Love Me or Leave Me

Chapter 4

Andito ako sa mall. Nagaano ako dito? Nagluluksa, oo nagluluksa ako. Hindi ba obvious?

Pero dahil nga nandyan si complicated, ayan nakita ko si ace na may kahalikang babae.

Masakit, hindi ba nila alam na bawal ang public display of attention? Hmp, hhahaha, may likido nanamang tumutulo sa mata ko! Ano ba to, tss hindi na ba to papatigil?, kasabay ng pagpahid ko sa aking mata ang pagtakbo ko papuntang comfort room pero sa kasamaang palad nga naman at may nakabungo pa ako. Tinulungan nya akong tumayo dahil napaupo ako at

"S-sorry p-" pagkatingin ko sa kanya, nabitawan ko lahat ng dala kong gamit, hindi ko na naituloy ang sasabihin ko.
Imbis na saya ang maramdaman ko, nakaramdam ako ng galit, matinding galit. Nagsimula nanamang magpatakan ang luha ko.

"Ian" nabanggit ko nalang, totoo ba to? Hindi ba ako nananaginip? hindi ko alam, hindi ba dapat masaya ako? Pero bakit ang sama sama ng loob ko?!.

"Miss, i'm so sorry but do i know you?" then his phone suddenly ring, he answer the phonecall. Hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari at nakikita ko! Totoo to? Impossible! Really impossible and he even don't know me!

He change....... a lot, kung hindi ko sya kilalang kilala hindi ko talaga sya makikilala and if he's joking, it's not funny, hindi nya ako mapapaniwala but he really are a good actor!

"pls, stop crying I didn't mean it, i'm verry verry sorry but i don't really know you miss! I apologize i need to go, i'm on hurry someone's waiting for me, i hope you'll understand" then he left me hanging my mouth open, what the heck! For pete sake! Seriously? Seeing a person who is dead is not a good idea!! and then again, tears run down my eyes.

It really hurts like hell. And this pain wake me up from my nightmare.

How did it happened, Na buhay ka,,,,,,,,,,,,ian?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

       Sa bawat umaga na gigising ako, sa bawat araw na ibinibigay sa akin, bagong araw, bagong pagasa. pero hindi panghabang buhay ay maypanghahawakan kang pagasa, may panahong bibitiwan mo rin ito kapag dumating na ang araw na, napagod kana. " sometimes holding on does more hurt than letting go."-ace

Ace's pov

          Hindi makokompleto ang araw ko kapag hindi ako nakakapunta sa sea side kung saan ako laging tumatambay. Special na lugar para sa akin yoon. Ang lugar na iyon ang nagbibigay sa akin ng pag asa, maraming pagasa.

         Sa pagtambay ko doon sa halos pang araw-araw,  isang babae. isang babae ang nakakuha ng atensyon ko. 
Napansin ko sya, dahil makikita mo sa ginagawa nya lahat ng gusto nyang iparating. Pero sa kalagayan nya, yung pag asang hinihiling nya ay malabo ng makuha nya.

    Hindi ako nakatiis ng araw na yun kaya nilapitan ko sya, "Miss hindi mo na maibabalik ang taong nawala na, lagi kitang nakikita dito na lagi mo yang sinisigaw hindi masamang umasa pero iba na kung alam mong yung taong inaasahan mong bumalik ay yung taong alam mong hindi na babalik" hindi ko makakalimutan yang sinabi ko sa kanya. Pero akala ko hanggang dun nalang, pero hindi pala. Naging kasama ko sya sa pang araw-araw naramdaman ko lahat ng sakit na naramdaman nya, naramdaman ko kung gaano nya kamahal yung lalaking nawala sa buhay nya, na para bang yung lalaking yoon na talaga ang lalaking pinaka perpekto sa paningin nya na wala ng makakapalit pa na kahit sino sa puso nya.

                     Marami syang hinanakit sa buhay, hindi ko alam kung bakit pero tinulungan ko syang umahon. Sa halos lahat ng pinagdaanan nya, yung halos araw araw syang umiiyak para lang pagluksaan yung lalaking yun, araw araw nya sa akin kinikwento kung gaano kagaling, kabait, kasipag, o kaperpekto yung lalaking yoon, halos araw araw nyang dala yung litrato nito kahit saan pumunta at kinekwentuhan ng lahat ng ginagawa nya.

            Dahil sa pagtulong ko sa kanya hindi ko inaasahan na tinuring nya akong kaibigan, halos palaging kasama, pero ako hindi ko inaasahan na higit pa pala doon ang mararamdaman ko para sa kanya. Mahalaga sa akin ang lugar na yoon pero hindi ko alam na mayroon pa palang mas hihigit doon.

    Niligawan ko sya, masaya ako dahil pumayag sya, sa ilang buwang pangliligaw ko sa kanya dumating ang araw na inimbitahan nya ulit ako na pumunta doon sa sea side at hindi ko inaasaha na yun pala yung araw na sasagutin nya ako hindi nya alam kung gaano ako kasaya ng mga oras na yoon, pero sa sandaling segundong iyon mabilis na naglaho ang saya ko at napalitan ito ng lungkot.

          Hindi kalayuan mula sa kinatoroonan namin, natanaw ko ang isang lalake na may kasamang babae, isang lalake na hinding hindi ko makakalimutan ang itsura. Kung paano mo sya ikwento sa akin na parabang sya yung taong perpekto sa paningin mo na hindi kayang palitan ng iba sa puso mo, yung mga litrato nya kasama ka na halos araw araw mong ipakita sa akin. yung itsura nya na hinding hindi ko makakalimutan na para bang Lagi mong kinukumpara sa akin. hindi ko alam kung pano ko sya nakikita ngayon pero isa lang ang alam ko.

      Na magkikita at magkikita rin kayo, at sa oras na mangyari yun baka iwanan mo rin ako at maging magisa nanaman ako. Tinulungan kitang makaahon, pero tinulungan mo rin ako. Ngunit sa takot ko na mangyaring iwanan mo rin ako, hindi man ngayon pero sa mga susunod na panahon, baka hindi ko na makaya, baka hindi na ako makabangon, mas maganda na rin na tigilan ko na tong nararamdaman ko para sayo,, dahil baka masaktan lang kita, kaya sana mapatawad mo ako, kung inunahan man kita, but I know, one day you'll thank me for saying these to you.................. mika.