"Söz vermiştin. Annem ile Babam gibi bırakmayacaktın. Şimdi kim koruyacak abi beni. Korktuğumda kimin yanına gideceğim ben."mezarın başında ağlarken bir haftadan beri sürekli aynı şeyleri söylüyordum. annem ile babam ın ölümünden sonra abim de öldürülmüştü. Oysaki bana söz vermişti bırakmıyacaktı beni. Yine gelse göz yaşlarımı silse kafamı göğsüne yaslayıp uyusam.
Bir yıl içinde herşey normal iken babamın o lanet olası ihaleye girmesi ile herşey deyişti. Yada daha farklı bir şeydi sebep. İlk aldığı ölüm tehditlerini umursamayınca katıldıkları davetten dönerken öldürülmüşlerdi. İşte abim o zaman söz verdi bana. 'Seni asla bırakmayacağım. Ve ne olursa olsun anne ile babamızın katilini bulacağım. Söz veriyorum sana' insan neden tutamayacağı sözler verirdiki.
" Yalancı, kalk da sözünü tutsana! Ne olursa olsun demiştin. Söz vermek kolay tabi sözünü yerine getirsene." Fayda yoktu. Ne abim ne annem ne de babam bir daha geri gelmiyeceklerdi. Çantamdan günlüğümü çıkartarak yazmaya başladım
Sevgisiz Günlük. Evet sevgisiz günlük diye başlıyorum yazmaya çünki içinde sevgiye dair hiçbir şey yazmıyor. Bu günlüğe olan bir öfke değil bu hayatıma ve ailemin katiline duyduğum bir öfke
Sevgisiz Günlük......
Sorunlarıma çağre bulamıyorum artık. Sanki dokunulsa patlayacak bir mayın gibiyim. Etrafımda kimsem kalmadı. Nasıl olduğumu soran bir iki kişiye ise de hep aynı cevapları veriyorum "iyiyim" "teşekkürler" , "sağolun" ve en fazla verdiğim cevap "daha iyi olacağım".....
Korkuyormuyum? Kesinlikle.Ailem teker teker öldürülürken sıra bana da geleceğini biliyordum. Şimdi sıra bende sevgisiz günlük. Şimdi sıra bende.....
Belki de tek nefeslik ömrüm kalmıştır. Belki bu aldığım nefes son nefesimdir. Kim bilir belki katilim şuan beni izliyordur ....
Havanın kararmaya başlamasıyla günlük yazmayı bırakıp ayağa kalktım. Kimsenin olmadığı ve herkezin korktuğu mezarlık artık benim evim gibi birşey di. Annem her zaman derdi. 'Bir insan ın ailesi neredeyse evi de oradadır' diyd şimdi benim evim mezarlık mı oluyordu?
Sokakta boş bir şekilde yürürken yanımdan geçen mahalleliler bana acıyan gözlerle bakıyorlar dı. Kim bilir arkamdan ne konuşuldu. Ailemden kalan tek şey olan eve yaklaşmışken. Kapının önünde gördüğüm siyah araba ile daha da hızlı yürüdüm. Evin önüne geldiğimde takım elbiseli bir adam arabadan indi. bana doğru yaklaşıyordu. Geri geri gittikten sonra koşmaya başladım. Arabasına binen adamın arkamdan geldiğini hisediyordum. Arabanın önümde durması ile kaçamayacağımı anladım. Arabasından inen adam belkide ailemin katili,ağzıma tuttuğu bez parçasıyla gözlerim karararak kapandı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TEK NEFES
Teen FictionBu kitabı anlamak için bir kız düşünün Ya da düşünmeyin boş verin siz en iyisi bir mezarlık düşünün ailenizin içinde yattğı. Yok. Bu da olmadı en iyisi size bir kaç soru sormak Hazır mısınız!? İntikam uğruna herşeyi yapar mı bir insan? Peki ya bu...
