Kendime soruyorum. Ben kimim? Hiçbirşey. Baktığım aynada gördüğüm insanda bu nu görüyorum. Acizin tekiyim! Çevremdekiler beni ne kadar övsede aslında değersizin tekiyim! Anlayamadılar... Anlayamayacaklar. Bu yapmacık hallerim yüzünden. Ama zorundayım! Gerçek ben olmak istemiyorum. Gerçek ben hiçbirşey. "Cemre!"aşağıdan bağıran abimin sesi ve abimin ayaklarının merdivene çarpınca çıkardığı ses duyuluyordu evde. Kapıyı açıp içeriye girdi ve "Okula geç kalıcaksın hadi."dedi ve hemen yüzüme yapmacıklığını belli etmeyecek şekilde ustalaştığım gülümsememi yerleştirdim. "Tamam hemen geliyorum." İşte şimdi yapay ben zamanıydı.
Aşağı inip ayakkabılarımı giyip sitenin çıkışına yürüdüm. Ve böyle olmamın,yapmacıklığımın sebebi olan insanlara doğru yürüdüm...
