Don't Cry (short story)

Don't cry 7

sinalubong ako ni papa sa airport .. para bang pagtungtong ko palang sa lupa gusto ko na ulit bumalik pauwi.. parang namiss ko na agad si apple.. hindi manlang ako nakapagpaalam ng maayos sakanya..

paguwi namin sa bahay..

"kamusta na anak..(pak!) " sabay sapak sakin sa mukha, sa lakas dumugo agad ang labi ko

"ok lang po(pak!)" ginantihan ko sya ng mas malakas

"mukha ngang ok ka.. ang sakit mo ng sumuntok .. kamusta na'ng mama mo? "

"may iba ng asawa si mama"

"ANONG SABI MO!"

"joke lang pa! relax!"

"alam ko naman.. sa gwapo kong to hindi ako kayang ipagpalit ng mama mo"

"tumigil ka nga sa kahibangan matandang hukluban"

"ok ano nga bang dahilan mo't bigla mo nalang akong namiss?"

"namiss mo muka mo"

"oh my son.. muka ngang miss na miss mo ko.."

"gusto ko lang magtrabaho dito masama ba yun? diba ito rin naman ang gusto mo?"

"gusto ko, na away mo.."

"may tinatakasan lang po ako... ganun nga po .. tumatakas ako.."

(Blag!) "aray!" binatukan ako ni papa

"wag mong sabihing nakabuntis kang loko ka!"

"hindi po! nakabatok naman !"

"eh ano? nangutang ka? hindi mo mabayaran?"

"hindi pa!"

"babae?"

"o-opo"

"bakit? alam mo anak ang babae minamahal yan.. hindi tinatakbuhan. "

"hundi po..kase..hindi pwede pa.. 16 years old lang sya.. mahirap para sakin .. bata pa sya.. hindi ko kayang maghintay.. hindi ko sya mahihintay.. "

"hindi bat 16 years old lang din yung anak ng tita alice mo? si apple nga bang pangalan nun?"

"opo papa.. kaedad nga po nya."

"anak pagdating sa pag ibig wala ng edad edad.."

"hhhaaayyy.." bumuntong hininga nalang ako..

***

nagsimula akong magtrabaho kasama ni papa.. lumipas ang taon puro trabaho lang ang ginawa ko sa buhay ko..

lumipas ulit ang isa pang taon.. trabaho parin. kinalimutan ko na'ng lahat lalo na yung mga taong naiwan ko sa pilipinas..

hindi na ko tumawag sa kanila o nagparamdam kahit konti hanggang sa 4 taon na ang nakalipas na hindi ko manlang namamalayan..

may nakilala kong babae dito.. princess hyle ang pangalan nya .una ko syang nakilala sa may park.. malungkot sya noon dahil pareho kame.. ang sabi nya saken may tinatakasan din daw sya sa pilipinas tulad ko..

"hindi tayo magkapareho.." sabi nya

"ha?"

"alam ko gusto mo rin sya"

"hindi hyle.. magkapatid kame.."

"bahala ka.. pinahihirapan mo lang ang sarili mo."

" pareho lang tayo diba? pareho lang natin pinahihirapan ang mga sarili naten.. "

"siguro nga.. pero ako aminado ko.. mahal ko sya.. mahal ko si ashton.. kung bibigyan pa ko ng dyos ng pagkakataon para mabuhay.. hindi na ko aalis kahit kaylan .. hindi ko sya iiwan.. ayoko lang masaktan sya.. ayokong masakatan sila.. pag iniwan ko na sila.." bigla nalang tumulo ang luha nya nakaramdam ako ng awa para sakanya.. dahil sa sitwasyon nya..