Κεφάλαιο 4
~AMELIA~
Όσο κατεβαίνουνε τις σκάλες κανείς από τους δυο μας δεν λέει λέξη. Ωραία, αυτό αρχίζει επιτελούς να μοιάζει σε μια φυσιολογική σύλληψη. Τον κρατάω από το μπράτσο, άλλα στην πραγματικοτητα απλώς τον ακουμπάω. Με μια απλή κίνηση θα μπορούσε να φύγει . Αλλα έχω πιστει ότι δεν θα το κάνει. Μπορεί να μην είχαμε ποτέ πολλές συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο αλλά από μακρυά τον έχω δει σε πολλές φάσεις της ζωής του και έτσι ξέρω ότι αυτή η φορά είναι διαφορετική. Ίσως κουράστηκε να τρέχει.
Πλέον έχουμε φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικιας και το κόκκινο-μπλε φως από τα αυτοκίνητα της αστυνομίας με τυφλώνει στιγμιαία μέσα από το τζάμι της πόρτας.
Του ρίχνω μια τελευταία μάτια και εκείνος νεύει σαν να μου δίνει την άδεια να ανοίξω την πόρτα και να τον παραδώσω στην αστυνομία.
Πάνω που άρχιζα να πιστεύω ότι μπορεί να μοιάζει με συννιθιμσενη σύλληψη.
"Ας τελειώνουμε με αυτό Styles..και θα ήταν καλύτερα να παραμείνεις στην φυλακή αυτή την φορά τουλάχιστον μέχρι τα επόμενα μου γενέθλια." λέω και η φωνή μου στάζει σαρκασμό ως συνήθως.
"Σωστά είναι τα γενέθλια σου!Παραλίγο να το ξεχάσω με όλο αυτό το θέμα απόδρασης-παράδοσης το τελευταίο 8ωρο! Πήρες την κάρτα μου;" λέει αφού πρώτα χαμογελαει και αυτή την φορά είναι ένα χαμόγελο που φανερώνει τα λευκά δόντια του και κάνει τα πράσινα μάτια του να γυαλίζουν.
"Την πήρα. Θα πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις αυτό ξέρεις, δεν είναι πολύ φυσιολογικό να στέλνεις κάρτες σε αυτόν που σε έβαλε φυλακή." λέω κουνώντας το κεφάλι μου δεξιά αριστερά.
"Η σχέση μας δεν είναι φυσιολογική έτσι κι' αλλιώς." λέει ανησηκώνοντας τους ωμούς.
"Δεν έχουμε καμιά σχέση." λέω και η φωνή μου βγαίνει πιο τσιριχτη απο οσο θα ηθελα. Θεε μου αυτη η κατασταση ειναι τρελή.
"Σίγουρα." λεει με ειρωνικό τονο και τοτε αποφασιζω πως ήρθε η ώρα να ανοίξω την πόρτα. "Ηταν ωραιο που σε ειδα ξανα Amelia" λεει με βραχνή φωνή κοιτώντας μπροστά, τον χαμό που αυτος έχει προκαλέσει.
Το όνομά μου ακούγεται τόσο περίεργα όταν βγαίνει για πρώτη φορά απο τα χείλη του και προκαλεί ενα περίεργο αίσθημα στο στομάχι μου.
Δευτερόλεπτα αργότερα πράκτορες του FBI τον παίρνουν απο έμενα και τον οδηγούν προς ενα απο τα περιπολικά. Λίγο πριν μπει μέσα γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου και μου κλείνει το μάτι,εγώ ρολάρω τα μάτια μου.
Όταν επιτέλους η πόρτα κλείνει αφήνω μια ανάσα που δεν ήξερα πως κρατούσα. Ώρα να γυρίσω στον κόσμο της λογικής. Γιατί όλο αυτό είναι αρκετά εξωπραγματικο και αν προσπαθούσα να εξηγήσω ποτέ σε κανέναν γιατί νιώθω τοσο οικεία σε σημείο που να κάνω χιούμορ με εναν εγκληματια και γιατί σχεδόν τον σέβομαι θα με περνούσε για τρελή.
"Ολα καλα Amelia; Φαίνεσαι αναστατωμένη." η φωνή της Lane με βγάζει απο τις σκέψεις μου και με κάνει να συνειδητοποιησω οτι δεν έχω κάνει βήμα εδώ και 5 λεπτά κοιταζοντας τα περιπολικα να εξαφανιζονται το ενα πισω απο το αλλο.
"Όχι, όχι απλως κουρασμένη αυτό είναι ολο." λεει και τις χαρίζω ενα μικρό χαμόγελο. Συμπαθώ ολα τα άτομα της ομαδας αλλα ίσως η αγαπημένη μου και αυτη που νιώθω πιο κοντά μου από όλους να είναι η Lane. Ίσως φταίει το γεγονός οτι είναι η μονη γυναίκα στην ομάδα, αλλά απο την άλλη ίσως η συμπάθεια να οφείλεται στο οτι μου θυμίζει αρκετά την αδερφή μου.Το όνομα της ειναι Ashley αλλά είναι συνηθισμένο στην δουλεια να αποκαλούμε τους υφιστάμενους με τα επίθετα τους ως ενδηξη σεβασμου.
"Ω θεε μου! Ειμαι τοσο χαζη! Ειναι τα γενέθλια σου! Χρόνια πολλά!" λεει σχεδόν τσιρίζοντας και μερικά απο τα άτομα που είναι ακόμα εδώ μας κοιτάν στιγμιαία. "Δεν πειράζει, εδώ κόντεψα να το ξεχάσω εγω με την φάινη ιδέα του Styles να δραπετευσει στο άκυρο." της λεω καθως αυτή μου χαρίζει μια αγκαλιά.
"Ειναι κρίμα πάντως." λεει σοβαρά μετα απο λίγη ωρα.
"Τι είναι κρίμα;" λέω περιμένοντας να μου εξηγήσει.
"Ο Styles. Eχει τοσο ταλέντο. Θα μπορούσε να ειναι επιτυχημενος καλλιτέχνης. Αλλά επέλεξε να κλέβει και να πλαστογραφει τέχνη αντί να την δημιουργεί." λέει ανασηκωνοντας τους ωμους της.
Δεν ειναι η μόνη που έχει σκεφτεί ετσι γιαυτον. Έχω κάνει αυτές τις σκέψεις γιαυτον πολλές φορές απο μόνη μου. Οι πίνακες που φτιάχνει για να αντικαταστησει αυτούς που κλέβει είναι σχεδόν πανομιοτυποι με τους κανονικούς. Η αλήθεια είναι ότι έχω εναν πλαστό πίνακα του Van Gogh πάνω απο το κρεβάτι μου που δεν τον έχει δημιουργήσει κανείς άλλος παρά ο Harry Styles , το έβαλε στην θέση του αυθεντικού για να μην καταλάβει κανείς στο μουσείο οτι λείπει .Πετυχε, για 6 μήνες κανείς δεν είχε καταλάβει την διαφορά. Το αφεντικό μου, μου έδωσε το αντίγραφο ως δωρο αφού τον συνέλαβα μετά απο αυτό. Και εγώ τον έβαλα να στολίζει την κρεβατοκαμαρα μου, ισως γιατι ο Van Gogh ειναι ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους...αλλά ίσως και επειδή αυτός ο πίνακας συμβολίζει την πρώτη μου σημαντική σύλληψη και το τελευταίο δικό του έγκλημα.
"Εχει οντως ταλεντο." συμφωνώ μετά απο αρκετά λεπτά.
"Μην το πάρεις στραβά αλλά σχεδόν συμπαθώ τον τύπο. Θέλω να πω οκ έχει κλέψει πολλα πολύτιμα πράγματα, εχει διαπράξει πολλές απάτες.. Αλλά ποτέ δεν έχει πλήγωσε κανένα. Και όλα του τα σχέδια ειναι πανεξυπνα! Στο πανεπιστήμιο κάναμε ολόκληρες διαλέξεις γι'αυτον."συνεχιζει ενω κουνάει τα χέρια της εκφραστικα οταν μιλάει.
Εχει δίκιο. Ποτε δεν εχει πληγώσει κανένα. Ειναι πάντα άοπλος.
Και δεν νομίζω οτι το κάνει καταλαθος. Και αυτος ειναι ο λογος που τον σεβομαι κατα καποιον τροπο. Σιγουρα δεν ειναι και φιλος μου αλλα δεν τον θεωρω κακο. Μπροστά σε ανθρώπους που έχω δει ο Styles είναι άγιος. Χαιρομαι που κάποιος όπως η Lane καλαβαινει τι εννοώ.
"Είναι έξυπνος όντως. Αλλά απο οτι φαινεται είμαι εξυπνότερη αφού τον πιανω κάθε φορά!" λέω σαρκαστικά και την κάνω να γελάσει.
"Ναι Amelia το καταλάβαμε νίκησες! Αν και αυτή την φορά νομίζω πως σε άφησε!" με πειραζει.
"Σκάσε Lane! Ώρα να παμε σπίτια μας."λεω καθως την σκουνταω για πλάκα στον ώμο και πηγαινω προς το αυτοκίνητο με το οποιο ήρθαμε.
"Μα δεν θα γιορτάσεις για τα γενέθλια σου;" με ρωτάει με απορία στο βλέμμα.
"Πιστεψε με πήρα το δώρο μου!" της λεω και δεν ξερω αν καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ ενώ ταυτόχροναδεν Είμαι σίγουρη εγώ η ίδια για το αν το να ξαναπιασω τον Styles ήταν όντως δώρο.
Όταν είμαι πλέον σπίτι μου, βγάζω τα ρούχα μου και φοράω άνετες πιτζάμες. Κοιτάζω τον πίνακα πάνω απο το κρεβάτι μου και έπειτα κλείνω το φως και ξαπλώνω στο δροσερό σεντονι.
Μετά απο αυτά τα περίεργα γενέθλια αύριο θα γυρίσω στην καθημερηνοτητα μου μια καθημερηνοτητα που δεν περιέχει πράσινα μάτια και βρετανική προφορά. Και δεν ξερω αν αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
[...]
Οι μέρες περνούν αδιάφορα. Εκτός από λίγες υποθέσεις που καταφέραμε να κλείσουμε δεν συμβαίνει τίποτα αξιοσημείωτο. Υποτίθεται ότι αυτή η δουλειά δεν γίνεται να είναι ποτέ βαρετή αλλά πιάνω τον εαυτό μου να βαριέται απίστευτα. Σήμερα όμως ξύπνησα διαφορετικά. Γιατί σήμερα δεν είναι μια οποιαδήποτε ημέρα. Όταν το ξυπνητήρι μου χτυπάει και σηκώνω το κινητό μου για να το κλείσω η ημερομηνία με κάνει να ξυπνήσω απότομα. Αν ο Styles δεν είχε αποδράσει λίγες εβδομάδες πριν τώρα θα ήταν ελεύθερος. Αντί για αυτό τώρα θα είναι εκεί μέσα 3 χρονιά ακόμη. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έκανε κάτι τόσο απερισκεπτο. Αλλά γνωρίζοντας τον δεν είμαι και πόσο σίγουρη είμαι για το πόσο απερισκεπτο ήταν. Δεν κάνει ποτέ κάτι χωρίς να υπάρχει λόγος. Και το να μην ξέρω ποιος είναι αυτός ο λόγος παίζει άσχημα παιχνίδια με το μυαλό μου ,μου αποσπά την προσοχή.
Με έναν περίεργο κόμπο στο στομάχι μου ακολουθώντας την πρωινή μου ρουτίνα και σε λίγη ώρα βρίσκομαι στο γραφείο.
Πίνω τον απαίσιο καφέ μου και κοιτάω έναν αρχείο όταν η πόρτα μου χτυπάει και βλέπω τον κύριο Burk πίσω από το γυαλί που περιτριγυριζει το γραφείο μου. Σηκώνω με και του δίνω την άδεια να περάσει.
"Καλημέρα κύριε. " λέω χαμογελοντας συγκρατημένα.
"Καλήμερα Amelia. Θα ήθελα να σου μιλήσω για κάτι σιμαντικο. Καθησε."μου απαντάει διχνοντας μου την καρέκλα μου. Κάνω αυτό που μου λέει και αυτός κάθετε στη μία από τις δύο καρέκλες μπροστά από το γραφείο μου.
"Πρόκειται για τον Styles. " λεει με ήρεμο τονο αλλά εγώ τσιτωνω ολόκληρη και πετάγομαι από την θέση μου.
"Ο θεέ μου πάλι δραπετευσε! Μα τι στο καλό προσπαθεί να πετύχει! Να σαπίσει εκεί μέσα για μια αιωνιότητα; " η φωνή μου έχει ανέβει αρκετά ντεσιμπέλ το ίδιο και οι χτυποι της καρδιάς μου.
Δεν μπορεί να το ξανά έκανε! Είναι τόσο ηλίθιος;
"Όχι όχι. Amelia ηρεμισε. Ο Styles είναι στη φυλακή. " μου λέει με σιγουριά.
"Ω..Τότε τι συμβαίνει που αφορά αυτον;" η ανακούφιση είναι εμφανής στη φωνή μου. Κάθομαι και πάλι.
"Ξέρεις ότι τον τελευταίο χρόνο έχουνε αφήσει ανοιχτές τουλάχιστον το 45% τον υποθέσεων και ξερω ότι δεν φταίει η ομάδα σου αλλά η συνθήκες αλλά στα κεντρικά δεν φαίνονται και πολύ χαρούμενοι. Σκέφτηκα ότι πρέπει να φέρουμε κάποιον ειδικό σε τέτοιου είδους υποθέσεις για να βοηθήσει λίγο τα πράγματα " επεξεργαζομαι τα λόγια του. Και ολα βγάζουν νόημα εκτός από την ανάμιξη του Styles.
"Μα κύριε δεν καταλαβαίνω. Τι σχέση έχει ο Harry Styles με αυτο;"
"Ο Styles είναι ο ειδικός. Ξέρει αυτά τα εγκλήματα λευκού κολαρου από την καλή και από την ανάποδη. Ποιος είναι πιο κατάλληλος από έναν εγκληματία για να λύσει εγκλήματα; " λέει και νομίζω ότι μου κάνει πλάκα. Θα πρέπει να αστειεύεται.
"Τι; " είναι το μόνο μου καφενέ μα πω.
"Amelia αυτή δεν είναι πρώτη φορά που το fbi κάνει κάτι τέτοιο. Υπάρχει νομοθεσία που το επιτρέπει. O Styles θα εκτίσει τον υπόλοιπο τις ποινής του δουλεύοντας ως σύμβουλος μας. Εξάλλου δεν είναι επικίνδυνος, ούτε δολοφόνος. Μόνο απατες και κλοπές έχει διαπραξει. Και τώρα θα βοηθήσει να πιαστούν άλλοι σαν αξιολυπητο αυτόν με αντάλλαγμα μερική ελευθερία. " όση ώρα μου εξηγεί εγώ παρακολουθώ με γουρλωμένα μάτια. Γνωρίζω την νομοθεσία με τους σύμβουλους εγκληματίες αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι μιλάμε για τον Styles.
"Καταλαβαίνω την αναστάτωση σου." Συνεχιζει αφού αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορώ να απαντήσω .
Μου δίνει ένα λεπτό να συνέλθω. Αλλά δεν νομίζω ότι πετυχενει να με ηρεμισει έστω και λίγο. "Ωραία. Οκ.Α..καταλαβαίνω. Εξάλλου δεν είναι δική μου απόφαση. Εσείς ξέρετε καλύτερα. "Λέω τελικά και εισπνεω βαθιά. Εξάλλου δεν θα δουλεύει με εμένα. Όπως προβλέπεται από το νόμο ένας πράκτορας θα είναι υπεύθυνος για αυτόν.
"Υπάρχει και κάτι ακόμα Αmelia "λεει σταθερά. Τρίβω το μέτωπο μου και του κάνω νόημα να συνεχίσει.
"Δέχτηκε να συνεργαστεί. ."
"Αυτό έλειπαν μην δεχόταν. .τον βγάζουμε από την φυλακή! "Λέω λίγο πιο απότομα από ότι θα ήθελα αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθω. Ο κ.Μπερκ δεν δίνει σημασία και συνεχίζει από εκεί που είχε μείνει πριν τον διακοψω."το θέμα είναι ότι δέχτηκε υπό έναν όρο. .και εγώ συμφώνησα." Βάζει και όρους τώρα ; τι άλλο θα ακούσω σήμερα;
"Ο οποίος είναι; " ρωτάω από περιέργεια.
Το ένοχο βλέμμα του αφεντικού μου πριν μου απαντήσει με αγχώνει. Αλλά κάνεις δεν με προετοιμάζει για αυτό που θα πει παρακάτω. "Δέχτηκε να συνεργαστεί μόνο αν εσύ είσαι η υπεύθυνη πράκτορας "
Τα αυτιά μου βουιζουν. Πετάγομαι από την καρέκλα μου για ακόμα μια φορά.
Ω θεε μου. Τι;
Δεν μπορώ να μιλήσω .
"Ξέρω ότι δεν σαρεσει και πολύ όλο αυτό γιατί έκανες κόπο να τον συλλάβεις.Αλλα δεν θα είναι δύσκολο. "
Δεν θα είναι δύσκολο. Αν δεν ήταν το αφεντικό μου θα είχα σκάσει στα γέλια τώρα η θα είχα βάλει τα κλάματα.
"Κύριε ..Δεν ..Δεν νομίζω ότι μπορώ . Δεν είμαι δυνατόν να συνεργαστώ με τον Styles. "Λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ.
"Δεν νομίζω ότι έχεις άλλη επιλογή Amelia. "
"Αύριο το πρωί θα τον παραλαβεις από την φυλακή " το ύφος του είναι απολογιτικο αλλά παραμένει αυστηρό. Σηκώνεται και βγαίνει από το γραφείο χωρίς να όρο τίποτα άλλο.
Βυθιζομαι στην καρέκλα μου καο καλύπτω τα μάτια μου με τις παλάμες μου προσπαθοντας να καταλάβω τι έγινε τα τελευταία 10 λεπτά.
Θεε μου. ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΩ. Προσπαθεί να με εκδικηθεί που τον έπιασα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
