinanong namin sina Brando at Lily kung nakita ka and there you are. Playing with your toys." Paliwanag ni mrs. Stanford.
"Pero di nyo ko kinuha." Pagmamatigas ko. Wala akong panahon para makisabay sa drama nila.
"No. Sinubukan ka naming kuhain sa kanila pero tinago ka nila at itinakas. Nalaman nalang namin na lumipat kayo sa America at dun na tumira."
"Di na namin kayo ginulo at lumipat na rin kami ng tirahan, sa California. Tuwing birthday mo, August 9 to be exact. Nagc-celebrate kami." Nakangiti pero malungkot na banggit ni mrs. Stanford. Di na ko umimik, naguguluhan na ko.
"Keii. Okay ka lang?" Tanong ni papa.
"Ok lang po." Nasagot ko. Tahamik lang kaming lima.
"Babawiin na namin sya." Panimula ulit ni mr. Stanford.
"No. Hindi nyo sya makukuha." Pigil ni papa.
"Shes our daughter, our child. Not yours and never be yours!" Galit na sabi mr. Stanford.
"Stop." Pigil ko.
"We took care of her. We feed her." Sabat ni papa.
"Stop." Gigil ko na na sabi.
"Nung nagkasakit sya, nagugutom at nalulungkot. Kami ang nasa tabi nya at di kayo." Sumingit na si mama.
"Kung di nyo sya kinuha at itinago kami ang gagawa ng mga yun at di kayo!" Sigaw ni mrs. Stanford.
"I said stop! Stop!" Sigaw ko na. Tumigil na sila.
"Choose Keii. The person who adopt you, or your true parentsm?" Tanong ni mr. Stanford.
"No. I wont choose. Mag usap muna kayong apat. Ill go out." Sabi ko at lumabas na ko.
Pupunta muna ako kung saan ako pwedeng may makausap.
Room 250. Sumagi bigla sa utak ko.
Tama. Pupunta ako sa kanila.
Sinong pipilin ko? Ang kinilala kong magulang ko, o ang tunay na mga magulang ko?
Di muna ako pipili ngayon. Not now. Soon.
BINABASA MO ANG
This Tough Girl (One Of The Boys)
Casuale≈°∞°≈ "Hawakan mo ang aking kamay, at tayong dalawa'y maghahasik ng kaligayahan." "Bitawan mo unang salita, ako ay handa nang tumapak sa lupa." This song reminds me of a friend who fell inlove with a girl who is already taken. They look so perfect t...
